Το μπάσκετ μην το κλαις!

«Κυρία μου, τα μαργαριτάρια σας είναι αληθινά…». Τα λόγια και η έκφραση του έκπληκτου Βασίλη Αυλωνίτη ρίχνουν τους τίτλους τέλους στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Μια ζωή την έχουμε». Τα σκόρπια μαργαριτάρια στο λιμάνι όπου συνωστίζονται οι μετανάστες και η ζωή που πια «δεν έχουμε» σηματοδοτούν το ζοφερό «σήμερα» και το νεφελώδες «αύριο».

Κοσμήματα διασπαρμένα, αίγλη που περνάει και χάνεται. Μια ζωή, το μπάσκετ είχαμε και το γλεντήσαμε!

Ο Διαμαντίδης αποχώρησε, ο Σπανούλης μεγαλώνει και συνεχίζει, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν μένει πια εδώ, ο Ζοτς που κάποτε μας λάμπρυνε, τώρα περνάει για λίγο και φεύγει.

Τα «αληθινά μαργαριτάρια» έχουν σκορπίσει· άλλα σε λερούς ασήμαντους δρόμους, άλλα σε λαμπερά παρκέ και το ότι κάποτε υπήρξαν αριστοτεχνικά δεμένα σε έναν αβρό, χαριτωμένο λαιμό, του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ, κάνει την τιμή τους μη διαπραγματεύσιμη!

Σαν πέρασα, ως φιλόδοξος δημοσιογράφος, το κατώφλι της «Ομάδας», ο Γκάλης μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα, ο Γιαννάκης μεγάλωνε στα πυρωμένα τσιμέντα της Νίκαιας, ο Βασίλης Γκούμας μεσουρανούσε με την ηχηρή προσωπικότητά του, οι ελληνοποιήσεις έντυναν «τσολιαδάκια» τον Καλιγκάρη, τον Διάκουλα, τον Στεργάκο, τον Ράμπις, τον Βίδα και ο Βαγγέλης Φώτσης μόλις αγκάλιαζε για πρώτη φορά τον μικρό Αντώνη.

Κάποια χρόνια πριν, η θρυλική πεντάδα της ΑΕΚ είχε κατακτήσει ευρωπαϊκό Κύπελλο και η θρυαλλίδα της πυριτιδαποθήκης του ελληνικού μπάσκετ που θα έκανε παρανάλωμα την Ελλάδα ολόκληρη είχε ανάψει! Από τότε, το άθλημα και οι συνοδοιπόροι του πάτησαν σε κορφές που μονάχα τα σύννεφα και οι «τρελοί» πλησίαζαν. Δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, η νίκη επί των ανίκητων από τότε Αμερικανών σε φόντο γαλανόλευκο, αλλά και στα σαλόνια των συλλόγων, τα Κύπελλα Ευρώπης λάμπουν σαν τα παλιά λαμπατέρ, προσφέροντας ένα φως έπαρσης και νοσταλγίας στις ομάδες που τώρα τα ξεσκονίζουν.

Απόψε αρχίζει το πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης και μια αδιόρατη μελαγχολία πιάνει από το χέρι όσους από παλιά επισκέπτονται τα κλειστά γυμναστήρια. Η νοσταλγική επιστροφή στα παλιά, σαν τους σολομούς που γυρίζουν κόντρα στο ρεύμα των ποταμών για να αφήσουν τα αβγά τους κι έπειτα να πεθάνουν, δεν οδηγεί παρά μόνο στην κατάθλιψη. Τώρα τι κάνουμε; Ο μικρός Σπύρος Βετάκης που στο τουρνουά της Γλυφάδας έκανε τους «μεγάλους» να θαυμάσουν, έχει μέλλον στο άθλημα; Θα μάθει την αλφαβήτα του μπάσκετ σωστά ή θα αρχίσει από το Ω που οδηγεί στην έξοδο μέσω υπερβολικής έκθεσης στη δημοσιότητα;

Αυτοί που σκονίζουν τον χώρο και τον λερώνουν είναι εκείνοι που έσπασαν το «μαργαριταρένιο περιδέραιο», είναι εκείνοι που με τις παραισθήσεις τους και τις θλιβερές παλινωδίες και υπαναχωρήσεις τους θαμπώνουν την άλλοτε λαμπερή αίθουσα του θρόνου του ελληνικού αθλητισμού.

Κι όμως το μπάσκετ έχει μια μαγική ικανότητα να αντρειεύει εκεί που το λες «τελειωμένο»· έχει ένα ισχυρό κύτταρο υγιές που, σε αντίθεση με τα ανθρώπινα, κατασπαράσσει τα νεοπλασματικά, καθαρίζει τον οργανισμό του και συνεχίζει δυνατότερο!

Οσα ευαγγελίστηκες λοιπόν για το άθλημα που αγαπάς, μικρέ Σπύρο, θα γίνουν! Η φωνή που μέσα σου το υπερασπίζεται και απελπιστικά πιστεύει σ’ αυτό θα ακουστεί δυνατότερα από ποτέ. Καλή αρχή!