Γράψαμε όσα γράψαμε (και δίκιο είχαμε) με αφορμή την υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη αλλά τον άκουσα να μιλά στο ραδιόφωνο και αισθάνθηκα πως άκουγα μελίρρυτο ποταμό σοφίας, Νομπέλ Λογοτεχνίας –σε σύγκριση με διάφορους πολιτικούς των ορέων και των σπηλαίων όπως οι κ.κ. Καμμένος, Πολάκης ή Κατρούγκαλος. Ακουγα επίσης προχθές τον Αλέξη Τσίπρα να απευθύνεται στο Υπουργικό Συμβούλιο και δεν πίστευα στα αφτιά μου: λες και άκουγα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή τον Κώστα Σημίτη να απευθύνονται με αυστηρότητα και μεθοδικότητα σε υπουργούς τους και ξένες δυνάμεις –εννοώ σε σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα του προβοκατόρικου απύλωτου λόγου που έχω ακούσει πολλές φορές· τόσο πολλές, που αυτή η καινούργια φωνή δεν σβήνει την παλιά που τόσο καλά γνωρίζω.

Εγινε ξαφνικά statesman ο πολιτικός των αμέτρητων, σαν την άμμο της θάλασσας, διχαστικών πράξεων και λόγων; Αλλαξε ο πολιτικός που δεν μπορεί να αναφέρει το όνομα «Μητσοτάκης» χωρίς υποτιμητικές συνδηλώσεις, που έχει ως κυβερνητικό εκπρόσωπο νεαρό πολιτικό βασιβουζούκο και υπουργούς σαν αυτούς που προανέφερα, που συνέστησε Προανακριτική Επιτροπή για τους «2+8» αντιπάλους του, που έχει προσλάβει για τις σχετικές δουλειές τον πρώην νεοδημοκράτη αρχικυπατζή και εισαγγελέα;

Επειδή «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι», προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει. Κάποια πολιτική κίνηση ετοιμάζει ο Πρωθυπουργός και φορά τη μάσκα που θα τη διευκολύνει –αυτό όμως δεν είναι κακό, όλοι φοράμε μάσκες, όλοι προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας στις επιδιώξεις μας. Και αν οι επιδιώξεις μας απαιτούν ήρεμο, λογικό και αυστηρό τόνο, μάλλον είναι αντίστοιχες του λόγου.

Βεβαίως, θα υπηρετούν το πολιτικό συμφέρον του Πρωθυπουργού αυτές οι επιδιώξεις –δεν υπάρχει σχετική αμφιβολία για κανέναν πολιτικό. Το θέμα είναι αν θα υπηρετούν και το δημόσιο συμφέρον, όπως σπανίως και μάλλον συμπτωματικά συμβαίνει στη χώρα μας. Το ότι ώς τώρα η πολιτική του μόνο αυτό δεν λάμβανε υπόψη της και άλλον στόχο δεν είχε από το να εξοντώσει τους αντιπάλους του δεν σημαίνει πως πρέπει οι αντίπαλοί του να μην έχουμε στον νου άλλο πάρεξ εκλογές για να εξοντωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Χάριν του πολιτικού του συμφέροντος, ο Αλέξης Τσίπρας εγκατέλειψε το καλοκαίρι του 2015 την τυχοδιωκτική πολιτική του –σωθήκαμε και εμείς όμως. Οσοι υποστηρίζουν ότι δεν έπρεπε να είχε συναινέσει η αντιπολίτευση σε αυτήν την αλλαγή πολιτικής είναι απλώς τυχοδιωκτικότεροι του Αλέξη Τσίπρα. Τη γέλασε την αντιπολίτευση στη συνέχεια; Ας πρόσεχε και ας προσέχει στο μέλλον. Αλλά δεν μπορούμε να αποδεχθούμε μοιρολατρικά πως μας αξίζει να μας κυβερνά ο εκάστοτε θρασύτερος τυχοδιώκτης.

Τελευταία Νέα