Αναζήτηση
Μπορεί να κάτσει ο Σταύρος δίπλα στη Φώφη; Οχι, κανείς από τους δύο δεν αντέχει τόσο πολλή συνάφεια με τον άλλον. Και ποιος να κάτσει δίπλα στη Φώφη; Μήπως ο Καμίνης; Καλός ο δήμαρχος, αλλά για τις προδιαγραφές του γεννηματικού ΠΑΣΟΚ είναι λίγο δεξιόφατσα. Μήπως, σαν δεξιόφατσα, ταιριάζει καλύτερα δίπλα στον Σταύρο; Τελικά μόνο ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος –ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ –προσήκει στο πολιτικό προφίλ της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ως διάκοσμος. Αρκεί να μην τον τοποθετήσει κανείς δίπλα στον Σπύρο Λυκούδη –τον αποστάτη, που είχε αφήσει τη ΔΗΜΑΡ για Το Ποτάμι.
Αχ, η ΔΗΜΑΡ. Αντεξε τόσους κλυδωνισμούς και επιβίωσε ακόμη και της φυγής του ιδρυτή της. Την κράτησε ο Θεοχαρόπουλος, που χθες γιόρτασε και τα πρώτα του γενέθλια στην προεδρία του κομματικού απολιθώματος. Οχι μόνο την κράτησε ζωντανή αλλά και την έβαλε και στη Βουλή διά της προσκολλήσεώς της στο ΠΑΣΟΚ.
Κάπως έτσι, διά της προσκολλήσεως, μήνες πριν από την ταξιθεσία στη χθεσινή εκδήλωση στο Γκάζι, ο «κόσμος της Κεντροαριστεράς» είχε γίνει μάρτυρας μιας άλλης, συμβολικότατης εφάψεως: Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προσερχόταν στο Προεδρικό Μέγαρο συνοδευόμενη από κάτι δημοσίους υπαλλήλους της Αριστεράς που είχαν συμβάλει στη διάλυση της Βουλής το 2014. Που, ως πρωτοσπαθάριοι του Κουβέλη, είχαν υποστηρίξει μετά μανίας την απόφαση να μην ψηφίσει Πρόεδρο η ΔΗΜΑΡ. Να συναθροιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή, για να καταστεί εφικτή η πολιτική αλλαγή που ακολούθησε.
Περασμένα ξεχασμένα. Γιατί να φαρμακώνονται οι κεντροαριστερές ψυχές με τέτοιες ιστορίες; Εδώ, η ιστορία επείγεται. «Η ιστορία», όπως είπε και ο Θεοχαρόπουλος στο μήνυμα για τα προεδρικά του γενέθλια, «δεν θα μας περιμένει» –τους Κεντροαριστερούς. Γι’ αυτό πρέπει να κάνει «ο καθένας ένα βήμα πίσω».
Αν κρίνει κανείς από τον βηματισμό του το τελευταίο διάστημα, το ΠΑΣΟΚ έχει βάλει την όπισθεν. Από τη στιγμή που φάνηκε ότι η αξιολόγηση κλείνει και τα εκλογικά σύννεφα διαλύονται, το ΠΑΣΟΚ κάνει βήματα πίσω και αριστερά.
Διαγκωνιζόμενο με τους δυνητικούς του εταίρους, οπισθοχωρεί από το πρότζεκτ της Κεντροαριστεράς. Και ανασύρει από τη λειψανοθήκη της Χαριλάου Τρικούπη την ατζέντα περί «ξεπουλήματος» και επάρατης, νεοφιλελεύθερης Δεξιάς.
Δεν του φαίνεται, αλλά ο Θεοχαρόπουλος και οι σύντροφοί του δικαιώνονται. Η Συμπαράταξη στην οποία μετέχουν παίρνει το σχήμα τους. Το κουβελικό σχήμα του «ούτε ούτε» και του «λίγο λίγο». Ας πούμε: Ούτε με τις ιδιωτικοποιήσεις ούτε με τον κρατισμό. Λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο. Για να απομείνει κάτι λίγο ενδιάμεσα, να έχει κάπου να ακουμπήσει η αντιδεξιά ψήφος που φεύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Θεοχαρόπουλος πρέπει να αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Δεν πήγε η ΔΗΜΑΡ στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ πηγαίνει πλησίστιο στη ΔΗΜΑΡ.
