Τραγουδοποιός του εντέχνου και των μουσικών σκηνών, γύρω στα 40, της Αριστεράς και της φλου διανόησης, εναλλακτικός και… δεν συμμαζευόμαστε. Πριν από λίγες ημέρες είχε τα γενέθλιά του και ευχαρίστησε από το social profile του τους φίλους που του ευχήθηκαν, καλώντας τους να είναι «φωτισμένοι», ενώ και το όλον ύφος της ανάρτησης διαπνεόταν από μια αρτιστίκ κατάνυξη. Παραμένοντας στα social media, υπάρχει emoticon (αυτές οι φατσούλες που ανάλογα αν το στόμα είναι προς τα κάτω ή προς τα πάνω και τα μάτια κλειστά ή ανοιχτά, εκφράζουν συναίσθημα) που μεταφράζεται ως «αισθάνομαι ευλογημένος/η». Για παράδειγμα, «feeling blessed που τρώω αβγά μπενεντίκτ αγναντεύοντας την Καλντέρα».

Είναι δύο από τα πολλά παραδείγματα, χαρακτηριστικά για το πώς εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε εξοικειωθεί με θρησκευτικά σύμβολα, εκφράσεις και αναφορές που έχουμε εντάξει στην επικοινωνία και στο λάιφσταϊλ. Φαινόμενο που, κατά τη γνώμη μου, θεμελιώθηκε με τα κοσμικά καλαμπούρια του μακαριστού Χριστόδουλου και στολίστηκε, μεταξύ πολλών άλλων, με σικ κομποσκοίνια και φυλαχτά διακοσμημένα με πολύτιμες πέτρες και την υπογραφή σχεδιαστών πολυτελείας. Η εξοικείωση με το σύμβολο όμως μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα μεν, σιγουρότερα δε αποτελέσματα από την κατήχηση, αποπνικτική ακόμη και ως λέξη. Γι’ αυτό και οι «ευλογημένοι» των emoticons με τριβελίζουν περισσότερο από το φλερτ της φαντασιακής Aριστεράς με την Ορθοδοξία. Ο κίνδυνος δεν είναι οι προκλητικοί, ωστόσο γραφικοί, ιερείς που αποκαλούν τους ομοφυλόφιλους «ανώμαλους», αλλά αυτοί που θέλουν το κομποσκοίνι να «φοριέται και στο δεξί, σαν κόσμημα».