Αναζήτηση
Οταν οι θεοί κλαίνε οι θνητοί σιωπούν. Για περισσότερο από ένα λεπτό οι άλλοτε αδελφικοί φίλοι που έγιναν ορκισμένοι εχθροί κρύφτηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, αφήνοντας έκθετα τα νοτισμένα πρόσωπά τους από τα δάκρυα στον αυτόπτη μάρτυρα, την κάμερα του NBA TV.
Ο Μάτζικ Τζόνσον απολογήθηκε στον Αζάια Τόμας για όλες τις πράξεις τού παρελθόντος που δεν τον τιμούν ιδιαίτερα. Ο άλλοτε αδελφικός του φίλος ωστόσο τον συγχώρεσε σε μία από τις πιο δυνατές στιγμές που έχουν καταγραφεί ποτέ από την κάμερα του NBA.
«Είσαι αδελφός μου. Ασε με να απολογηθώ αν σε πλήγωσα –που δεν ήμασταν μαζί», του είπε ο Μάτζικ Τζόνσον.
Δύο από τους μεγαλύτερους παίκτες που ανέδειξε το αμερικανικό μπάσκετ ήταν στενοί φίλοι μέχρι το 1988. Εκείνη τη χρονιά οι ομάδες τους, οι Λέικερς του Μάτζικ και οι Πίστονς του Τόμας, έφτασαν στον τελικό του NBA. Η θερμοκρασία στις σχέσεις τους άρχισε να πέφτει με μεγάλη ταχύτητα. Το αρνητικό πρόσημο μπήκε στους τελικούς της επόμενης χρονιάς όταν οι Πίστονς πήραν ρεβάνς για την ήττα του 1988.
Ο Μάτζικ Τζόνσον κατηγόρησε αργότερα τον Τόμας ως υπεύθυνο για τις φήμες που διαδόθηκαν πως έγινε φορέας του ιού HIV λόγω των ομοφυλοφιλικών του σχέσεων.
Στο βιβλίο που συνέγραψε με τον θρύλο των Σέλτικς Λάρι Μπερντ, με τίτλο «When the Game was Ours», ο Μάτζικ Τζόνσον αποκαλύπτει πώς βοήθησε ώστε να μη συμπεριληφθεί ο Τόμας στην Ντριμ Τιμ του 1992. Ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν ήθελαν τον Τόμας στην ομάδα ήταν επίσης ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Καρλ Μαλόουν.
Παρ’ όλα αυτά ο άσος των Πίστονς έδωσε σκληρή μάχη και πέτυχε να συμπεριληφθεί ο Μάτζικ Τζόνσον στο All Star Game εκείνης της χρονιάς, παρά το γεγονός ότι πολλοί παίκτες εξέφρασαν αντιρρήσεις φοβούμενοι για την υγεία τους.
Τον Νοέμβριο του 2009, λίγες ημέρες αφότου κυκλοφόρησε το επίμαχο βιβλίο του Μάτζικ Τζόνσον, ανοίγοντας το τελευταίο ρείθρο στις σχέσεις του με τον Τόμας, ο άλλοτε αστέρας των Λέικερς ρωτήθηκε αν υπάρχει περίπτωση να επανασυνδεθεί με τον παλιό του φίλο. Οι πιθανότητες που είχε αφήσει ήταν σχεδόν μηδενικές. Τελικά η προδοσία δεν είναι η μόνη αλήθεια που μένει, αγαπητέ Αρθουρ Μίλερ.
