Εναν χρόνο μετά, η επέτειος του δημοψηφίσματος βρίσκει τον Αλέξη Τσίπρα στο μακρινό Πεκίνο να αναζητεί, όπως και οι προκάτοχοί του, το κλειδί των επενδύσεων που θα μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα έστω σε ένα ξέφωτο ανάπτυξης. Τα πράγματα θα μπορούσε να κινούνται σε διαφορετική τροχιά εάν το μεγάλο ταξίδι αποτελούσε τη συνέχεια ενός εθνικού σχεδιασμού ή ενός οικονομικού πλάνου που είχε υπηρετηθεί με υπευθυνότητα. Δεν ισχύει, όμως, τίποτε από αυτά: το δημοψήφισμα, ως συνέχεια μιας σχεδόν εκβιαστικής προσφυγής στις κάλπες τον Ιανουάριο του 2015, αλλά και μιας πορείας χωρίς πυξίδα που ακολούθησε, ανέτρεψε βίαια όσα θετικά καταγράφονταν έπειτα από μια πενταετία θυσιών της ελληνικής κοινωνίας. Μια κίνηση που προβλήθηκε ως λαμπρή γιορτή δημοκρατίας, σχεδόν προκάλεσε εθνική τύφλωση, χωρίς να λύσει κανένα πρόβλημα, όπως είχε αντιληφθεί και ο Πρωθυπουργός από την πρώτη στιγμή του «περήφανου Οχι» –που έγινε αμέσως Ναι και γι’ αυτό δεν συνοδεύεται από εορτασμούς.

Εναν χρόνο μετά, ακόμη και το Πεκίνο έρχεται στην πραγματικότητα να επιβεβαιώσει την πλήρη υποχώρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και της χώρας, σε όλα τα πεδία: το πανηγυρικό κλίμα για την ολοκλήρωση της συμφωνίας με την COSCO δεν αρκεί για να καλύψει όσα συμβαίνουν πίσω, ενώ απογυμνώνουν την επιχειρηματολογία που προέβαλλαν οι κυβερντώντες έως τις 5 Ιουλίου 2015. Εκείνη η ημέρα άνοιξε έναν νέο παρατεταμένο κύκλο ύφεσης για την ελληνική οικονομία, που προσπαθούσε έστω και δειλά να περάσει σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά πλέον ελπίζει στο 2017 για μια αντίστροφη πορεία. Εφερε ακόμη τα capital controls που παραμένουν εδώ, αυξάνοντας τα λουκέτα και καθηλώνοντας και την υγιή επιχειρηματικότητα. Η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί πλέον να μετρά τις δικές της χρεοκοπίες και αυτοκτονίες, τις δικές της φοροεπιδρομές και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Το πρόσθετο δανειακό βάρος των 86 δισ. ευρώ προκαλεί παράπλευρες απώλειες που εξακολουθούν να βιώνουν περισσότερο από άλλους όσοι ήταν και παραμένουν μη προνομιούχοι.

Η κυβέρνηση είναι προφανές ότι όπως διχαστικά διαχειρίστηκε το δημοψήφισμα εξίσου διχαστικά επιχειρεί τους τελευταίους μήνες να απομακρυνθεί από αυτό. Μια στιγμιαία απόφαση που εν πολλοίς υπήρξε αποτέλεσμα ενός συνδυασμού ιδεοληψιών, ερασιτεχνισμού και αναποτελεσματικότητας έρχεται σταδιακά να αντικατασταθεί από ένα νέο μείγμα αλαζονείας, αυταρχισμού και καθεστωτικής νοοτροπίας. Η προσπάθεια για επιστροφή στην κανονικότητα, που κλείνει με επώδυνο τρόπο έναν κύκλο μεγάλων ψεύτικων υποσχέσεων, βρίσκει σχεδόν τους πάντες και τα πάντα σε ένα χαμηλότερο σημείο. Από την καθημερινότητα, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια έως την αξιοπιστία της χώρας, ο πήχης έχει υποχωρήσει –και μαζί τους υποχωρούν και τα ποσοστά της κυβέρνησης που πλέον βλέπει μπροστά της διψήφιες διαφορές.

Τελευταία Νέα