Επειτα από 30 χρόνια φαίνεται ότι επιστρέφει στην ατζέντα η διεθνής συνεργασία για την εφαρμογή μακροοικονομικής πολιτικής. Ο λόγος είναι κατανοητός. Η ανάπτυξη παραμένει χαμηλή στις περισσότερες χώρες και πολλοί φοβούνται τις επιπτώσεις από την επερχόμενη αύξηση των αμερικανικών επιτοκίων. Δυστυχώς εξακολουθούν να συντρέχουν οι ίδιοι λόγοι που ένας τέτοιος συντονισμός δεν είχε αποτελέσματα στο παρελθόν.

Από το 1978 ώς το 1987 έγινε προσπάθεια για μια ανάλογη διεθνή συνεργασία. Ομως υπήρχαν αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητά της. Η Γερμανία, για παράδειγμα, μετάνιωσε που συμφώνησε στην υιοθέτηση κοινών κανόνων δημοσιονομικής επέκτασης λόγω των προβλημάτων που είχε με τον πληθωρισμό. Με τον ίδιο τρόπο η Ιαπωνία μετάνιωσε για την ανατίμηση του γεν που προκάλεσαν οι προσπάθειες για την υποτίμηση του υπερτιμημένου τότε δολαρίου.

Οι προσπάθειες για μια νέα παγκόσμια συνεργασία ξεκίνησαν μετά την κρίση του 2008. Εκτοτε έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να αντιμετωπιστούν οι νομισματικοί πόλεμοι που ξέσπασαν. Σήμερα όπως και τότε ο φόβος που υπάρχει είναι ότι εάν όλες οι χώρες θελήσουν να υποτιμήσουν το νόμισμά τους θα αποτύχουν. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ ζητούν να αυξηθούν οι δημοσιονομικές δαπάνες. Η δε Γερμανία παίζει το παιχνίδι της πειθαρχίας στην οικονομία. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτού του «διαλόγου κωφών» ήταν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ελλάδας και των Ευρωπαίων. Θα ήταν καλύτερα εάν οι αξιωματούχοι κάθε χώρας έκαναν προσπάθειες πρώτα για να βελτιώσουν τις δικές τους πολιτικές και έπειτα να πουν στους άλλους τι πρέπει να κάνουν. Διαφορετικά οι εκκλήσεις για διεθνή συνεργασία θα κάνουν περισσότερο κακό από καλό.

Ο Τζέφρι Φράνκελ είναι καθηγητής δημιουργίας κεφαλαίου και ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Εχει διατελέσει οικονομικός σύμβουλος του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον.