Αναζήτηση
Μερικές σκέψεις με αφορμή το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που ολοκληρώθηκε με την εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής. Κατ’ αρχάς, το υψηλότερο συλλογικό όργανο του κόμματος της Αριστεράς πραγματοποιήθηκε σε μια ειδική στιγμή για τη χώρα που η επιτροπεία των δανειστών μοιάζει να λαμβάνει μόνιμα χαρακτηριστικά και οι επόμενοι 20 μήνες (μέχρι τον Ιούλιο του 2018) που λήγει το πρόγραμμα διάσωσης θα ανασχηματίσουν όλο το κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό.
Κι αυτό αφού το χρέος της θα παραμένει βασική αιτία δεσίματος με μια σειρά υποχρεώσεων, ακόμη κι αν η χώρα –στο ευτυχέστερο των σεναρίων –καταφέρει σταδιακά να βγει στις αγορές και να απαγκιστρωθεί από την επιτροπεία.
Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε παραπάνω από το να αποτυπώσει το οριοθετημένο πλαίσιο αμφισβήτησης του κυρίαρχου κοινωνικού μοντέλου. Ας μη γινόμαστε υπερβολικοί. Αν είχε προκύψει υπαρκτή και ρωμαλέα εναλλακτική πλατφόρμα κοινωνικά αυτή θα εκφραζόταν και στο εν λόγω Συνέδριο. Πολύ περισσότερο αν είχε προκύψει σοβαρή πρόταση θα αφαιρούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ μια σοβαρή νομιμοποιητική χροιά για την κυβερνητική και την πολιτική του δράση ή θα τον πίεζε σαρωτικά.
Ηταν, από την άλλη, ένα Συνέδριο εκ-πασοκισμού; Εξαρτάται για ποιο ΠΑΣΟΚ μιλάμε. Για το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη μήπως; Μα αυτό θα προϋπόθετε τεράστια κοινωνική συμμαχία, αντιιμπεριαλιστικό λόγο, ισχυρή παρέμβαση στις κοινωνικές οργανώσεις και στα σωματεία.
Για το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη; Μα αυτό θα έθετε αιτήματα αστικού εκσυγχρονισμού και πολύ περισσότερο θα είχε σύσσωμες τις αστικές δυνάμεις στο πλευρό του.
Ας μη γελιόμαστε, το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ απλώς αποτύπωσε –προωθητικά –μια νέα σύζευξη: την παλιά αριστερή μεθοδολογία στα εσωκομματικά με μια εσάνς κυβερνητισμού στην έξωθεν μαρτυρία του.
Ο Τσίπρας, όχι τυχαία, μίλησε πιο πολύ ως Πρωθυπουργός παρά ως πρόεδρος του κόμματος. Οχι τυχαία, δεν αμφισβητήθηκε από άλλο πρόσωπο. Η περίπτωση Τσακαλώτου είναι ενδεικτική πως η πτέρυγα των 53 έχει επίσης οριοθετημένη τη δική της εσωτερική πλατφόρμα. Παραδόξως αλλά απόλυτα δικαιολογημένα δεν ήταν δύσκολο η εν λόγω τάση να περάσει στο κείμενο θέσεων ό,τι ήθελε. Με πρωτόγνωρο τρόπο είναι ένα κόμμα απόλυτα συσπειρωμένο για τους επόμενους μήνες, παρότι το Συνέδριο δεν έγινε κτήμα ή υπόθεση του λαού.
Θα αντέξει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Ως πόλος ναι. Τα συνεχή αφηγήματα της κυβερνώσας ομάδας (τώρα η ποσοτική χαλάρωση, μετά το χρέος, πιο μετά το παράλληλο πρόγραμμα) δομούνται πάνω σε μια αλλοπρόσαλλη τακτική των δανειστών. Ο δράκος είναι πάντα υπέρ του αφηγητή.
