Αναζήτηση
Εφθασε και η ώρα του «Γιατί όχι;». Αφότου επίσημη – με τη βούλα – εκπρόσωπος του ρεμπέτικου εχρίσθη η Λένα Κιτσοπούλου, επειδή τραγουδάει τα βράδια, το πεδίο είναι ελεύθερο. Για όλους. Γιατί όχι κι εγώ; – σου λέει η Λουκία Ανάγνου του τηλεοπτικού Voice 2 (αν θυμάμαι, δεν μπορούσε να εκφέρει καν τα «οοοοο») και το ρίχνει στο «Ρεμπερτόριο» του ρεμπέτικου, στο Χυτήριο (8/11). Αντε, παιδιά, ο επόμενος. Τσάμπα (μάγκας) είναι.
Δίψα για μαύρο. Ή κάπως έτσι. Γιατί μια έφεση προς τη μαύρη κωμωδία την έχει η φετινή θεατρική σεζόν και η πλημμύρα αναμένεται εντός των ημερών. Οχι ότι δεν έχουν ξεκινήσει –φερ’ ειπείν στο δραστήριο Vault –δείγματα θαυμαστά του είδους, όπως ο «Μίστερ Κόλπερτ». «Περάστε. Καλώς ήρθατε. Χώρος υπάρχει και μόνο ένα πτώμα. Εκεί μέσα στο μπαούλο είναι ο κύριος Κόλπερτ. Εμείς τον ξεκάναμε». Η φράση τα λέει όλα για τη μαύρη κωμωδία του Νταβίντ Γκίζελμαν –συνεργάτη τηςΣαουμπίνε και τουRoyal Court Theatreτου Λονδίνου –που σχολιάζει βιτριολικά τη βία στο σύγχρονο θέατρο και στο σινεμά, αλλά και «την αστική ανία και τη συναισθηματική απονέκρωση» που οδηγεί ακόμη και σε φόνους. Οπως το απέδωσε ο Γιώργος Δεπάστας και το σκηνοθέτησε ο Βαγγέλης Λάσκαρης, με τους Κωνσταντίνο Βασιλόπουλο, Σταυρούλα Γκιόκα, Δημήτρη Κάτση κ.ά. Ζωές κουβάρια; Κάπως έτσι. Φανταστείτε έναν πληρωμένο δολοφόνο από το διπλανό δωμάτιο ενός «τρελούτσικου» ξενοδοχείου να καταφέρνει να διαλύσει τη ζωή ενός αποτυχημένου φωτογράφου και εραστή. Οπως ο Βασίλης Μυριανθόπουλος (των κινηματογραφικών «Μόλις χώρισα» και του «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης») στην ελληνική απόδοση της γαλλικής κωμωδίας –έχουν την τιμητική τους φέτος στο ελληνικό θέατρο! –«Είπα, μην ενοχλείτε!» (L’ emmerdeur) του Φρανσίς Βεμπέρ, που έγινε δύο φορές ταινία –την πρώτη το 1973 με τους Ζακ Μπρελ (αχ, Ne me quitte pas) και Λίνο Βεντούρα –και θα ανεβαστεί στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου τη νέα χρονιά, με τους Κένεθ Μπράνα και Ροντ Μπράιντον.Ο Αντώνης Γαλέος απέδωσε στα ελληνικά το έργο στο οποίο, εκτός από τoν… δολοφόνο σκηνοθέτη, παίζουν οι Νίκος Μουτσινάς (που σκηνοθετεί –ναι, σκηνοθετεί τη Ζωή Λάσκαρη και την κόρη της στο «Νύφη κουράγιο», στην Αθηναΐδα), Χάρης Γρηγορόπουλος, Ράνια Παπαδάκου, Αχιλλέας Σκεύης, Δημήτρης Μαχαίρας (στο Αποθήκη, από 4 Νοεμβρίου).
