Αν εκτός από μια κάποια φλυαρία ο Φρανσουά Ολάντ δεν υποφέρει και από φαντασιοπληξία, τότε η διάψευση του Μαξίμου δεν έχει καν τυπική αξία. Η πληροφορία που έδωσε ο γάλλος πρόεδρος είναι αδιαμφισβήτητη: το καλοκαίρι του 2015 η Αθήνα έψαχνε τυπογραφεία στη Μόσχα για να τυπώσει νόμισμα. Κι αυτό δεν είναι παρά το πρώτο κεφάλαιο μιας ιστορίας που χάρις στον πρόεδρο Ολάντ και τις ατελείωτες συζητήσεις του με δημοσιογράφους γράφτηκε σε ενεστώτα χρόνο.

Τα υπόλοιπα κεφάλαια θα έπρεπε να τα γράψουν οι έλληνες πρωταγωνιστές: τι άλλο προέβλεπε το σχέδιο του Grexit που είχε καταρτίσει ο κυβερνητικός μηχανισμός; Ας πούμε, είχε δοθεί και όνομα στο νέο νόμισμα; Είχε σχεδιαστεί; Και από ποιον; Ποιου ήταν η ιδέα να σηκώσει ο έλληνας πρωθυπουργός το τηλέφωνο και να ρωτήσει τον Βλαντίμιρ Πούτιν εάν ήταν διατεθειμένος να παίξει τον δικό του ρόλο στη μετα-Grexit εποχή; Και τι τον κράτησε από το να τηλεφωνήσει και στην Κίνα, το άλλο καθεστώς που διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ διαφήμιζαν στις συνεντεύξεις τους ως εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης;

Το δικό του κεφάλαιο έγραψε ασφαλώς και ο Πούτιν. Η άρνησή του να ικανοποιήσει το ελληνικό αίτημα και η απόφασή του να ενημερώσει τον Ολάντ δείχνουν μάλλον ότι ήταν ο λογικός σε μια ιστορία πολιτικοοικονομικής τρέλας. Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε την αιτία της επιφυλακτικότητας του ρώσου προέδρου. Η ιστορία δεν είχε διαφορετική κατάληξη επειδή φοβήθηκε ότι θα μπλέξει; Οτι πέρα από τα τυπογραφεία η Αθήνα θα του φορτωνόταν και για δανεικά; Οποια και να είναι η απάντηση, το κεφάλαιο του ρώσου προέδρου δεν μπορεί παρά να έχει έναν τίτλο: «Η πατρίς ευγνωμονούσα».

Τελευταία Νέα