Σκηνή πρώτη. Πλάνο 3. Κοντά στη θάλασσα. «Αν μη τι άλλο, διαλέγουν τα καλύτερα σημεία για τρέξιμο. Εκεί όπου κάνεις ήρεμα τον περίπατό σου πλάι στη θάλασσα, περνάνε απότομα από δίπλα σου πιτσιλώντας σε με ιδρώτα! Ασε που φτύνουν κιόλας».
Γέλασα πολύ. Μου θύμισε ταινία στην οποία οι ήρωες προσπαθούν να βρουν την ηρεμία τους αλλά κάθε φορά εμφανίζονται κάποιοι «ανεπιθύμητοι» και τους τη χαλάνε. Συμφωνήσαμε και οι τρεις ότι έχει καταρριφθεί προ πολλού το κλισέ «η τρέλα δεν πάει στα βουνά». «Και στο μυαλό τους, όλα γυρίζουν γύρω από το τρέξιμο. Πάνε διακοπές και αντί για κατάλυμα ψάχνουν τις διαδρομές που θα τρέξουν, όταν λένε «ζώνη» εννοούν αυτή των καρδιακών παλμών, βλέπουν μακαρόνια και σκέφτονται υδατάνθρακες, ακούνε μουσική και μετράνε τον ρυθμό σε pace (min/km). Οι συζητήσεις τους το ίδιο: για αγώνες, προπονήσεις, ταχύτητες. Α και για τα παπούτσια! Τιμές, χρώματα, μάρκες, σόλες, κορδόνια. Νισάφι πια!».
Kαι μια που μιλάμε για κινηματογράφο, «έχεις παρατηρήσει πως συχνότατα στις ταινίες αυτοί που βρίσκουν πρώτοι τα πτώματα είναι κάποιοι αγαθοί-και-καλά δρομείς;». «Είδατε λοιπόν; Οι δρομείς βοηθούν και στην εξιχνίαση μυστηρίων» απάντησα περιχαρής. «Δεν εννοούσαμε αυτό ακριβώς. Τόοοσο σύμπτωση πια να τους βρίσκουν εκείνοι; Ντετέκτιβ δεν είμαστε. Απλά το αναφέρουμε». Kαι μαύρο χιούμορ τα φιλαράκια μου.
Mε αφορμή την πρόσφατη επίθεση που δέχτηκα από σκύλους, είχαν να πουν ότι οι δρομείς «ενοχλούν τους ανέμελα περιπλανώμενους σκύλους, βγάζοντας τα άγρια ένστικτά τους». Εντάξει, είναι κι αυτό μια άποψη, όπως κι αυτό που μου είπε η φαρμακοποιός που περιποιήθηκε το τραύμα: «Ελα το καημένο, ήθελε κι αυτό να δαγκώσει κάτι!» Σντουπ.
«Τρέχουν εκείνοι λοιπόν και προσπαθούν να πείσουν τον φυσιολογικό κόσμο πως είναι καλύτερα να βγαίνεις αξημέρωτα στο αγιάζι αντί να κοιμηθείς άλλες δύο ώρες στο ζεστό σου κρεβατάκι ή να βγαίνεις βραδιάτικα σαν παλαβός στους δρόμους αντί να κάθεσαι στον καναπέ αγκαλιά με τη γάτα σου ή –τέλος πάντων –με ό,τι/όποιον σου είναι εύκαιρο». Σκληρό, αλλά αληθινό. Το κάνουμε όμως. Αβυσσος η ψυχή του δρομέα.
«Αν έχεις φίλους δρομείς πόσα πια κείμενα, φωτογραφίες, αναρτήσεις στα social media σχετικές με τρέξιμο να αντέξεις και για πόσους αγώνες πρέπει να τους συγχαρείς για να τηρήσεις το πρωτόκολλο;». Ισχύει. Αλλά τι να κάνουμε. Να αγαπάς τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους. (Για τα δικά σας λέω ε! Που θέλετε να τηρείτε και πρωτόκολλα!).
Κάπως έτσι κύλησε η κουβέντα. Με γέλια, υπερβολές και πειράγματα. Ισως και με κάποια δίκια. Σίγουρα πάντως με πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις από την «άλλη» πλευρά, τις οποίες αξίζει να σκεφθείς λίγο, φίλε δρομέα. Ενώ συνεχίζεις να τρέχεις φυσικά. Αμετανόητα κι απτόητα. Είναι επειδή: «Τρέχουν, αλλά δεν φθάνουν, να πάρει η ευχή, για να ησυχάσουμε».