Αναζήτηση
Εχει τρεις ιδιότητες: νομικός, δημοσιογράφος, πολιτικός. Με κάθε ευκαιρία, ωστόσο, ξεκαθαρίζει στους συνομιλητές της ότι μιλάει πάντα ως Λιάνα. «Η γυναίκα-είδηση» όπως είχε γραφτεί στη «Ραδιοτηλεόραση» το 1977 για τη Λιάνα Κανέλλη, είναι η πρώτη που παρουσίασε ενημερωτικό δελτίο στη δημόσια τηλεόραση αλλά και η πρώτη παρουσιάστρια ειδήσεων στο Mega Channel. Και όχι μόνο αυτά. Η 40ετής πορεία της άλλωστε είναι γνωστή σε όλους. Από τότε όμως, τον Νοέμβριο του 1989, έχουν αλλάξει πολλά. Και η βουλευτής του ΚΚΕ με την εμπειρία που διαθέτει, τη βαθιά γνώση της κρίσης, της αγοράς και κυρίως της ανεργίας, είναι ίσως η πιο κατάλληλη για να μιλήσει γι’ αυτές τις αλλαγές. Στη σημερινή συνέντευξή της στα «ΝΕΑ» αναλύει όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο τηλεοπτικό τοπίο. Παραθέτει τη δική της οπτική και μια «λιγότερο καζινόβια λύση» σε ό,τι αφορά τον διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών. Απαντά στο γιατί η σημερινή κυβέρνηση φοβάται τόσο πολύ τα μέσα ενημέρωσης. Υπενθυμίζει ότι η γενίκευση είναι φασίζουσα νοοτροπία και ξεκαθαρίζει: ένα κανάλι μπορεί να ρίξει μια κυβέρνηση «μόνο σε συνθήκες κατακλυσμού του Νώε και με την προϋπόθεση ότι στην Κιβωτό των συμφερόντων δεν έχουν μπει όλα τα ζώα».
Στην ομιλία σας στη Βουλή, την περασμένη Τρίτη, είπατε απευθυνόμενη στην κυβέρνηση: «Αν θέλετε την άποψη ότι η επικοινωνία είναι δημόσιο αγαθό, τότε οφείλετε να παραδεχθείτε ότι είναι υπεράνω διαπραγμάτευσης και κυρίως υπεράνω πλειστηριασμού». Πώς θα έπρεπε, κατά τη γνώμη σας, να χειριστεί η κυβέρνηση το θέμα των τηλεοπτικών αδειών;
Είχα συναίσθηση ότι απευθυνόμουν σε μια δήθεν αριστερή διαχείριση μιας δεξιάς, βαθύτατα αντιλαϊκής μνημονιακής πολιτικής. Από το Μάαστριχτ και δώθε, άλλωστε, δύο έννοιες έχουν εξευτελιστεί: λαός και δημόσιο αγαθό. Τι έχουμε ακούσει για κοινωνικούς εταίρους –ποτέ στα κέρδη συνεταίρους –και για δημόσια αγαθά που πότε γίνονται τραπουλόχαρτα στα χέρια στρατηγικών επενδυτών, άλλοτε μετοχοποιούνται και στο τέλος ξεπουλιούνται πακετάκι στριμωγμένα σε… υπερταμεία!
Ο κύριος λοιπόν «κάθε λέξη του Συντάγματος» πήρε και την τηλεόραση, τη βάφτισε δημόσιο αγαθό –λιβανιστήρι της ΕΡΤ –και στ’ απομεινάρια μιας μέρας στη ζωή της μούσας, ο Κρέτσος είπε να κάνει τον Παππά μιας ανώτερης μορφής παπατζή της πλατείας της επικοινωνιακής ομόνοιας. Το δημόσιο αγαθό (;) βγήκε λοιπόν σε πλειστηριασμό με όρους κλειστής λέσχης, ενδεχομένως κάπου στο Ντέλαγουερ των ΗΠΑ. Ξέρετε, εκεί που ανθούν πολλές οφσόρ αμερικανικές, εκτός Παναμά, Λουξεμβούργου και άλλα τέτοια ευρωπαϊκά επαρχιώτικα.
