Με σημαία το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται», ο Αλέξης Τσίπρας θέλησε να διώξει από τους πολίτες τον φόβο που προκάλεσε η κρίση. Καλλιεργώντας υπέρμετρες προσδοκίες, οδήγησε το παλιό πολιτικό σύστημα στα τάρταρα. Ωστόσο, οι αυταπάτες του έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και η ελπίδα έσβησε γρήγορα. Η πρώτη φορά Αριστερά επανέφερε την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και τον φόβο, όχι μόνο στους πολίτες αλλά, τελικά, και στη Χαριλάου Τρικούπη.

Το άλλοτε ισχυρό ΠΑΣΟΚ, με το πράσινο χρώμα της ελπίδας, σήμερα έχει καταβληθεί από φοβικά σύνδρομα. Μετά την καταβαράθρωση που υπέστη, η ηγεσία του εύλογα φοβάται πως το κόμμα θα συνθλιβεί στις μυλόπετρες του νέου δικομματισμού, ότι θα βρεθεί χωρίς ρόλο εκτός νομής εξουσίας, πως η προσπάθεια συνύπαρξης με άλλες δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου θα οδηγηθεί σε ναυάγιο. Βλέποντας μάλιστα τις δημοσκοπήσεις, είναι φυσικό να άγχεται με την κοινωνική και πολιτική αποψίλωση που εμφανίζει.

Ετσι ερμηνεύονται και οι εκρήξεις της τελευταίας περιόδου. Η ηγεσία θεωρεί πως όλοι την αντιστρατεύονται θέλοντας το κακό της. Οτι σκοτεινά σχέδια εξυφαίνονται εις βάρος του ΠΑΣΟΚ. Αντιμετωπίζει δε την κινητικότητα που παρατηρείται εντός και εκτός κομματικών τειχών ως ύποπτη. Πιστεύει ότι τα ρεπορτάζ του Τύπου εξυπηρετούν ανομολόγητες επιδιώξεις πολιτικών και εξωπολιτικών κύκλων. Εκλαμβάνει την κριτική για τις θέσεις και τις επιλογές της ως υποβολιμαία.

Η ενοχοποίηση όμως προσωπικών προβληματισμών δεν δείχνει μόνο έλλειψη ψυχραιμίας, αλλά και καθεστωτική αντίληψη. Αν κάποιοι θέλουν να είναι στο απυρόβλητο, τότε έχουν διαλέξει λάθος γήπεδο. Η πολιτική είναι πεδίο διαμάχης και αντιπαράθεσης. Απαιτεί ιδέες και προτάσεις, χρειάζεται τον διάλογο και τη διαφορετική σκέψη.

Το ΠΑΣΟΚ ούτε επί Ανδρέα ούτε επί Σημίτη έβλεπε τις όποιες επικρίσεις διατυπώνονταν από δημοσιογράφους ή από στελέχη του ως εχθρική πράξη. Στην πολιτική του διαδρομή πάντα επεδείκνυε στη διαφορετική άποψη την ανεκτικότητα, που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε δημοκρατικό κόμμα. Ετσι μπορούσε να πυροδοτεί γόνιμες συζητήσεις. Να παράγει πολιτική. Να καθορίζει τη φορά των πραγμάτων. Κυριαρχούσε γιατί είχε αποδεδειγμένη πολιτική και διαχειριστική επάρκεια. Διέθετε πλεόνασμα σε στελεχικό δυναμικό. Ενέπνεε και καλλιεργούσε ελπίδα σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Αντιθέτως, σήμερα, αδυνατώντας να θεμελιώσει μια νέα πολιτική παρουσία, περιχαρακώνεται στον εαυτό του. Ελλείψει σύγχρονων απόψεων και θέσεων καταφεύγει στο παρελθόν. Λόγω της απουσίας σταθερού προσανατολισμού καθίσταται ευάλωτο και από τα αριστερά και από τα δεξιά. Συμπεριφέρεται σαν εκκρεμές. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε πολιτικό κενό. Γι’ αυτό και εξελίσσεται σε ένα κόμμα κατεξοχήν φοβικό, ανασφαλές και εσωστρεφές. Η ηγεσία του μάλιστα βλέπει παντού εχθρούς και υπονομευτές. Ομως, δεν μπορεί να αντιληφθεί το αυτονόητο: Ο μεγαλύτερος εχθρός του ΠΑΣΟΚ είναι ο ίδιος ο φόβος.

Τελευταία Νέα