Δύο υψηλόβαθμα στελέχη της Air France, ο διευθυντής ανθρώπινου δυναμικού Ξαβιέ Μπροσετά και ο υπεύθυνος πτήσεων μεγάλων αποστάσεων Πιερ Πλισονιέ, φυγαδεύονται ημίγυμνοι, με σκισμένα πουκάμισα, έπειτα από μια συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής της επιχείρησης που ξεκίνησε σε κλίμα έντασης και έληξε βίαια, με τον τραυματισμό επτά ανθρώπων. Είχαν ανακοινώσει σχέδιο αναδιάρθρωσης της γαλλικής αεροπορικής εταιρείας, που παραμένει βυθισμένη σε ένα αβυσσαλέο χρέος αλλά το κόστος λειτουργίας της εξακολουθεί να είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη, με την κατάργηση 2.900 θέσεων εργασίας: 300 μεταξύ των πιλότων, 900 μεταξύ των αεροσυνοδών και 1.700 μεταξύ του προσωπικού εδάφους.

Ηταν το τέταρτο σχέδιο μείωσης του ανθρώπινου δυναμικού της Air France την τελευταία τετραετία, το plan B που κρίθηκε αναγκαίο όταν το συνδικάτο των πιλότων, αντίθετα με τους υπόλοιπους εργαζομένους, αρνήθηκε σχέδιο «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας» που θα σήμαινε ουσιαστικά έξι επιπλέον διατλαντικές πτήσεις για τον καθένα τους. Ακόμα και η CFDT, το μεγαλύτερο συνδικάτο της Γαλλίας, κατήγγειλε έναν «σωματειακό συνδικαλισμό που αγνοεί το συμφέρον της πλειοψηφίας».

Οι φωτογραφίες των Μπροσετά και Πλισονιέ έκαναν τη Δευτέρα τον γύρο του κόσμου. Ο Φρανσουά Ολάντ μίλησε για «απαράδεκτες βιαιότητες» που πλήττουν «την εικόνα, την ελκυστικότητα» της Γαλλίας. Από τους «Ιντερνάσιοναλ Νιου Γιορκ Τάιμς» μέχρι το «Μπίζνες Ινσάιντερ», πολλά διεθνή Μέσα έσπευσαν να υπενθυμίσουν άλλα ανάλογα περιστατικά, κυρίως «bossnapping», «ομηρείας αφεντικών», στη Γαλλία. «Ο ξένος Τύπος επανενεργοποιεί τα κλισέ για τη Γαλλία» ήταν ο τίτλος της «Λιμπερασιόν» στη σχετική ανθολογία. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο στερεότυπο από αυτό που θέλει τη Γαλλία να μη μεταρρυθμίζεται με τίποτα –και κάθε προσπάθεια να ξυπνάει ένα σχεδόν παβλοφικό αντανακλαστικό δυσπιστίας στην κοινωνία.

Η δημοσκόπηση είναι περσινή, παραμένει αναμφίβολα όμως έγκυρη: το 74% των Γάλλων συμφωνεί πως η χώρα τους είναι «δύσκολα μεταρρυθμίσιμη». Παράλληλα, το 76% θα ήθελε να προχωρήσουν πιο δυναμικά οι μεταρρυθμίσεις. «Παράδοξο ή μαζοχισμός;» αναρωτιόταν η «Παριζιέν». Αναλυτές θύμιζαν με την ευκαιρία πως χρειάστηκαν μόλις μερικές εβδομάδες το 2002 και μόνο τέσσερις νόμοι ώστε να ξεμπλοκάρει ο Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ τη γερμανική οικονομία και να κάμψει τη μακροχρόνια ανεργία.

«Γιατί είναι πιο δύσκολη η μεταρρύθμιση στη Γαλλία από ό,τι αλλού στην Ευρώπη –με εξαίρεση ίσως τον ευρωπαϊκό Νότο;» αναρωτιόταν η Μισέλ Κοτά. «Είναι διότι μια αριστερή κυβέρνηση απορρίπτει τις μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε η δεξιά προκάτοχός της και τούμπαλιν; Είναι διότι υπάρχει, σφηνωμένη στο μυαλό των ακτιβιστών της Αριστεράς, η πεποίθηση πως μια άλλη πολιτική είναι εφικτή, ότι το χρέος δεν είναι κακό από μόνο του, ότι πρέπει, όπως έλεγε άλλοτε ο κομμουνιστής ηγέτης Ζορζ Μαρσέ, «να πάρουμε τα χρήματα από όπου υπάρχουν», δηλαδή από τους πλούσιους; Είναι επειδή, όπως έγραφε ο Τοκβίλ, «οι Γάλλοι προτιμούν τις θεωρίες από τα γεγονότα»; Σίγουρα έχει από όλα το γαλλικό πρόβλημα».

Τελευταία Νέα