Ο Μάνος Κατράκης βρίσκεται εξόριστος σε μια σχεδία στα ανοιχτά της θάλασσας στο «Ταξίδι στα Κύθηρα». Μετέωρος, απελπισμένος και με τον κίνδυνο της απέλασης. Οι πενήντα οικογένειες Αφγανών που κατοικούν αυτές τις ημέρες στον αυτοσχέδιο καταυλισμό στο Πεδίον του Αρεως δεν είναι βέβαια πολιτικοί πρόσφυγες σαν τον ήρωα της ταινίας. Μοιάζουν όμως να στέκονται μετέωροι στη ρωγμή της Ιστορίας. Μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες μεταναστευτικές ροές στη Μεσόγειο.

Οικογένειες με παιδιά κυρίως –αυτό είναι το νέο στοιχείο. Μαζί και δεκάδες Σύροι και από μεσαία στρώματα. Και εκτεθειμένοι όλοι σε δεκάδες κινδύνους. Σημειώστε, τον κλιμακούμενο ρατσιστικό λόγο που πάντα βρίσκει ακροατήριο όταν έχει μοχλό τον φόβο των ξένων. Και τον υπαρκτό τρόμο του ISIS και των εν δυνάμει θυλάκων του στην Ευρώπη.

Η ιδιότυπη και προσωρινή πολιτεία στο κέντρο της Αθήνας όμως, όσο και να μοιάζει με παλαιότερους καταυλισμούς προσφύγων στην πόλη μας (Πλατεία Κουμουνδούρου, Πεδίον Αρεως το 2000) έχει κάποια νέα χαρακτηριστικά. Ακριβέστερα, τούτο το κύμα προσφύγων δεν «σκάει» πάνω σε συνηθισμένη προκυμαία. Η χώρα γονατισμένη και μετέωρη αναζητεί τα κομμάτια της με τον φόβο ενός Grexit πάντα υπαρκτό. Και στο πηδάλιό της βρίσκεται πια μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά.

Ειδικότερα εκείνη η Αριστερά που έχει κινηματική και ακτιβίστικη θητεία στον «δικαιωματισμό» και στο «μεταναστευτικό» τερέν. Στο πρόσωπο της αναπληρώτριας υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασίας Χριστοδουλοπούλου συνοψίζεται αυτή ακριβώς η ευαισθησία. Μαζί όμως και η έλλειψη επιτελικότητας. Και η Τασία και η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου επιεικώς καθυστέρησαν να δώσουν λύση, τουλάχιστον στο επιμέρους: τις συνθήκες στον μητροπολιτικό χώρο. Κοινώς «άργησαν να μπουν», αυτό είναι αλήθεια. Οχι από αδιαφορία –αυτό στην πολιτική δεν λέει κάτι. Από τον Δεκέμβριο, με την απεργία πείνας των Σύρων, υπήρξε το ίδιο παραλυτικό πρόβλημα, η έλλειψη κτιρίων για στέγαση. Επίσης, το χρηματοδοτικό κενό από την Ευρώπη.

Ταυτόχρονα, οι κακές γλώσσες λένε τώρα πως η όποια χρήση παλαιών στρατοπέδων για τη φιλοξενία των προσφύγων προσέκρουσε στα εθνικά αντανακλαστικά των ΑΝΕΛ. Οι τελευταίοι φέρονται διατεθειμένοι να συναινέσουν μόνο για το στρατόπεδο Κορίνθου. Η εικόνα ενός υπουργείου που περιγράφει ή γκρινιάζει για τη συνοριακή πολιτική της Ευρώπης (που πάντως δεν αμφισβητεί) δεν είναι και η ιδανικότερη.

Το κενό της βοήθειας κάλυψαν με πρωτόγνωρους όρους αλληλεγγύης δεκάδες συμπολίτες μας. Δεν μιλώ για μεσόκοπες κυρίες που είδαν το Πεδίον του Αρεως ως πάρκο φιλανθρωπίας, αλλά για τις συμπαγείς φιλομεταναστευτικές δομές των «από κάτω», όπως του Στεκιού Μεταναστών της Τσαμαδού. Οι δεύτεροι, που παραδοσιακά είναι προσκείμενοι και στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίστασαν να ασκήσουν κριτική σε Ρένα και Τασία. Ακόμη μία ένδειξη δυϊσμού της «πρώτης φοράς Αριστερά» και της πύρινης πραγματικότητας.

Τελευταία Νέα