Αναζήτηση
Η νομοτέλεια είναι ατσάλινη. Οταν κομματικοποιείται το κράτος, έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που κρατικοποιείται και το κόμμα. Ετσι, από χθες, η κυβέρνηση θα κυβερνάται από συριζαϊκό διευθυντήριο, από ένα πολιτμπιρό που οι φίλοι θα το φωνάζουν «πολιτικό συμβούλιο».
Αν αυτή η αναδιανομή τίτλων έχει σημασία δεν είναι βέβαια για τον –ανύπαρκτο –πολιτικό της αντίκτυπο εκτός των τειχών της Κουμουνδούρου. Είναι μόνο ως δείκτης για το πώς το κόμμα εξελίσσεται κυβερνώντας.
Ετσι, ως δείκτη της παρούσας συριζαϊκής κατάστασης μπορεί κανείς να δει και την περίπτωση του Πάνου Σκουρλέτη, τον οποίο ο Τσίπρας απέκλεισε από το πολιτμπιρό παρά την εκλογική του επιτυχία στο συνέδριο.
Ο εκπρόσωπος – ροτβάιλερ του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε μετεκλογικά θέση στον πυρήνα του Μαξίμου. Βρήκε ωστόσο χαρτοφυλάκιο –αν και μετά τον Σεπτέμβριο, όταν είχε τελειώσει πια η επαναστατική γυμναστική και άρχιζε η όντως διαπραγμάτευση, το Ασφαλιστικό θεωρήθηκε πολύ εύθραυστο για τα χέρια του.
Διαρκώς ασυμφιλίωτος με τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σκουρλέτης σαν να ετοιμαζόταν από καιρό για τον ρόλο του παλαιοημερολογίτη. Κάθε κυβέρνηση αποκτά στην πορεία έναν τέτοιον –έναν υπουργό σε δυσμένεια, που εξηγεί την απομόνωσή του ως αποτέλεσμα του κυβερνητικού εκφυλισμού του κόμματος. Ετσι και τώρα ο Σκουρλέτης θα λέει ότι δεν έπαψε ο ίδιος να είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να είναι ΣΥΡΙΖΑ –και θέλει να ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ.
Ο –ακόμα –υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας δεν είναι μόνος σε αυτή την γραμμή. Αλλά θα ήταν μάλλον τραβηγμένο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Τσίπρας αποκτά λόγω Σκουρλέτη εσωκομματικό πρόβλημα.
Το πρόβλημα για τον Τσίπρα προκύπτει συνδυαστικά. Δύο κορυφαία στελέχη του τού αρνήθηκαν, σχεδόν επισήμως, το χρίσμα του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής. Ο Φίλης, ντοπαρισμένος από την απήχησή του στο κομματικό ακροατήριο, δήλωσε δημοσίως ότι δεν ενδιαφέρεται. Και ο Σκουρλέτης, όχι μόνο εξέφρασε την επιθυμία του να κρατήσει το υπουργείο του, αλλά έσπευσε να προκαταλάβει πιθανή εκπαραθύρωσή του, αποδίδοντάς την σε πίεση των δανειστών.
Αμφότερα τα κρούσματα αντανακλούν το σημερινό status του Τσίπρα. Δεν είναι τόσο τραυματισμένος ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί. Αλλά δεν είναι πια ούτε άτρωτος.
Θα αισθάνονταν οι υπουργοί του άνετα να του απευθύνουν υποδείξεις για τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου αν ήταν αλλιώς το πολιτικό κλίμα –αν δεν είχαν ήδη υποσυνείδητα αφομοιώσει τους οιωνούς των δημοσκοπήσεων;
Εντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας. Οχι μόνο επειδή –πολύ πριν από το τελευταίο του συνέδριο –λειτουργεί σαν κλασικό αρχηγικό κόμμα. Αλλά κυρίως επειδή το πρόσωπο είναι το κομματικό κεφάλαιο. Πρόκειται για πολιτικά μεγέθη ευθέως ανάλογα. Μεγαλώνουν και μικραίνουν μαζί.
Το πρώτο ψιλόβροχο κατά του Τσίπρα δεν θα είχε εκδηλωθεί αν το κόμμα δεν ένιωθε ήδη βρεγμένο.
