Το βλέπει κανείς και σαν το πιο καταθλιπτικά αστείο ρεκόρ στην πολιτική Ιστορία: σύμφωνα με χθεσινή δημοσκόπηση, μόλις το 4% των Γάλλων δηλώνει ικανοποιημένο από τον πρόεδρό του. Με μια ματιά στην ποιοτική ανάλυση, το ρεκόρ γίνεται ακόμη πιο καταθλιπτικό και πιο αστείο: «απολύτως ικανοποιημένο» είναι μόνο το 1%, το υπόλοιπο 3% είναι «μάλλον». Αυτό το 4% είναι το τίμημα μιας προσδοκίας που καλλιεργήθηκε προεκλογικά και μετεκλογικά δεν ικανοποιήθηκε ποτέ. Είναι ο μονοψήφιος αριθμός μιας παταγώδους αποτυχίας, το σχεδόν ανύπαρκτο άλμα κάτω από τον πήχη που έχει σηκωθεί τεχνητά στα ύψη.

Ολα αυτά δεν είναι και τόσο γαλλικά. Από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, η ελληνική πολιτική ζει το έργο σε επανάληψη με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Δεν είναι τα Μνημόνια που κατάπιαν πρώτα τον Παπανδρέου, μετά τον Σαμαρά και τώρα τον Τσίπρα, αλλά η καλλιέργεια της ψεύτικης προσδοκίας, η παροχή ελπίδας σε υπερβολικές δόσεις. Με μια σημαντική διαφορά. Γιατί εάν εκεί ο Φρανσουά Ολάντ ζει το τέλος του πολιτικού του κύκλου με ένα στυλ προσωπικής αταραξίας που μετουσιώνεται σε θεσμική, εδώ ο Αλέξης Τσίπρας αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν πληγωμένο τέρας που βρυχάται.

Εντάξει, είναι άλλο να ζεις τον πολιτικό σου μύθο επί μια πενταετία στο Ελιζέ και άλλο να εξατμίζεται το πολιτικό σου κεφάλαιο μέσα σε ενάμιση χρόνο και με τις κλούβες έξω από το Μαξίμου. Εκεί ο κύκλος τελειώνει ομαλά και θεσμικά. Εδώ αυτοακυρώνεται από ένα προεκλογικό παραμύθι που τώρα ψάχνει τον δράκο του στο «πραξικόπημα των μίντια».

Τελευταία Νέα