Στην καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη το μόνο που συνέβη γρήγορα ήταν η αποχώρησή του από το μπάσκετ. Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Διαμαντίδης ολοκλήρωσε το βιογραφικό του σε μικρή ηλικία, μια και τον περασμένο μήνα, στις 6 Μαΐου, έκλεισε τα 36 και διανύει πλέον το 37ο έτος της ζωής του. Ωστόσο, όπως συνομολογούν όλοι οι άνθρωποι του μπάσκετ, ο Διαμαντίδης μπορούσε να δίνει στην ομάδα του περί τα 15-20 ποιοτικά λεπτά για μια διετία ακόμη.

Ο λόγος είναι πως ο ένας εκ των πέντε «Euroleague Basketball Legends» δεν είχε ποτέ ως βασικό ατού κάποιο αθλητικό προσόν (ταχύτητα, εκρηκτικότητα), ούτε το παιχνίδι του βασιζόταν σε κάποιο από αυτά. Το κύριο χαρακτηριστικό που έκανε τον Διαμαντίδη να διαφέρει από όλους τους άλλους ήταν η μπασκετική ευφυΐα του, τα μακριά χέρια του, η πρωτοφανής ομαδικότητά του που συνδυαζόταν με ανάληψη ευθύνης στα κρίσιμα λεπτά. Στοιχεία που μπορούσαν να του δίνουν το δικαίωμα να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο, με ειδική διαχείριση βεβαίως, για αρκετά χρόνια ακόμη. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν ο Διαμαντίδης βιάστηκε να αποχωρήσει.

Ο ΚΟΝΤΟΣ ΕΦΗΒΟΣ. Ολα τα υπόλοιπα στην τεράστια καριέρα του τα έκανε αργά. Οπως λένε άνθρωποι που τον γνωρίζουν από μικρό, ήταν προϊόν αργής ωρίμασης. Η ανάπτυξη του σώματός του δεν έγινε σε φυσιολογικές ηλικίες, καθώς στην Καστοριά όπου αγωνιζόταν ως έφηβος είχε ύψος 1,78 και στον Ηρακλή, όταν πλέον είχε κλείσει τα 19, πήγε όντας 1,92 μ. Ακόμη όμως και μετά τα 19 συνέχισε να ψηλώνει και έφθασε στο 1,96 μ.

Αργά ξεχώρισε και ως παίκτης, γεγονός που πιστοποιείται από το ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν κλήθηκε σε καμία από τις μικρές εθνικές ομάδες. Ούτε καν στο κλιμάκιο της Ενωσης Δυτικής Μακεδονίας δεν είχε επιλεγεί. Εγινε μέλος της Εθνικής Ανδρών στο Ευρωμπάσκετ 2003 χωρίς να έχει μεγάλη συμμετοχή, ενώ νωρίτερα είχε αγωνιστεί μόνο με την U20 σε Μεσογειακούς Αγώνες.

Τίποτα όμως δεν τον πτοούσε. Συνέχιζε τις προπονήσεις με το ίδιο πάθος, που το διατήρησε αναλλοίωτο ακόμη και μέχρι την περασμένη Κυριακή, όταν έδωσε στο ΟΑΚΑ την τελευταία παράστασή του στα παρκέ. Η προσήλωσή του στο άθλημα, οι αμέτρητες ώρες σκληρής δουλειάς και οι προπονήσεις ακόμη και την περίοδο των διακοπών του στα νησιά που επισκεπτόταν για ξεκούραση ίσως ήταν αποτέλεσμα του ότι δεν ξεχώρισε γρήγορα. Στον Ηρακλή, ο Εμφιετζόγλου ήθελε να τον πουλήσει στον Παναθηναϊκό, πακέτο με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο το 2001.

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ. Οι Πράσινοι δεν γνώριζαν καν το επώνυμό του και η μεταγραφή άργησε τρία χρόνια.

Μολονότι ο Ομπράντοβιτς από το καλοκαίρι του 2004 είχε δηλώσει ότι στο πρόσωπο του Διαμαντίδη έβλεπε τον νέο Μποντίρογκα του Παναθηναϊκού, ο «Μήτσος» άργησε και στον ΠΑΟ να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο που ήθελε ο σέρβος προπονητής να του δώσει. Η «γεμάτη» περιφέρεια του Παναθηναϊκού και ο αλτρουισμός του Διαμαντίδη δεν του επέτρεπαν να βγει μπροστά, όμως μετά την πρώτη διετία άρχισε σιγά σιγά να έχει πραγματικά αρχηγική συμπεριφορά. Πάντα όμως με τη σεμνότητα και την ταπεινότητα που τον διακρίνει και τον έκανε ακόμη πιο αγαπητό στο φίλαθλο κοινό.

Τελευταία Νέα