Από το σχέδιο Μάρσαλ και ύστερα οι ΗΠΑ αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα από το μέσο ελληνικό θυμικό. Η αλήθεια είναι πως και ο αμερικάνος φίλος έβαλε το χεράκι του με ναπάλμ, στρατηγό Βαν Φλιτ, Βιετνάμ, χούντες, Κυπριακό, επεμβάσεις στα Βαλκάνια. Ο μεγάλος ιμπεριαλιστής πήρε τη σκυτάλη από την αγγλική αυτοκρατορία και έβαλε στην επιρροή του τη χώρα μας, λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σχεδόν αμέσως και η μεταπολεμική Αριστερά δόμησε και το δικό της αντιαμερικανικό αφήγημα. Που συχνά ξέφευγε από τη δίκαιη κριτική για πλευρές της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και παρέπεμπε σε μια μεταφυσική αντιπαλότητα κατά την οποία ακόμη και ο Φιτζέραλντ, η Κόκα-Κόλα ή ο Ελβις λογίζονταν ως η σιδερένια φτέρνα της ξένης παρέμβασης. Παράλληλα και με αυτό, μια σειρά ελλήνων συγγραφέων εξιδανίκευσαν κάθε αμερικανική έκφραση. Μπέρδεψαν τη Route 66 με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και κατηγόρησαν ως αντιαμερικανό τον Ελληνα (τον πιο αμερικανικό λαό της Ευρώπης). Ο αντιαμερικανισμός συμπυκνώθηκε το 1999 στην επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα. Μια σειρά λογαριασμών κλείστηκαν τότε μπροστά από τα λουλουδάδικα του Συντάγματος και εν μέσω χημικών και καταστολής σε μια μεγάλη διαδήλωση. Ο Αλέξης Τσίπρας, εκπροσωπώντας τη Νεολαία του Συνασπισμού, ήταν εκ των ηγετικών προσώπων εκείνης της πολωτικής σημειολογικά στιγμής. Παιδί του μεταπολιτευτικού αντιαμερικανισμού που ανανεώθηκε από τις βόμβες στη Γιουγκοσλαβία. Και ήταν μόλις 25 ετών. Παρεμπιπτόντως ο Κλίντον είχε ζητήσει τότε συγγνώμη για τη χούντα. Αν και το σύνθημα «Εξω αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» στις πύλες του Πολυτεχνείου συνεχιζόταν να γράφεται πολλά χρόνια έπειτα από εκείνη την επίσκεψη.

Προχθές ο Τσίπρας, Πρωθυπουργός πια, βρέθηκε στο ίδιο κάδρο με τον γερασμένο αλλά επιδραστικό Κλίντον. Κάπως έτσι άρχισε η επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ. Πήγε για οδηγίες και διαπιστευτήρια λένε οι κακές γλώσσες ή όσοι βλέπουν αυτές τις στιγμές ως συνέχεια της μακρινής επίσκεψης στο Τέξας (οι κακές γλώσσες βλέπουν το αμερικανικό χρίσμα από τότε). Συνεπής στη γραμμή του ατλαντισμού λένε οι πιο πολιτικοί. Ή και ρεάλπολιτικ όσοι καταλαβαίνουν πως η Ελλάδα είναι μια περιφερειακή εξαρτημένη χώρα με ανάγκη για συμμαχίες. Το ρεπορτάζ θέλει τη μακρά νύχτα της 12ης Ιουλίου το καθοριστικό τηλεφώνημα να είναι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ο γερμανισμός άμβλυνε τις αιχμές τής εδώ Αριστεράς για τις ΗΠΑ. Ο Τσίπρας, ώριμο τέκνο μιας ανώμαλης προσγείωσης της ευρω-αφέλειας, αποτυπώνει σήμερα το νέο τοπίο. Προφανώς, δεν θύμισε στον Κλίντον πού βρισκόταν το βράδυ της επίσκεψής του στην Αθήνα το 1999.

Τελευταία Νέα