Η μοναξιά οπλοφορεί. Γιατί τόσες μαύρες κωμωδίες φέτος; (όχι ότι δεν είχαμε και παλιότερα). Ισως όπως το χιούμορ της γαλλικής κωμωδίας «Είπα, μην ενοχλείτε!» σκάβει σιγά σιγά, αποφεύγοντας τη φωναχτή εξωστρέφεια, έτσι κι εμείς που, κατά τον Βασίλη Μυριανθόπουλο, περνάμε μια φάση εσωστρέφειας θέλουμε να κατεβάσουμε ρυθμούς. Εξωτερικά τουλάχιστον. Σε μια φάση πικρής ενδοσκόπησης. Ισως γι’ αυτό να μας πάνε οι μαύρες κωμωδίες. Μαυρίλα αλλά πατιναρισμένη με πικρό, συνήθως, χιούμορ. Με σαρκαστικό, σαρδόνιο χαμόγελο. Ακόμη και από τον καναπέ στον οποίο έχουμε βουλιάξει με τη ρόμπα, μπροστά στην Τιβί αποχαυνωμένοι. Οπως ο Μανώλης Καρέλης, ο ήρωας του «Σκάσε ή Η χαμένη παντόφλα του Μ.Κ.» της Χριστίνας Σαμπανίκου, που το σκέφτεται να βγει: άντε να βρεις λεφτά, να μπανιαριστείς, να μπεις στα ρούχα σου, να ξεπαρκάρεις, να στριμωχτείς στο μετρό ή να παρκάρεις, να πεις τα ίδια και τα ίδια με τους φίλους, ε, δεν κάθεσαι καλύτερα στα αβγά σου; Η Βίκυ Αδάμου σκηνοθετεί αυτό το κωμικό όσο και δραματικό πισωγύρισμα στη μοναξιά, με τον Στέφανο Κοσμίδη και τη συγγραφέα στο καστ (στο Vault, κάθε Παρασκευή). Οχι πως οι φίλοι τα πάνε καλύτερα. Απόδειξη η μαύρη κωμωδία «Ανύπαρκτοι φίλοι» (Absent Friends) του βρετανού συγγραφέα 78 –παρακαλώ! –θεατρικών Αλαν Αϊκμπορν, στην οποία έξι φίλοι ξύνουν –άγρια –παλιές πληγές μέχρι θανάτου, στην πρώτη ελληνική εκδοχή της, κατά Κωνσταντίνα Νικολαΐδη (στο Αλκμήνη από 30 Νοεμβρίου), με τους Σοφία Μουτίδου, Δημήτρη Μάριζα, Ειρήνη Παπαδημάτου, Μανώλη Ιωνά, Κωνσταντίνο Μουταφτσή, Κατερίνα Κωνσταντέλλου.
Κλαυσίγελος. Αλλως; Κωμικοτραγικά. Σαν τις φιγούρες των εφτά γυναικών που αφηγούνται –με χιούμορ και σκληρότητα μαζί –τον πόνο τους και τα μάλλον μακάβρια καμώματά τους στις «7 Κλαίουσες» της Μαντάμ Μ, κατά Κωνσταντίνο Μούτση (στο Troubar, στην Τρούμπα του Πειραιά), με τις Νίκη Ανδρικοπούλου, Στέλλα Γεωργουλέα, Κατερίνα Κωνσταντέλλου, Κατερίνα Νικολοπούλου, Μαγδαληνή Παλιούρα, Εμμη Χάλαρη, Αντρη Χατζηχριστοδούλου. Την ώρα που η οικονομική κρίση οδηγεί στην απόφαση να βγάλουμε τον παππού από τη μέση γιατί έχουμε και παιδιά να σπουδάσουμε, που λέει και η ηρωίδα του Καταλανού Σέρτζι Μπελμπέλ στο «Οφσάιντ – Εκτός Παιδιάς» που ετοιμάζει η Εταιρεία Θεαμάτων Το Διάσημο Μικρούλι Τσίρκο (από 25 Ιανουαρίου στο Από Μηχανής, Δευτερότριτα), σε απόδοση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, σκηνοθεσία ΚωνσταντίνουΜάρκελλου, με τον Φαίδωνα Καστρή ως 80χρονο Ζουζέπ. Πώς να μην μπει η αμφισβήτηση στις σχέσεις; Οπως στις σχέσεις του Χρήστου Σπανού (Νταγκ) και της Αγοραστής Αρβανίτη (Κάιλιν) που πληγώνονται επί σκηνής, στο «Playground» του πολύφερνου Αμερικανού Ρατζίμπ Τζόζεφ, που εγκαινιάζει και τις… μεσονύκτιες παραστάσεις του Ιλίσια – Βολανάκης και σκηνοθετεί ο Γιάννης Μπέζος, σε απόδοση Αντώνη Γαλέου. Πώς να μην μπει και το κακό, παμπόνηρο και πολυμήχανο, από την πόρτα. Οπως μπαίνει ως μέλλων σύζυγος και γόης –κι ας φέρνει μαζί του τον φασισμό –στο σπίτι που μένουν τρεις γεροντοκόρες, στο ιταλικής καταγωγής «Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ», που μπήκε στον… Φούρνο, για τέταρτη χρονιά, σε σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλειάδη, με την Ομάδα ’92 που αποτίνει φόρο τιμής στους Νίκο Βασταρδή και Ζωζώ Ζάρπα. Ενώ το αφιέρωμα στη μαύρη κωμωδία συνεχίζεται στην επόμενη στήλη.
