Zω για να τρέχω και τρέχω για να ζω

Πέντε χρόνια πριν δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να τρέχει ούτε εκατό μέτρα και ας ήμουν πάντα λάτρις του γυμναστηρίου, το οποίο όμως μια μέρα έκλεισε. Αυτό ήταν η αφορμή να με παρασύρει μια φίλη στο γήπεδο και να ξεκινήσω να τρέχω.

Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο ταρτάν, ένιωσα άλλος άνθρωπος! Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά όση ώρα τρέχω το μυαλό μου ξεφεύγει από τα προβλήματα που με απασχολούν, καθώς εκείνη την ώρα είναι σαν να ζω μόνο για να τρέχω. Κάποια στιγμή ήρθε και η ώρα των αγώνων. Ξεκίνησα τους αγώνες το 2010 με το 10άρι του Μαραθωνίου και συνέχισα για τα επόμενα δύο χρόνια σε παρόμοιας απόστασης αγώνες. Το επόμενο βήμα το έκανα λίγο αργότερα τρέχοντας σε αγώνα 20 χιλιομέτρων στον Αγιο Κοσμά. Αν και τον φοβόμουν, τερμάτισα φέρνοντας πλέον στον νου μου το 42άρι του Κλασικού Μαραθωνίου που θα γινόταν τον ερχόμενο Νοέμβριο του 2013.

Πλέον έπρεπε να προσαρμόσω τις προπονήσεις μου αναλόγως των νέων προκλήσεων και δυσκολιών. Αρχικά έψαξα στο Διαδίκτυο για τεχνικές, ενώ άρχισα να προσέχω τις συμβουλές αθλητών με μεγαλύτερη εμπειρία. Πλέον το 2013 είχε μπει πολύ δυναμικά, με έντονες προπονήσεις, πολλά χιλιόμετρα, διαλειμματικές ασκήσεις, τα γνωστά long runs για να τσεκάρω τις αντοχές μου, με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες να είναι για το καλοκαίρι και το φθινόπωρο στο καθημερινό μου πρόγραμμα. Ομως εκείνους τους μήνες άγγιζα τα όριά μου καθώς μου είχε γίνει σχεδόν εμμονή και δεν έβλεπα ότι τελικά εξαντλούσα τον οργανισμό μου. Είχα φτάσει σε σημείο να τρέχω 90 χιλιόμετρα την εβδομάδα, αλλά και πάλι ήμουν αγχωμένη με το αν θα τα κατάφερνα!

Η ημέρα του αγώνα επιτέλους έφτασε, αλλά ξύπνησα κρυωμένη. Ωστόσο δεν γινόταν να τα παρατήσω. Μαζί με τη δρομική παρέα μου φτάσαμε στην αφετηρία και δεν πίστευα ότι όλος αυτός ο κόσμος ήταν εκεί για να τρέξει. Ηταν μια μεγάλη γιορτή και ήμουν πολύ περήφανη που το ζούσα όλο αυτό από κοντά.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, αυτό που γινόταν στην πορεία προς την Αθήνα ήταν απερίγραπτο. Κόσμος παντού να χειροκροτεί, να μας ενθαρρύνει, παιδάκια που έτρεχαν έστω για λίγο μαζί μας. Ολα αυτά δεν με άφηναν να σκεφτώ τα χιλιόμετρα που είχα μπροστά μου καθώς κάθε χιλιόμετρο έμοιαζε με πανηγύρι.

Τελικά, μέσα στη ζέστη και την κούραση έφτασα στο κομβικό και πολυπόθητο σημείο του 30ού χιλιομέτρου, στον Σταυρό. Κομβικό διότι εκεί ή τα παρατάς ή συνεχίζεις. Κι εγώ προς στιγμήν σκέφτηκα να εγκαταλείψω καθώς ξαφνικά τα υπόλοιπα 12 χιλιόμετρα μου φάνηκαν Γολγοθάς. Ομως εκείνη ακριβώς τη στιγμή με πήρε τηλέφωνο μια φίλη η οποία με ενθάρρυνε να περάσω αυτό το δύσκολο σημείο.

Πλέον συνέχισα απτόητη για το Καλλιμάρμαρο και όταν πια το αντίκρισα, τα πόδια μου ήταν λες και έβγαλαν φτερά και από τον ενθουσιασμό μου συνέχισα να τρέχω ακόμα και μετά τη γραμμή τερματισμού! Απίστευτο συναίσθημα, κουρασμένη μεν αλλά με μια ψυχή πιο γεμάτη από ποτέ! Από τότε έχω συμμετάσχει και σε άλλους, μικρότερους αγώνες ενώ συνεχίζω να προπονούμαι σχεδόν καθημερινά. Πλέον ζω για να τρέχω και τρέχω για να ζω. Τρέχω για μένα, το μυαλό μου, για την ψυχή μου, για το σώμα μου.