Αναζήτηση
Φαίνεται πως δεν έχεις τίποτα να πεις
αφού ολόκληρη ζωή μιλάς
Χρ. Λάσκαρης, Ποιήματα
Η [μεταθανάτια] σωτηρολογία του κομμουνιστικοαριστεροκυβερνητικού Αλάθητου, που προβάλλεται ως πολιτική [ή και θρησκευτικοειδής;] εσχατολογία αλλά λειτουργεί με λογική business και με διεθνή standards, όπως μεταφράζονται στον greek capitalism, έχει φτάσει στα λογικά και πολιτικά της όρια.
Από ένα σημείο και μετά η υπονόμευση των θεσμών και ο εκφοβισμός των θεματοφυλάκων συνιστούν κυβερνητικά εγκλήματα [ενός βαθέος κράτους, ενός κρυμμένου κομματικού μηχανισμού και μιας συνεχούς κατάχρησης της Raison d’Etat]. Δεν πρόκειται για εκδοχές της τέχνης του κυβερνάν ή για διαχείριση καταστάσεων ανάγκης, αλλά για [νέες;] αντιλήψεις υπέρβασης της συνταγματικής τάξης στο όνομα της μονομανούς ιδεοληψίας [ότι δηλαδή κατέχουν την Απόλυτη Αλήθεια την οποία ουδείς δικαιούται να αμφισβητήσει].
Επειδή στις σύγχρονες Δημοκρατίες δεν αυτονομιμοποιείται το πολιτικό σύστημα και επειδή η επίκληση της κρίσης δεν αρκεί για εκπτώσεις νομιμότητας, πρέπει να συμφωνήσουμε στις παρακάτω αρχές.
– Δεν νοείται νομιμοποιημένη διαφθορά [μέσω αδιαφανών σχέσεων κράτους – κομμάτων – ιδιωτικού τομέα].
– Δεν νοείται προνομιακός εποικισμός των ΜΜΕ από μια σύμπλευση/σύμπραξη πατερναλιστικού υπουργού και μεγάλων [όχι πάντοτε καθαρών] παικτών.
– Δεν νοείται διαρκής κατάσταση ανάγκης contra constitutionem [μέσω παράδοξων ερμηνειών του νόμου και φοβισμένης νομολογίας].
– Δεν νοείται υπουργοκατευθυνόμενη δικαστοκρατία [με συναλλαγές και ανταλλαγές].
– Δεν νοείται ανάληψη πολιτικής ευθύνης χωρίς παραίτηση [ως ελάχιστη πράξη διαφύλαξης της αξιοπρέπειας και όχι της καρέκλας].
Φαίνεται να μην έχει κανείς καθαρή σκέψη και αμόλυντη πολιτική ηθική.
Η κρίση ξεγύμνωσε όλο το σύστημα, μαζί και με το λεγόμενο αντισύστημα.
Απαντες βαδίζουν στα τυφλά και πράττουν «διά της δοκιμής και πλάνης».
Μαυρίζει η ψυχή σου [μολονότι δεν κοκκινίζουν τα πρόσωπα των υπευθύνων] με τη φαιδρότητα των παθημάτων τους, την ολισθηρότητα των αποφθεγματικών τσιτάτων, τον ανορθολογισμό των επιχειρημάτων, την απροσφορότητα των μέσων και την ασάφεια των σκοπών/στόχων.
Ολοι οι μεν αρνούνται και υποβαθμίζουν τους δε και όλοι οι νυν αμφισβητούν την επάρκεια [ή και την ανιδιοτέλεια] των πρώην, οι οποίοι όμως αντεκδικούνται μέσω των αμοιβαίων «συμψηφισμών».
Φαύλος κύκλος [με χαρακτηριστικά παιχνιδιού «γύρω γύρω όλοι» και στη μέση ο Κανένας].
Ζούμε σε παρελθόντα χρόνο προφασιζόμενοι «κάθαρση», ενώ γνωρίζουμε καλά πως δεν αντέχουμε καμία Αλήθεια [ούτε ιστορική ούτε πολιτική].
Κάποιος πρέπει να πάρει τα ρίσκα [εν συνειδήσει και της αχαριστίας του λαού] για να σπάσουμε τον ιδιόμορφο λαϊκισμό που φέρει το όνομα «φιλελεύθερος αριστεροσοσιαλισμός» και να εισέλθουμε –επιτέλους –στην ενηλικίωση της Δημοκρατίας και στη μετεφηβική φάση της Αστικής Αριστεράς.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
