Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, σιγοτραγουδούσαν πριν από πολλές δεκαετίες οι Νεοέλληνες. Οσο κι αν μοιάζει ρετρό, ο στίχος ταιριάζει γάντι στο σημερινό ΠΑΣΟΚ. Μετά την πτώση του στα τάρταρα, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Στην περίοδο της τρικομματικής συγκυβέρνησης με ΝΔ και ΔΗΜΑΡ, αλλά στη συνέχεια μόνο με τη ΝΔ, ο τότε αρχηγός Ευάγγελος Βενιζέλος αλλά και σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα, με προεξάρχουσα τη σημερινή πρόεδρο, διατυμπάνιζαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα σηκωθεί μαζί με τη χώρα. Αν και η Ελλάδα πήρε λίγο τα πάνω της πριν από την προέλαση του Τσίπρα, το άλλοτε κραταιό κόμμα, αντί να ανασάνει, συνέχιζε την καθοδική του πορεία.

Βέβαια, η κυρία Γεννηματά δεν το βάζει κάτω. Ευελπιστεί ότι εξαπολύοντας φαρμακερές βολές εκατέρωθεν, αριστερά και δεξιά, θα αναπτερώσει τη δημοκρατική παράταξη. Μιλώντας την εβδομάδα αυτή στη Βουλή το «τερμάτισε», υποστηρίζοντας ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ακούγοντάς τη, βουλευτής του κόμματός της θυμήθηκε το σύνθημα των μαοϊκών που κυριαρχούσε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης –«ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία».

Πάντως, εκείνο που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση είναι η αντιμνημονιακή μεταστροφή της Φώφης. Μιλώντας στη Χαλκιδική, επέκρινε τις προηγούμενες ηγεσίες εγκαλώντας τες για την πενταετή ταύτιση του κόμματος με τις μνημονιακές πολιτικές. Επιπλέον, καυτηρίασε την κυβερνητική σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ με τη Δεξιά. Βέβαια, όλα αυτά θα ήταν ωραία και καλά αν η ίδια δεν είχε ψηφίσει τα Μνημόνια και δεν ήταν υπουργός των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά. Ομως οι αντιφάσεις και οι παλινωδίες είναι σύνηθες φαινόμενο στην πολιτική. Και κάπως έτσι καθίστανται μόνιμα ζητούμενα η αξιοπιστία και η φερεγγυότητα.

Το πρόβλημα ωστόσο για το σημερινό, μικρό πλέον, κόμμα γίνεται οξύτερο. Δεν μπορεί να κατασταλάξει σε μια σταθερή γραμμή πλεύσης. Σαν εκκρεμές, τη μια γέρνει προς τα δεξιά, την άλλη προς τα αριστερά. Η μεγάλη δε ειρωνεία είναι ότι ακόμη και στις χειρότερες στιγμές του, όπως την περίοδο του βρώμικου ’89, μπορεί να πιεζόταν, να δεχόταν ανελέητα χτυπήματα, όμως διέθετε ισχυρά αντανακλαστικά και πρωτίστως στρατηγικό νου.

Αντιθέτως, σήμερα, με την έλλειψη καθαρής και σταθερής στόχευσης, προκαλεί σύγχυση στους εναπομείναντες οπαδούς του και δυσκολεύεται να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας με τους πρώην ψηφοφόρους του που αναζητούν εναγωνίως νέα πολιτική έκφραση. Το παράδοξο είναι πως το ΠΑΣΟΚ αναδιπλώνεται σε μια στιγμή που υποτίθεται πως θέλει να συναντηθεί και να συνυπάρξει κάτω από μια ενιαία ομπρέλα με άλλες δυνάμεις, οργανωμένες και μη, του ενδιάμεσου χώρου. Την ώρα που διακηρύσσει την ανάγκη ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς, η ηγεσία του διακατέχεται από μικρομεγαλισμό. Η δυσκολία της να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση πραγμάτων είναι εμφανής.

Ετσι, λοιπόν, χωρίς πυξίδα και χωρίς σχέδιο οι ελπίδες της μάλλον θα αποδειχθούν φρούδες.

Τελευταία Νέα