Αναζήτηση
Δύο τα γεγονότα των ημερών με ιδιαίτερη πολιτική σημειολογία και εν πολλοίς ενδεικτικά του συσχετισμού, των στρατηγικών, των αντιθέσεων. Η μάχη Νίκου Φίλη – Εκκλησίας είναι το πρώτο. Μάχη όχι απλή, όχι χωρίς παρενέργειες, συσπειρωτική για τους πόλους.
Η Εκκλησία συγκρούεται με μια κυβέρνηση όταν εκτιμά πως η κυβέρνηση είναι σχετικά μακράς πνοής και ενόψει ανασχηματισμού αν φαγωθεί ο υπουργός Παιδείας της θα μετρηθεί ως νίκη του κλήρου. Προσθέστε το ιδεολογικό: «Συγκρούομαι με τους εθνομηδενιστές» που σε καιρό αντιπολιτικό φτιάχνει στέγη για τον κόσμο.
Είναι προφανές πως αν μια κυβέρνηση δώδεκα μηνών συγκρουστεί μετωπικά με έναν συνεκτικό θεσμό αιώνων, η πρώτη δεν έχει και τα περισσότερα των στρατηγικών πλεονεκτημάτων. Πολύ περισσότερο όταν άγαρμπα πάει να ανοίξει ζητήματα ιδεολογικής ηγεμονίας σε μια κλειστή κοινωνία. Προφανώς οφείλει να το κάνει, ο Φίλης είναι συνεπής σε αυτό, αλλά πρέπει να έχει προηγηθεί διαπάλη – ζύμωση – επιχειρήματα – διάλογος. Το σύμφωνο συμβίωσης –που οφείλει η κοινωνία στον ΣΥΡΙΖΑ –μπορεί για παράδειγμα να τέθηκε επί τάπητος, αλλά νωρίτερα και μακρόχρονα είχε εμπεδωθεί ως συλλογικό αίτημα, ενδεχομένως και πέραν των στενών ορίων της Αριστεράς. Αν η κυβέρνηση κάνει πίσω στη μάχη για τη θρησκειολογία, μπορεί να δούμε καρατόμηση τύπου Τρίτση όταν συγκρούστηκαν οι Παπανδρέου – Σεραφείμ (επική ειρωνεία: η τρόικα που διαπραγματεύθηκε εκ μέρους του κλήρου τότε ήταν οι Χριστόδουλος – Ανθιμος – Ιερώνυμος).
Το σίριαλ των τηλεοπτικών αδειών είναι το δεύτερο. Ενδεικτικό ενός δυϊσμού: αν αποφασίσεις να παίξεις με τους όρους του συστήματος, το πιθανότερο είναι πως θα βγεις χαμένος. Το σύστημα μπορεί να ανασχηματιστεί αλλά σχεδόν πάντα χωρίς να διαρραγεί ο πυρήνας του. Η μοναδική επιμέρους τομή που επιχείρησε η κυβέρνηση σκόνταφτε σε ένα στρατηγικό δίλημμα: σου αρκεί απλώς να αναδιανείμεις την αγορά στα ΜΜΕ ή θα επιχειρούσες και τη δική σου επιβολή; Το συμπαγές και οριοθετημένο πλαίσιο, δομημένο για δεκαετίες, δεν είναι κάτι απλό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε έγνοια να παραχωρηθεί μια συχνότητα σε συνδικάτα – ανέργους – οργανώσεις μεταναστών – συνεταιρισμούς ή έστω να ρυθμιστεί το πλαίσιο με θωρακισμένο τρόπο. Είχε έγνοια να φορέσει το ίδιο σακάκι με τους προκατόχους του. Και οι λαθρεπιβάτες του αστισμού εύκολα εκπαραθυρώνονται. Οι συνέπειες; Ας πάμε πίσω σε κάτι που έλεγε μια μεγάλη γυναίκα: «Η είσοδος ενός σοσιαλιστή σε μια αστική κυβέρνηση δεν είναι, όπως πολλοί νομίζουν, μια μερική κατάκτηση του αστικού κράτους από τους σοσιαλιστές, αλλά μια μερική κατάκτηση του σοσιαλιστικού κόμματος από το αστικό κράτος». Ρόζα Λούξεμπουργκ λεγόταν.
