Αναζήτηση
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Μεχντί Ταρεμί δεν πλάσαρε άουτ από τα πέντε μέτρα στο 94′ του αγώνα Ιράν – Πορτογαλία το βράδυ της Δευτέρας: έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και την ομάδα του στη φάση των 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία της. Οχι απαραίτητα γιατί το άξιζε. Και σίγουρα όχι για να πανηγυρίζουν οι μουλάδες στο Ιράν. Αλλά για να ακουστούν, να διαβαστούν και, το κυριότερο, να βιωθούν περισσότερες μαρτυρίες όπως αυτή της «Αστάρ»: «Τη φανταζόμουν τόσο καιρό, που ήμουν σίγουρη ότι θα είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου. Η μυρωδιά του χλοοτάπητα, οι ήχοι, η ατμόσφαιρα, ήταν απίστευτο. Σκεφτόμουν όλες μου τις φίλες που θα ήθελαν να είναι εδώ. Είναι ένα όνειρο για εμάς να έρθουμε μαζί μια μέρα». Ή και αυτή της Αζερού: «Οταν ένιωσα την έξαψη του πλήθους στο γήπεδο, σκέφτηκα πως θα κρατήσω εκείνη τη στιγμή ως μία από τις ωραιότερες της ζωής μου».
Κάπου 3.000 χιλιόμετρα και ακριβώς έντεκα ημέρες χωρίζουν αυτές τις δύο δηλώσεις. Η «Αστάρ» ήταν μια από τις χιλιάδες Ιρανές που παρακολούθησαν ζωντανά στις 15 Ιουνίου στην Αγία Πετρούπολη τον αγώνα Ιράν – Μαρόκο. Χωρίς χιτζάμπ στη συντριπτική πλειοψηφία τους, με τα μαλλιά ελεύθερα. Η Αζερού ήταν μια από τις χιλιάδες Ιρανές που παρακολούθησαν τη Δευτέρα τον αγώνα Ιράν – Πορτογαλία στη γιγαντοοθόνη που στήθηκε για την περίσταση στο στάδιο Αζάντι της Τεχεράνης. Με χιτζάμπ υποχρεωτικά ή τουλάχιστον ένα καπέλο της ομάδας να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά. Ηταν μόλις η δεύτερη φορά από το 1981 που επετράπη στις Ιρανές να μπουν στο γήπεδο. Στις 15 Ιουνίου, για το πρώτο ματς του Ιράν στο Μουντιάλ, οι Αρχές είχαν αρχικά ανακοινώσει πως το Αζάντι θα ήταν ανοικτό σε όλους –για να κάνουν τελικά πίσω. Στις 20 Ιουνίου, για το δεύτερο ματς κόντρα στην Ισπανία, έκαναν πίσω – μπρος, η αστυνομία έστειλε πολλές γυναίκες σπίτι τους. Τη Δευτέρα το Αζάντι δικαίωσε επιτέλους το όνομά του: «Ελευθερία».
Εκείνη η θρυλική ταινία του Τζαφάρ Παναχί, το «Οφσάιντ». Εκείνες οι Ιρανές που φοράνε ανδρική περούκα και ψεύτικο μούσι, πάνε γήπεδο, ανεβάζουν βίντεο στο Instagram και όταν τις ρωτάς «δεν φοβάσαι;» απαντούν «φυσικά, ναι. Αλλά αξίζει τον κόπο». Εκείνες που παλεύουν χρόνια τώρα στα σόσιαλ μίντια κατά του αποκλεισμού τους και έπεισαν τη FIFA να εγκρίνει, στη Ρωσία, πανό με το μήνυμα «Στηρίξτε τον αγώνα των ιρανών γυναικών». Εκείνες που ελπίζουν να αρθεί πια κανονικά και οριστικά η απαγόρευση στο Ιράν και όταν τις ρωτάς αν το πιστεύουν απαντούν «σε αυτή τη χώρα τίποτα δεν είναι σίγουρο».
