«Ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο πάτρας έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στον πατραϊκό λαό και την ιστορία του, αλλά και απέναντι σε όλους όσοι εκτελέστηκαν και θυσιάστηκαν από την εκδικητική μανία του ναζισμού και έγιναν ολοκαυτώματα της αντίστασης, της ειρήνης, της ελευθερίας, της φιλίας των λαών και της καταδίκης του ναζισμού και του κάθε μορφής ολοκληρωτισμού». οταν φτάνεις να πυροδοτείς ανακοίνωση υποστήριξής σου απ’ το δίκτυο μαρτυρικών πόλεων και χωριών της ελλάδας (μια συλλογικότητα ταυτισμένη με τις πληγές της ναζιστικής θηριωδίας), κάτι κάνεις πολύ καλά.
κατέφτασε για συμπαράσταση στον Πελετίδη σχεδόν κατέστησε τον ίδιο σύμβολο ενός πολιτικού αγώνα που ξεπερνάει τις κομματικές διαιρέσεις. Αλλά και μετατοπίζει τον αγώνα στο γήπεδο του ΚΚΕ και της πιο συνεπούς αντιφασιστικής πτέρυγας του λαού.
Τι λέει ο «Πέλε» με το παράδειγμά του; Θες να εμποδίσεις τη ναζιστική δράση; Το κάνεις και στο πιο επιμέρους θέμα: στον δημόσιο χώρο. Και βέβαια δεν λαμβάνεις υπόψη σου την ασύμμετρη απειλή. Αξιοποιείς κοινώς τον θεσμικό σου ρόλο. Αλλά και συνδυάζεις –σύμφωνα με μια άποψη –κάθε κινηματικό όπλο. Η πράξη Πελετίδη αποτελεί υπόδειγμα μετωπικής πρωτοβουλίας και ειδικά σε μια στιγμή που το κόμμα του, το ΚΚΕ, βάλλεται από μερίδα της Αριστεράς ως «σεχταριστικό» και αυτοαναφορικό. Αλλά και ως παραιτημένο από τους μικρούς ή επιμέρους αγώνες των τοπικών κοινωνιών.
Εντάξει, οι γνώστες ή οι δημότες Πάτρας δεν περίμεναν τα παραπάνω για να μάθουν τη συνέπεια λόγων και έργων του Πελετίδη. Μπορεί και να χαμογελούν χλευαστικά διαβάζοντας τη σημερινή μας προσωπογραφία. Ετσι κι αλλιώς, από το 2014 που εκείνος εκλέχθηκε και παρότι στέλεχος του ΚΚΕ –δηλαδή παραδοσιακά μια δύσκολη επιλογή για να ψηφίσει ο μέσος δημότης -, υπήρξε η ευχάριστη έκπληξη για το κόμμα του, την Αριστερά, την πόλη του. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει με θέρμη για εκείνον (παρότι ο «Πέλε» δεν διστάζει να συγκρουστεί με την κυβέρνηση συχνά για θέματα αυτοδιοίκησης). Ο «γιατρός της καρδιάς τους» –κυριολεκτικά και μεταφορικά αφού είναι και καρδιολόγος με ανιδιοτελή δράση –αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για το πώς μπορείς να μην παραιτηθείς από τις ιδέες σου, θέτοντας όμως τον εαυτό σου στην υπηρεσία του δημότη.
Οχι, μην περιμένετε να διαβάσετε κάτι «απ’ την ανάποδη» για τον Κώστα Πελετίδη. Αν θέλετε να το κάνετε, μπορείτε να προσφύγετε σε ιδεοληπτικές εμφυλιοπολεμικές σελίδες που τον κατηγορούν πως έχει μετασχηματίσει την Πάτρα σε Σοβιετία. Αν Σοβιετία εννοούν μια στρατηγική που περιλαμβάνει: ημερήσια διατροφή για τους πολίτες που είναι άποροι. Κολατσιό για όλους τους μαθητές. Μείωση των δημοτικών τελών. Επανοικειοποίηση δημόσιων χώρων. Ανάπλαση μέρους του παραλιακού μετώπου της πόλης χωρίς ανάθεση σε εργολάβους και εταιρείες.
Οχι. Η Πάτρα δεν είναι Μαριναλέντα. Δηλαδή δεν έχει σχέση με το αμεσοδημοκρατικό χωριό – ουτοπία της Ισπανίας. Ο Πελετίδης το παλεύει με κουτσουρεμένο εκ Μνημονίων προϋπολογισμό. Εναντίον συμφερόντων. Στο φόντο του Καλλικράτη που έχει μετατρέψει τις τοπικές εξουσίες βραχίονα των κεντρικών (όπως ο ίδιος συχνά θυμίζει). Πολύ περισσότερο, το παλεύει σε μια κοινωνία «ανάθεσης», όπως είναι και ολόκληρη η χώρα. Μια κοινωνία που αποζητά εύκολες και άμεσες λύσεις που δεν είναι τόσο αυτονόητο να εξευρεθούν. Η δράση, η μαχητικότητα και η λαϊκή του διείσδυση, όμως, ήταν οι επιταχυντές της δημοφιλίας του που εκτοξεύτηκε και με τη δίκη του (παρεμπιπτόντως, η ακροαματική διαδικασία συνεχίζεται στις 23 Φεβρουαρίου). Ο Πελετίδης «χαλάει» την πιάτσα όλων αυτών των βλαχοδημάρχων που νομίζουν πως με δημόσιες σχέσεις ή με φωτογραφίσεις μπορούν να υποκαταστήσουν το μη-έργο τους. Ο ίδιος δεν έχει καν συμμετοχή στα κοινωνικά δίκτυα. Γιατρός στο επάγγελμα, φοίτησε στην Ιταλία. Ενα πρόσωπο της διπλανής πόρτας, ήδη ζυμωμένος με την κοινωνία της Πάτρας. Δεν προσέλαβε καν σύμβουλο στρατηγικής επικοινωνίας στις εκλογές. Επίσης, δεν υποσχέθηκε κάποιου είδους «Κομμούνας». Από την αρχή το πάλεψε μέσα στο πλαίσιο που παρέλαβε.
Η απαλλαγή του κόστους των τροφείων για τα νέα ζευγάρια στους παιδικούς σταθμούς φαντάζει κάτι επιμέρους, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τη συγκυρία είναι σχεδόν ριζοσπαστικό. Αυτό είναι το δίδαγμα του Πελετίδη. Η ουτοπία χτίζεται με καθημερινά υλικά. Και δεν χωρούν κομματικές διαιρέσεις. Οταν, για παράδειγμα, έχει καταφέρει να επιβάλει την πολιτική διακανονισμού των φτωχών οικογενειών για τα τιμολόγια του νερού διευρύνοντας τη βάση δικαιούχων, αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα. Ο ίδιος ηγήθηκε πέρυσι πορείας κατά της ανεργίας από την Πάτρα στην Αθήνα. Με την πρώτη ευκαιρία επισκέπτεται αγροτικά μπλόκα. Ο «Πέλε» συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο πως οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες και συχνά απλώς αναζητούν τον καθημερινό μηχανοδηγό τους.
