Μπετόν

Μια γερμανική νίκη από μια ομάδα άλλη από τη Γερμανία. Το είδαμε κι αυτό στην τελευταία πράξη ενός πολύ ιδιαίτερου Ευρωπαϊκού.

Μια Γερμανία που δεν μετέτρεψε σε ουσία τις ευκαιρίες της, που έκανε δώρο στον αντίπαλο το γκολ με το οποίο προηγήθηκε, και μάλιστα στη χειρότερη στιγμή, που δεν σκοράρισε ούτε όταν πίεζε ασφυκτικά στα τελευταία λεπτά. Και μια Γαλλία με πολλά θηρία που κατάπιναν την μπάλα, με λιγότερη κατοχή αλλά μεγαλύτερη επικινδυνότητα, με διαχείριση του χρόνου και του τόπου και με δολοφονικό ένστικτο. Ο κόσμος ανάποδα; Οχι. Ο κόσμος αυτής της νύχτας και αυτού του τουρνουά ανάγλυφα.

Από τη δύσκολη πλευρά του ταμπλό η Γαλλία είχε το ευκολότερο, μέχρι τον ημιτελικό, μονοπάτι. Αυτό της έδωσε τη δυνατότητα να δεθεί, να ωριμάσει και να πιστέψει. Τα δύο παιχνίδια με την Ιρλανδία και την Ισλανδία τής επέτρεψαν να βρει την αυτοπεποίθηση που δεν είχε ξεχειλίσει μέσα από έναν μέτριο πρώτο γύρο. Η μεγάλη επιτυχία του Ντεσάν, που ως προπονητής αποδείχτηκε ακριβώς ίδιος όπως και ως παίκτης, ήταν ότι μετέδωσε πίστη στους παίκτες του. Στον ημιτελικό τα παιδιά που προσέθεσε κατά τη διάρκεια του τουρνουά (Σισοκό, Ουμτιτί) ήταν καταπληκτικοί και ο άνθρωπος στον οποίο στήριξε όλη την ομάδα του, ο Πογκμπά, έκανε, στο δεύτερο γκολ, την ενέργεια της διοργάνωσης. Ο Γκριεζμάν τράβηξε όλα τα φώτα πάνω του αλλά το ποδόσφαιρο, και ειδικά το ποδόσφαιρο που παίζει η Γαλλία, δεν είναι μόνο τα γκολ. Η Γερμανία δεν ήταν χειρότερη στο γήπεδο αλλά είχε, για μια φορά, ασθενέστερο άστρο.

Η ποδοσφαιρική Ευρώπη μπορεί λοιπόν να ελπίζει σε μια νέα τάξη πραγμάτων –πιο ορμητική και πιο απρόβλεπτη. Πάσα πραγμάτων παραμένει, προς το παρόν, εκτός πραγματικότητας. Το σκληρό έδαφος πάντως τρίζει.