ΜΠΟΡΕΙ η κυβέρνηση να φορτώνει τη χώρα με φόρους για να μην κόψει δαπάνες. Μπορεί επίσης να οικοδομεί ολοταχώς – και δυστυχώς με την ανοχή των ξένων – το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ εν μέσω Μνημονίου. Ωστόσο, δεν μπορεί να αποφύγει τις ιδιωτικοποιήσεις. Εκεί – για τους δικούς τους λόγους που εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς – οι ξένοι δεν υποχωρούν. Κάπως έτσι το μενού του υπολειπόμενου πακέτου μέτρων, που έχει πάρει τον δρόμο για τη Βουλή, έχει και 19+11 ιδιωτικοποιήσεις που πρέπει να ψηφιστούν.

Ειρήσθω εν παρόδω, βέβαια, ότι το να ψηφιστούν είναι μια κουβέντα. Στη σημαίνουσα υπόθεση του Ελληνικού, ας πούμε, που στα χαρτιά έχει δρομολογηθεί, η κυβέρνηση επιμένει να κάνει μισό βήμα και να καθυστερεί. Ολα αυτά ενώ πρόκειται για επένδυση που συνδυάζει ξένα κεφάλαια με ανάπλαση του κρίσιμου παράκτιου μετώπου. Σε ένα πρότζεκτ που φέρνει μαζί ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Κάτι που, κακά τα ψέματα, δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις αποκρατικοποιήσεων.

Κατά τα λοιπά, επιστρέφοντας στη νομοθετική υπερφόρτωση του προσεχούς Σαββατοκύριακου, μπορεί κανείς εύκολα να επισημάνει ότι οι κυβερνώντες, πέραν του φόβου των δανειστών, έχουν και τον φόβο των βουλευτών τους. Αυτών που ανατράφηκαν πολιτικά την τελευταία πενταετία και εξελέγησαν νομίζοντας ότι θα σκίσουν τα Μνημόνια. Ενώ τώρα τα ψηφίζουν χωρίς σταματημό. Εξού και οι αλλεπάλληλες συνεδρίες ομαδικής υποστήριξης. Τα ‘χει αυτά η εξουσία. Ιδίως όταν το παρελθόν των μεγαλόστομων διακηρύξεων δεν έχει ακόμη παρέλθει. Δηλαδή είναι φρέσκο και αντηχεί στα αφτιά όλων

Τελευταία Νέα