Ο χημικός τύπος του «τέλους» έχει δύο άτομα μελαγχολίας και ένα αισιοδοξίας. Οταν μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή το Μουντιάλ ρίχνει την αυλαία της, η χημική αντίδραση που διενεργείται στον νου γεννάει το ερώτημα: θα ζούμε στην επόμενη; Η πικρή διαπίστωση πως «στην επόμενη» θα είμαστε τέσσερα χρόνια πιο κοντά στο δικό μας τέλος, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μας κάνει να ρουφάμε, όπως ο κισσός τον ήλιο και το νερό, ό,τι ζούμε σήμερα. Αλλωστε, σοφό το γκραφίτι στα Μάταλα: Today is life, tomorrow never comes.

Κάποτε, πολύ παλιά, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες μετρούσαν τον καιρό που φεύγει και χάνεται. Τώρα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες μετράνε τη δύναμη των χωρών που συμμετέχουν: οι ΗΠΑ τόσα μετάλλια, η Κίνα νέα δύναμη, η Ρωσία στην «απέξω» και άντε και κανένα ψίχουλο στους μικρούς για να γυρίσουν όλοι ευτυχισμένοι στα σπίτια τους, να κοιμηθούν νηστικοί με το μετάλλιο να στολίζει τη μιζέρια τους. Αυτό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες σήμερα: η εικονική πραγματικότητα των φτωχών που τους κάνει να μη βλέπουν τη ρεαλιστική πραγματικότητα των ισχυρών! Οι αθλητές των «μεγάλων» μεγάλωσαν τις χώρες τους, ανέβασαν τις σημαίες των προγόνων στους πιο ψηλούς ιστούς, ένιωσαν υπερήφανοι, κάποιοι δάκρυσαν ακούγοντας τον εθνικό τους ύμνο, σε κάποιους κάτι θύμισε ο εθνικός ύμνος που άκουγαν και κάποιοι άλλοι, λίγοι, ποιος ξέρει τι σκέφτονταν την ώρα της ανάκρουσης και σκυθρώπιαζαν.

Το παγκόσμιο παζάρι ψυχών, φαρμάκων, έπαρσης, μυών, πανηγυρισμών και απογοήτευσης αύριο κατεβάζει ρολά. Το Ρίο θα επιστρέψει στα σκοτεινά ανήλιαγα δρομάκια του, εκεί όπου τα παιδιά της φαβέλας αναζητούν τα όνειρά τους και ο κόσμος ολόκληρος θα γυρίσει στο σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον του. Μια παρένθεση ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, μια ευκαιρία για τους απανταχού bloggers και τους αυστηρούς κριτές του facebook να καταθέσουν τις βαρύνουσες ωσάν σαπουνόφουσκες απόψεις τους, μια ευκαιρία διακοπών για όσους διακοπές κάνουν μόνο μέσω τηλεόρασης.

Δακρύσαμε, είναι η αλήθεια, όταν είδαμε να δακρύζει η Αννα, οργιστήκαμε όταν είδαμε τον γίγαντα Ηλία να πέφτει σαν κεραυνοβολημένο πλατάνι, χειροκροτήσαμε, απογοητευτήκαμε, μπήκαμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε δημόσια, πανηγυρίσαμε σαν να κερδίσαμε κάτι κι εμείς και, τέλος, γυρίσαμε πλευρό χαρούμενοι. Είχαμε ξεχάσει πως αύριο λήγει η δόση της Εφορίας, πως έρχεται ο ΕΝΦΙΑ, πως έρχεται ο χειμώνας, πως λήγει η δόση της ζωής μας στον ανελέητο χρόνο. Χαλάλι λοιπόν στη ΔΟΕ και στους Αθανάτους για όσο χρυσάφι βάζουν στις θυρίδες της αναισχυντίας τους. Χαλάλι τα φάρμακα που πήραν όσοι αθλητές τα πήραν και κόντυναν τις μέρες τους. Χαλάλι και στο Ρίο που μέσα στη βρωμιά, στην εξαθλίωση, στη φτώχεια, στους ιούς και στις μολύνσεις έστησε μια γιορτή, λες πάνω σε βορβορώδη υπόνομο. Μια πέτρα στη λίμνη μας ήταν οι Αγώνες, μια πέτρα από αυτές που τις βλέπουμε να πέφτουν και να χαλούν την ηρεμία του νερού. Τις άλλες, τις μεγάλες πέτρες της ζωής τις σηκώνουμε και βουλιάζουμε εμείς. Σε τέσσερα χρόνια πάλι.

Τελευταία Νέα