Ισως ο αναγνώστης να βλέπει το γκρίζο χρώμα των απόψεών μας και να δυσανασχετεί. Λίγη αισιοδοξία –βρε αδελφέ –δεν βλάπτει!

Κατανοητό, αφού ο πρώτος που δυσανασχετεί είναι ο ίδιος ο γράφων. Το δίλημμα είναι γνωστό. Γράφεις την αλήθεια που δεν αρέσει; Ή τροφοδοτείς τους αναγνώστες με (φρούδες) ελπίδες; Συνήθως η απάντηση είναι οι ελπίδες, ό,τι να ‘ναι, μια και τις έχει ανάγκη η ζωή. Αυτό το ξέρουν καλύτερα οι πολιτικοί!

Το σχόλιο είναι χρήσιμο μόνο όταν προσπαθεί να προσεγγίσει την αλήθεια, όταν κάνει κριτική, αμφιβάλλει, αμφισβητεί, επισημαίνει. Το σχόλιο δεν ταυτίζεται ούτε με κόμματα ούτε με κυβερνήσεις ούτε με συμφέροντα. Είναι ένας ανεξάρτητος πόλος κι ας γίνεται πολλές φορές και για πολλούς δυσάρεστο.

Η κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα από το 2008, μετά τη διεθνή κρίση και την υπαγωγή της στα Μνημόνια (τρία με το καλό και βλέπουμε), την οδήγησαν να αλλάξει πέντε μνημονιακές κυβερνήσεις, από Δεξιά έως Αριστερά, ασχέτως τι δήλωναν ή υπόσχονταν πριν. Στην πράξη, δηλαδή, ακολουθείται ένας μονόδρομος που οδηγεί σε αλλαγές μακράν των όσων ξέραμε. Ηδη φτάσαμε στο σημείο οι ίδιοι οι δανειστές να εγκαθίστανται εδώ (τράπεζες ,Υπερταμείο) και να ορίζουν αυτοπροσώπως τα οικονομικά μας, η δε κυβέρνηση (που διαπραγματεύεται δυναμικά!) να επικυρώνει τις αποφάσεις τους και τα όσα έχει υπογράψει.

Το νέο τοπίο που διαμορφώθηκε χαρακτηρίζεται από σκληρή λιτότητα, υποβάθμιση του κράτους πρόνοιας, διεύρυνση ανισοτήτων, ανεργία, συνεχή μείωση μισθών και συντάξεων, φορολογία και φτωχοποίηση του πληθυσμού, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, μετανάστευση των νέων, αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα, ανυπαρξία παραγωγής. Συνεπακόλουθο, η πλήρης υποβάθμιση της πολιτικής ζωής και της δημοκρατίας εντός μιας γενικότερης παρακμής της χώρας.

Όλα τούτα συνάδουν απολύτως με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, όπως προετοιμάστηκε και εφαρμόζεται σιγά σιγά σε όλο τον δυτικό κόσμο. Οι αλλαγές ήρθαν για να μείνουν και μετά τα Μνημόνια. Είναι μόνιμες. Η κρίση είναι καθεστώς, όχημα της νέας τάξης πραγμάτων!

Με ποια προοπτική; Ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη! Δηλαδή, ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ξένες επενδύσεις. Φτηνό μεροκάματο, φτηνοί μισθοί και συντάξεις. Ελάχιστες ντόπιες επιχειρήσεις κι ένα κράτος που θα μαζεύει φόρους να πληρώνει τα δανεικά τα επόμενα πενήντα χρονια! Αυτή είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η αποκαλούμενη ελπίδα! Αν δημιουργηθεί άλλη δυναμική και πότε, είναι άγνωστο και μη διαφαινόμενο.

Για την ώρα, οι βιολιτζήδες αλλάζουν, μα ο χαβάς μένει ο ίδιος!

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός

Τελευταία Νέα