Η κρίση που περνάει η χώρα μας έχει αφήσει βαθύ αποτύπωμα στο πολιτικό σύστημα και στους φορείς του. Συνθλίβοντας παραδοσιακά κόμματα και δημιουργώντας ευκαιριακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Φορείς λαϊκισμού, εκφραστές διαμαρτυρίας. Η κρίση επέβαλε τη μοριοποίηση και ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Συνέθλιψε το ΠΑΣΟΚ που την είχε εκφράσει μονοπωλιακά στη μεταπολίτευση. Και γέννησε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας, εκτινάχθηκε στην εξουσία στη βάση μιας ανενδοίαστης παροχολογίας και μιας αντιμνημονιακής υστερίας. Επιβίωσε μιας καταστροφικής οκτάμηνης διακυβέρνησης και της υπογραφής του τρίτου Μνημονίου. Και ξανακέρδισε τις εκλογές έχοντας ενδιαμέσως κερδίσει κι ένα δημοψήφισμα.

Αυτό σίγουρα ανοίγει έναν νέο πολιτικό κύκλο. Οχι ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα. Σίγουρα, όμως, ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Τα απομεινάρια του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ είτε θα φθίνουν μέχρι να σβήσουν είτε θα απορροφηθούν σταδιακά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συνθήκες όμως για ηγεμονία στο πολιτικό σύστημα και μακροημέρευση στην κυβέρνηση δεν υπάρχουν. Το Μνημόνιο Τσίπρα – Καμμένου ήταν ένα αχρείαστο για τη χώρα Μνημόνιο. Μπορεί να αποσόβησε έστω και την υστάτη ώρα την άτακτη χρεοκοπία και το Grexit. Αλλά αυτοί ήταν κίνδυνοι που είχαμε αφήσει πίσω ως χώρα. Και τους επανέφεραν με την καταστροφική τους διακυβέρνηση και την ανερμάτιστη και αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Ο Τσίπρας επανεξελέγη με ένα αφήγημα θυματοποίησης, ανανέωσης και υπόσχεσης. Για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη υλοποίηση του Μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους του.

Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα της εφαρμογής. Τα ωραία αφηγήματα γρήγορα εξατμίζονται όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού. Και ο λογαριασμός είναι βαρύς. Εκεί που η χώρα έβγαινε από το τούνελ τώρα έχει μπροστά της έναν νέο κύκλο λιτότητας, ανεργίας και φτωχοποίησης. Η οικονομία ξανακύλησε στην ύφεση χωρίς ορατή προοπτική ανάκαμψης και ανάπτυξης.

Με ισχυρούς κραδασμούς στο κοινωνικό κράτος και στο ασφαλιστικό σύστημα. Το κόστος για τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι βαρύτατο γιατί είναι πια σωρευτικό. Και η φθορά ραγδαία. Και θα επιδεινώνεται από την πρωτοφανή διοικητική τους ανεπάρκεια.

Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ προσώρας αντέχει. Παρά τις διαρροές και διασπάσεις που υπέστη. Παρά τα λάθη της και κυρίως τη στρατηγική αμηχανία που έχει δείξει απέναντι στο Μνημόνιο. Γιατί ο βασικός κορμός των ιδεών και των επιλογών της έχει δικαιωθεί και το συνολικό ισοζύγιο της διακυβέρνησής της είναι θετικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να αρμενίζει αμέριμνη. Ούτε απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση ούτε απέναντι στις τεκτονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία. Και που επιβάλλουν ανασύνταξη και επαναπροσδιορισμό στρατηγικής, προγράμματος και οργάνωσης. Αλλιώς θα την καταπιεί η Ιστορία.

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου και πρώην υπουργός της ΝΔ

Τελευταία Νέα