Τελικά ο ποδοσφαιρικός υδροκρίτης, η προεξοχή που διαχωρίζει την πορεία των υπό μεταγραφή παικτών του Παναθηναϊκού, περιορίζεται προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις.
Φαντάζομαι τις αντιδράσεις των φίλων του Τριφυλλιού στην περίπτωση που ο Ολυμπιακός έκανε κίνηση για την απόκτηση του Χουλτ. Υποδοχή με ψυχρηλασία επιθέτων και απειλών κατά τη ηγεσίας του Παναθηναϊκού για το ξεπούλημα στον αιώνιο εχθρό.
Οι ίδιοι που διαβάζουν αυτά τα ωραία άρθρα περί ποδοσφαιρικού πολιτισμού στην Ευρώπη και θαυμάζουν τη Μίλαν και την Ιντερ ή την Αρσεναλ και την Τσέλσι γιατί ξεπερνούν την αντιπαλότητά τους και ανταλλάσσουν παίκτες.
Αυτοί που σχολιάζουν θετικά την Μπάγερν γιατί έσωσε από την οικονομική καταστροφή την Ντόρτμουντ δανείζοντάς της ένα σεβαστό ποσό.
Είναι αυτοί που πρώτοι θα έριχναν την πέτρα του αναθέματος στο Πεδίον του Αρεως πιστεύοντας πως υπερασπίζονται την ιστορία του συλλόγου. Και το μέλλον της ομάδας; Αυτό ποιος θα το υπερασπιστεί όταν εξαρτάται από την ποταπή αλλά τόσο αναγκαία απόφαση για πώληση παικτών; Οταν στο παρελθόν και κάτω από πιο δύσκολες συνθήκες έχουν κάνει το δρομολόγιο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός και τούμπαλιν παικταράδες όπως ο Χάρης Γραμμός που έπαιξε στο Γουέμπλεϊ με το Τριφύλλι στο στήθος, η σημαία του Ολυμπιακού Γιώργος Δεληκάρης, ο Κυράστας, ο Γαλάκος, ο Σαργκάνης, ο Νικοπολίδης, πιο πρόσφατα ο Λέτο, γιατί αποτελεί ξαφνικά casus belli μια τέτοια μετακίνηση;
