«Εμείς βρεθήκαμε με τη χώρα να πηγαίνει στον γκρεμό και εκεί έπρεπε να κάνουμε την επιλογή μας και την κάναμε. Στη συνέχεια λοιπόν έγινε αυτή η ειλικρινής αλλαγή, στροφή –όπως θέλετε πείτε το -, ρεαλισμό, ευθύνη, έχει πολλές λέξεις για να το χαρακτηρίσουμε αυτό. Εμείς είπαμε, λοιπόν, αφού συνέβη αυτό, αφού άλλαξε το περιβάλλον, αλλάζουμε κι εμείς. Αυτό θα έπρεπε να μπει πάλι στη λαϊκή ετυμηγορία. Κι έτσι και κάναμε, προκειμένου να έχουμε τη δημοκρατική νομιμοποίηση».

Τα παραπάνω είπε, σε συνέντευξή της, η κυβερνητική εκπρόσωπος Ολγα Γεροβασίλη. Είναι η απάντηση σε μία σειρά από εύλογα ερωτήματα προς τα μέλη μιας κυβέρνησης που, πριν ανεβούν στην εξουσία, ισχυρίζονταν ότι θα σκίσουν τα Μνημόνια, ότι θα μειώσουν την ανεργία, ότι θα εξασφαλίσουν μισθούς και συντάξεις, ότι θα έκαναν τις ζωές μας καλύτερες –καθώς επίσης ότι οι εταίροι θα παρακαλάνε να μας δανείσουν, θα χτυπάμε τον ζουρνά (ή τη λύρα ή την γκάιντα) και οι αγορές θα χορεύουν, ότι όλα ήταν απλώς θέμα βούλησης πολιτικών που δεν θα ήταν υποταγμένοι στους δανειστές όπως το κακό «παλιό».

Η Γεροβασίλη μοιάζει να εκπροσωπεί μια κυβέρνηση που έχει αποδεχθεί πλέον τη μοίρα της. Που κατανοεί, δηλαδή, ότι εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν υπάρχει ζωή –και συνεπώς δεν έχει επιλογή από την υποταγή στα Μνημόνια και στους α λα ΣΥΡΙΖΑ όρους που τα εξειδικεύουν.

Στην πραγματικότητα, τα κυβερνητικά στελέχη μοιάζουν να έχουν πετάξει λευκή πετσέτα στο ρινγκ. Ελπίζουν ότι, υπό την επιτήρηση των δανειστών, θα γυρίσουν οι οικονομικοί δείκτες πριν καταρρεύσουν. Επ’ αυτού δε η κυβέρνηση επαφίεται στη δημοκρατική πολιτική κουλτούρα των αντιπάλων της, στο παιχνίδι του ανταγωνισμού με δημοκρατικούς κανόνες (που η ίδια συχνά δεν σεβάστηκε), χάριν του οποίου μπορεί να φαντασιώνεται εξάντληση της τετραετίας. Πολιτική αφέλεια;

Πολιτική κουτοπονηριά, σε μια προσπάθεια παραμονής στην εξουσία. Χωρίς υποσχέσεις πια, μένουν τα δάκρυα του Σπίρτζη, οι φανφαρονισμοί του Δρίτσα, το δήθεν μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Φίλη. Και η παρουσίαση με ιαχές αμφιθεάτρου της υποταγής στους δανειστές από τον, πάντα καλό στα θεατρικά δρώμενα, Πρωθυπουργό.