Η σκηνή είχε γίνει γνωστή. Παίρνει όμως άλλο ιστορικό βάρος τώρα που την επιβεβαίωσε η Μακαριότητά του. Εκείνο το βράδυ στο Μαξίμου ο Καμμένος είχε όντως διαβεβαιώσει τον Ιερώνυμο ότι θα έριχνε την κυβέρνηση, αν του το ζητούσε εκείνος.

Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς προηγούμενο άλλου Πρωθυπουργού που δέχτηκε τόσο ευθεία και κατακούτελη απειλή ανατροπής του. Θα μπορούσε όντως να την περιγράψει κανείς με τόσο δραματικούς τόνους. Θα μπορούσε αν τα πρόσωπα ήταν άλλα. Αν ο Καμμένος δεν ήταν ο Καμμένος. Και αν ο Τσίπρας δεν είχε τέτοια οικειότητα με τον ιεράρχη, στα χέρια του οποίου ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ απέθεσε την τύχη του κυβερνητικού συνεταιρισμού –και άρα τα κλειδιά της πολιτικής ζωής.

Τα κλειδιά προσφέρθηκαν σε φιλικά χέρια. Η περιπέτεια των Θρησκευτικών επιβεβαίωσε και εμβάθυνε, παρά κλόνισε, τη συμμαχία Τσίπρα – Ιερωνύμου. Σε πολλούς η συμμαχία αυτή φαίνεται αφύσικη. Πώς, λένε, ένας Πρωθυπουργός συμμαχεί με έναν ιεράρχη που τον εκθέτει, υπαγορεύοντάς του –πότε παραινετικά, πότε απειλητικά και πάντα δημόσια –τι πρέπει να κάνει στους τομείς της πολιτικής που «τον αφορούν»; Πώς ο πρώτος αριστερός Πρωθυπουργός βρίσκει πολιτική χημεία με έναν κήρυκα που υποδαυλίζει τις φοβίες περί «αποχριστιανισμού» και «αφελληνισμού»; Που παρέχει δογματική κάλυψη στις χακί «πολιτοφυλακές» κατά του μουσουλμανικού τεμένους και στους «αγανακτισμένους» κατά του «σχεδίου ισλαμοποίησης» διά των προσφύγων;

Πρόκειται βέβαια για παρωχημένες απορίες. Ο Τσίπρας κούμπωσε με τον Ιερώνυμο πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει πλειοψηφικές προσδοκίες. Η σχέση τους χρονολογείται από την εποχή του μικρού ΣΥΡΙΖΑ. Στην πορεία η ιερωνυμική Εκκλησία αποδείχτηκε όχι μόνο εκλογικός πολλαπλασιαστής, αλλά και βάση στήριξης της νέας εξουσίας που είχε ως προτεραιότητα να ξορκίσει το φάντασμα της παρένθεσης. Κατάφερε να ξορκίσει αυτό το φάντασμα, επειδή ο Τσίπρας είχε –και έχει –την ευελιξία να συνεταιριστεί με φορείς ισχύος, χωρίς να τον εμποδίζουν δήθεν ιδεολογικές αναστολές.

Και ο Φίλης; Πώς του επέτρεψε ο Τσίπρας να διαταράξει αυτή την ωραία –πολιτική και όχι μόνο πολιτική –φιλία; Η μαζική στήριξη προς τον Φίλη στο Συνέδριο μπορεί να εκληφθεί και ως απόδειξη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη ενεργά ρεύματα που ο πρόεδρός του δεν μπορεί να καναλιζάρει.

Αυτός ο «προβληματικός άνθρωπος» ψηφίστηκε από τους συντρόφους του επειδή έσωσε τα αριστερά προσχήματα. Η τύχη του στον επικείμενο ανασχηματισμό θα ήταν ζήτημα τιμής όχι για την κυβέρνηση, αλλά για την Πολιτεία. Θα ήταν, αν ο Φίλης δεν ήταν ακριβώς αυτό: το πρόσχημα. Πρόσχημα για να μπορεί ο Τσίπρας να λέει ότι προσπάθησε να «κάνει κάτι αριστερό». Και για να μπορούν οι οπαδοί του Ιερώνυμου να ενοχοποιούν τον Φίλη που ο Αρχιεπίσκοπος αναγκάζεται να μιλάει σαν Χριστόδουλος. Κάπως βελούδινος, αλλά Χριστόδουλος.

Τελευταία Νέα