Πάμε όμως στην πραγματικότητα: Το καθεστώς των νομίμως προσωρινών αδειών δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον, ούτε επί της ουσίας ούτε ως μνημονιακή υποχρέωση. Το φάσμα συχνοτήτων που μας αναλογεί ως ελληνικό πολλοστημόριο της ευρωπαϊκής ολιγαρχικής αυτοκρατορίας είναι 16 συχνότητες. Αλλο να τις εκχωρείς κι άλλο να κάνεις αρπαχτή πάνω σε τέσσερις εξ αυτών.
Δηλαδή;
Θεωρητικά αλλά και πρακτικά, με βαθιά γνώση και της κρίσης και της αγοράς αλλά κυρίως και της ανεργίας, θα ήταν λιγότερο καζινόβια λύση μια κατάταξη στο φάσμα –μην υποτιμήσει κανείς τη σειρά στο τηλεκοντρόλ γιατί έχει χρηστική διαφημιστική υπεραξία –περίπου ως εξής: έξι άδειες για την κινητή τηλεφωνία, δύο καβάτζα άθικτες για «εθνικούς» σκοπούς και οκτώ προς διάθεση για Χ χρόνο προς π.χ. 25 εκατ. ευρώ η καθεμιά. Μας κάνει κάπου 200 εκατ. ευρώ και μετά θα μπορούσε να εισπράξει κι άλλα, αν διεξαγόταν πλειοδοτικός διαγωνισμός για τη σειρά κατάταξης εμφάνισης στο τηλεκοντρόλ. Τα άλλα είναι λεπτομέρειες χωρίς ποτέ να αποκλείεται να κρύβεται σ’ αυτές, έτσι κι αλλιώς, ένας διάολος με τη μορφή ή όχι του όποιου κυρίου Καλογρίτσα.
Μπορεί ένα κανάλι να ρίξει μια κυβέρνηση;
Μόνο σε συνθήκες κατακλυσμού του Νώε και με την προϋπόθεση ότι στην κιβωτό των συμφερόντων δεν έχουν μπει όλα τα ζώα.
Γιατί ειδικά αυτή η κυβέρνηση φοβάται τόσο πολύ τα μέσα ενημέρωσης;
Η ερώτηση, θαρρώ, πρέπει να τεθεί στην κ. Φωτίου που κάθεται από πάνω και οι από κάτω την υπονομεύουν. Εμείς οι από κάτω δηλαδή τι να κάνουμε; Ψυχανάλυση σε αυτούς που βρήκανε, προσέξτε, ως αριστεροί, πολύ σκούρα την αστική διακυβέρνηση σε ευρωενωσιακές συνθήκες αειφόρου καπιταλιστικής ανάπτυξης; Το αποπειρώνται από το ’68. Ασε που χρόνια τώρα ΚΚΕσωτερικατζήδες και μετέπειτα συνιστωσάδες και εντέλει κυβερνώντες συριζαίοι, είτε ως γνήσιοι του είδους τους είτε ως τέως πασόκοι, επάνδρωσαν μια χαρά κανάλια, ραδιόφωνα κι εφημερίδες που τώρα φοβούνται. Αλλωστε είναι παλιό το έργο και διεθνές. Οι οπορτουνιστές, όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός, ανοίγουν συζήτηση για θέματα μόδας. Και ο φόβος και ο εκφοβισμός, μόδα είναι ώσπου να γίνει σοσιαλδημοκρατικός πόλεμος.
Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει μέλλον στη διακυβέρνηση της χώρας;
Εχει το μέλλον που θα της επιτρέψει να έχει μετά την ημερομηνία λήξης των άλλοθι κι όταν πια η διαστρεβλωτική κωλοτούμπα γίνει από συνήθεια η δεύτερη πολιτική της φύση. Οψόμεθα ες Φιλίππους…
Ακούσαμε τον Πρωθυπουργό στη ΔΕΘ, απαντώντας στη δημοσιογράφο Ευαγγελία Τσικρίκα, να επικαλείται ουσιαστικά εκείνους που στο παρελθόν τάσσονταν υπέρ των απολύσεων σε άλλες επαγγελματικές ομάδες. Ωστόσο δεν ήταν όλοι οι δημοσιογράφοι –κατά τη συνήθη φράση –«προπαγανδιστές του Μνημονίου», όπως δεν είναι όλοι «οι πολιτικοί λαμόγια», όλοι «οι δημόσιοι υπάλληλοι τεμπέληδες» κ.ο.κ. Πώς, κατά τη γνώμη σας, μπορούν να θωρακιστούν οι δημοσιογράφοι απέναντι στις άκρατες γενικεύσεις που επιδιώκουν τη στοχοποίηση ολόκληρου του κλάδου;
Αν και μοιάζει «πολύ αργά για δάκρυα Στέλλα», κι αν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η γενίκευση είναι αρχή φασισμού, οι δημοσιογράφοι έχουν έναν μόνο τρόπο να σωθούν. Να μην πριονίζουν το κλαδί όπου κάθονται αποκόβοντας εαυτούς από το σύνολο των χειμαζόμενων εργαζομένων. Θέλει μετάφραση το θέμα και επεξήγηση. Ο δημοσιογράφος λειτουργεί υπέρ τρίτων, του κοινού, της γνώμης του. Εχει σκέτο επαγγελματικό πατριωτισμό και όχι εταιρικό. Γράφει, δεν γραφειοκρατεί. Δανείζει τη φωνή του στους άφωνους, ως εικόνα προσωπογραφεί τις χίλιες λέξεις που κρύβει η μούρη του κ.λπ. κ.λπ. Κοντολογίς κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει το κεφάλι του έξω από τα σκατά της εμπορευματοποιημένης ατμόσφαιρας της σκοπιμότητας. Και είναι πάντα πρώτα κρινόμενος και μετά κριτής των επιλογών του.
Ησασταν η πρώτη κεντρική παρουσιάστρια του Mega. Πώς αισθάνεστε με τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο κανάλι;
Δεν θες να ξέρεις. Στα χιλιάδες πίξελ της εμπειρίας μου η εξέλιξη του Mega είναι εκείνο το μικρό –το Mega πίξελ –που καταργεί τη συναισθηματική μου υψηλή ευκρίνεια. Κι αυτό το μαύρο πίξελ τρέφεται δυστυχώς πρώτα απ’ όλα με τους ανθρώπους που δουλεύουν στην τηλεόραση, αλλά δεν τους ξέρει και δεν τους λυπάται κανείς εκτός από τους στενά δικούς τους ανθρώπους.
Τι θυμάστε από εκείνα τα χρόνια; Υπάρχει ένα περιστατικό που να συμβολίζει τη διαφορά εκείνης της εποχής με τη σημερινή;
Συγχώρα με, αλλά οι αναμνήσεις είναι σαν τις ρυτίδες, μόνο δικές μου και δεν θέλω να κάνω πλαστική επέμβαση και σ’ τις πω.
Σεβαστό. Ωστόσο, σήμερα που το σύννεφο της ανεργίας ετοιμάζεται να σκεπάσει μεγάλο μέρος του δημοσιογραφικού κλάδου, τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνεργο –ή δυνάμει άνεργο –δημοσιογράφο;
Να επιμείνει και να παλέψει όσο αντέχει και μπορεί, με την ευχή να μην καταντήσει μπλογκάκιας με επιδότηση Κατρούγκαλου και περιφερόμενος μέτοικος του Διαδικτύου ή ερασιτέχνης κρουπιέρης απόψεων στα πελάγη του facebook, του twitter, του instagram κι άλλων τέτοιων Θερμοπυλών που τις φυλάνε οι κέρβεροι των σέρβερ και κύκλωπες τύπου Google. Οι νεότεροι έχουν υποχρέωση να χτίσουν την καινούργια δημοσιογραφική ναυτοσύνη, πέρα και πάνω από τους σκοπέλους και τους υφάλους των οφσόρ που συνήθως τις ξεμπροστιάζουν αυτοί που σχεδιάζουν τις επόμενες.
Ετσι που το λέτε, αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;
Τι να σου πω βρε κορίτσι μου, εγώ είμαι της παλιάς σχολής κι ακόμα ψάχνω έναν συνάδελφο δημοσιογράφο να ρωτήσει πώς γίνεται να βγαίνουν σώοι, χωρίς τραύματα και χωρίς καν να γλιστρήσουν στο νερό, τρεις υπέργηροι επιβάτες κι ένας καπετάνιος ταχύπλοου –που τρακάρισε με λάντζα, την έκοψε στα δύο, έστειλε τέσσερις νεότερους στον τάφο –και δεν έχουν ακόμα ανακηρυχθεί εξωγήινοι Ποσειδώνες και βιονικές Νηρηίδες. Το φαινόμενο των επιζησάντων ναυαγίου του 21ου αιώνα! Αυτός φέτος μου μοιάζει για δημοσιογραφικός «Τιτανικός».
