Αναζήτηση
Το ζητούμενο ήταν να μάθει
να ελέγχει τον βούρδουλα.
Ολα τα άλλα ήταν περιττά
Γιάννης Πέτρου, «Ο πιο γλυκός ύπνος»
Η Αριστερά χρόνια έπαιζε με τα κενά της Ιστορίας. Τώρα δείχνει τα δικά της κενά και η Ιστορία την περιμένει στη γωνία.
Κινούμενη άναρχα ανάμεσα σ’ έναν πρωτόγνωρο «ευρωπαϊκόν αντιευρωπαϊσμό», σ’ έναν φιλελεύθερο σοσιαλισμό και σ’ έναν μετακομμουνιστικό συνταγματισμό πλανάται και παραπλανά, επικαλούμενη πολιτική αμ[φ]έλεια και μόνιμο εχθρικό περιβάλλον με εναλλασσόμενους εχθρούς. Κεϊνσικός μαρξισμός, ανομιμοποίητος σοβιετισμός, απάνθρωπος ανθρωπισμός, μεταφυσικός ρεαλισμός, αντιλαϊκός κρατισμός.
Κι ο λαός «απολαμβάνει» τα λάθη και τις παλινδρομίες της κυβερνώσας[;] Αριστεράς[;] αναμένοντας τη στιγμή του τελικού συμψηφισμού με τα λάθη των προηγούμενων [ΠΑΣΟΚ, ΝΔ] και μετά… βλέπουμε.
Χαμένες ευκαιρίες για τους εξαπατηθέντες συντρόφους του Οχι και της αναστροφής της κυβέρνησης, των πολύπλοκων απλουστεύσεων που ακολούθησαν, της άκρατης κι ανεφάρμοστης νομοκατασκευής.
Καθεστοποιημένοι αντικαθεστωτικοί συγκρότησαν την αριστερή νομενκλατούρα, η οποία συκοφαντεί άπαντες (φίλους κι εχθρούς), δεν ακολουθεί τη «γραμμή» (που ως γνωστόν κάθε τρεις και λίγο αλλάζει), παρέχει πιστοποιητικά νομιμότητας στους πιστούς τής νέας τάξης.
«Χρυσή» Αριστερά για τους πρώην ΠΑΣΟΚ [οι οποίοι γνωρίζουν όσο κανείς τα μυστικά της παμφάγου εξουσίας], σκιώδης Αριστερά [των κρυμμένων σκιών] που εξακολουθεί να διακηρύσσει αριστερή ισότητα, αριστερή λιτότητα, αριστερή σκοπιμότητα.
Νεο-παγανιστές της ανάπτυξης που λησμονούν ότι πριν από την ανάπτυξη χρειάζεται πλήρης απόψυξη από τους υπερσιβηρικούς παγετώνες.
Χωρίς μνήμη και αιδώ, με αντισυστημικούς φερετζέδες κι ακροδεξιά σκιάχτρα, με τη νόσο της εξουσίας διάχυτη σε όλο το νεόκοπο «στράτευμα», με τους γνήσιους και μη-εύκαμπτους διανοούμενους σε απόγνωση, με αλλοπρόσαλλες δηλώσεις γενικευμένης «αντεπίθεσης» θ’ αργήσει πολύ ν’ ανατείλει κόκκινος ήλιος ελπίδας.
Από την άλλη δεν συμφωνώ με τη χλεύη και τους προπηλακισμούς (κατά) των πολιτικών (οποιουδήποτε κόμματος και μορφώματος). Ακόμα και οι παντός είδους «εξεγερμένοι» πρέπει να έχουν ήθος και όρια εφόσον ζουν και δρουν μέσα σ’ έναν πολιτισμό κι όχι στη ζούγκλα. Δεν αντιλαμβάνομαι ποιανού αποτελεί σήμερα σιδηρούν βραχίονα ο βανδαλισμός κι ο καταστροφισμός.
Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο ισχύει με τη χρήση sui generis αργκό από κυβερνητικούς βαρύμαγκες [δεδομένου άλλωστε ότι όποιος υβρίζει δεν σημαίνει πως έχει και δίκιο]. Δεν χρειαζόμαστε άλλους βαρβάρους στην πολιτική. Ευγενείς, έντιμους κι ευπατρίδες ψάχνουμε.
ΥΓ:Ενας φτιασιδωμένος δικομματισμός γεννιέται στη χώρα υπό τα έκπληκτα (ή νυσταγμένα) βλέμματα των ανθρώπων της ανιδιοτελούς αριστεροσύνης. Ο κυνισμός της εξουσίας κρύβει την πραγματικότητα της εναλλαγής (συνακόλουθα της αλληλοκάλυψης και παραγραφής) μέσα σε ανόρθοδοξη διαχείριση συμβόλων και «μικροφωνική» αιώνια αντιπαλότητα. Κανείς από τους αριστερούς συνοδοιπόρους δεν το αντιλαμβάνεται; Ή μήπως συμφωνούν όλοι;
ΥΓ2: «Κακόμοιροι ηλίθιοι. Πιστέψατε στην αλλαγή πολιτικής; Δεν θα έχετε παρά αλλαγή προσωπικού» [Ζ.Π. Σαρτρ, «Τα γρανάζια»]
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
