Ο Μαρτ Λάαρ έγινε πρωθυπουργός της Εσθονίας στα 32 του χρόνια. Οπως και η ηλικία, έτσι και η χρονιά έχει τη σημασία της: ήταν το 1992, μόλις έναν χρόνο μετά την ανεξαρτησία της χώρας από τη Σοβιετική Ενωση.

Ο Λάαρ και η γενιά του συμβόλισαν κατά κάποιον τρόπο την απόλυτη ρήξη με το παρελθόν της Εσθονίας. Και να ήθελαν, ήταν πολύ νέοι για να έχουν οποιαδήποτε σχέση με το «παλιό». Ούτε χρειάστηκε να κάνουν κάποιου είδους «στροφή προς τον ρεαλισμό». Με το που ανέλαβαν, και με τον Μίλτον Φρίντμαν στο χέρι, πλακώθηκαν στις ιδιωτικοποιήσεις –όπως αυτές που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας ο υπουργοποιηθείς Στέργιος Πιτσιόρλας για να χαρακτηρίζεται από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο «εκλεκτός των δανειστών». Σε λιγότερο από δύο χρόνια, ο 32χρονος πρωθυπουργός και οι εξίσου νέοι σε ηλικία υπουργοί του είχαν καταφέρει να σταθεροποιήσουν την οικονομία της χώρας. Ο άλλος πυλώνας του εσθονικού success story είναι η ψηφιακή πολιτική –αυτή που εδώ ανέλαβε ο Νίκος Παππάς: όταν αλλού πολεμούσαμε τον «τεχνοφασισμό», η νεαρή δημοκρατία μετατρεπόταν στην «πιο συνδεδεμένη» χώρα της Ευρώπης.

Η νέα υπουργός Εργασίας έχει περίπου την ίδια ηλικία που είχε τότε ο Μαρτ Λάαρ. Αλλά αντίθετα από εκείνον, έχει ένα ψηφιακό παρελθόν που έσπευσε να διαγράψει για να ξεχαστεί η ανακολουθία των λόγων της με τα έργα της. Είναι κακό να αποκηρύσσεις ακόμη και το πολύ πρόσφατο παρελθόν σου; Ασφαλώς όχι. Είναι όμως κάπως περίεργο να το κάνεις εξαφανίζοντας τα ίχνη σου. Και κάπως κυνικό να αποκηρύσσεις μια ζωή, αυτά τα λίγα χρόνια της ενήλικης ζωής σου, τους Φρίντμαν, και τώρα, μόλις στου 31 σου, να κόβεις συντάξεις για να σταθεροποιήσεις τη δική σου οικονομία. Ως Εφη Αχτσιόγλου; Οχι, ως Τσίπρας και η γενιά του.

Τελευταία Νέα