«Η ελληνική κρίση αποτελεί το πρώτο πραγματικό τεστ της γερμανικής ηγεσίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ απέτυχε σε αυτές τις εξετάσεις. Και οι συνέπειες μπορεί να είναι τραγικές για την Ευρώπη». Την άποψη αυτή καταθέτει στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» ο Μπρους Ακερμαν, ένας από τους κορυφαίους διανοητές παγκοσμίως, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ και επισκέπτης καθηγητής στην Αμερικανική Ακαδημία του Βερολίνου. Οπως εξηγεί, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου η ηγεσία της Ευρώπης βρέθηκε κατά κύριο λόγο σε γαλλικά χέρια. Καθώς η Γερμανία ήταν απασχολημένη με την επανένωσή της, ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ έγινε η κινητήρια δύναμη πίσω από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που μετέτρεψε την Κοινή Αγορά στην πιο ισχυρή Ευρωπαϊκή Ενωση. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν εμπνεύστηκε από τη Συνθήκη της Φιλαδέλφειας του 1787 προτείνοντας ένα ευρωπαϊκό Σύνταγμα που θα έδινε περισσότερη ισχύ και νομιμοποίηση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μετά την απόρριψη της πρότασης από τους γάλλους ψηφοφόρους το 2005, η ευρωπαϊκή ενοποίηση προχωρά με συνθήκες και συμφωνίες χωρίς λαϊκή επικύρωση.

Η οικονομική παρακμή της Γαλλίας και η πολιτική αδυναμία του Φρανσουά Ολάντ, προσθέτει ο αμερικανός συνταγματολόγος, έφεραν την Ανγκελα Μέρκελ στο επίκεντρο της σκηνής. Σε αυτή τη δεκαετία η απειρία της ήταν εμφανής. Η γερμανίδα καγκελάριος μεταχειρίστηκε την κρίση χρέους ως ένα οικονομικό πρόβλημα και μόνο χωρίς να λάβει υπόψη της τον ρόλο της Ελλάδας στην υπεράσπιση της Ανατολικής Ευρώπης απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν εκπλήσσει η έκκληση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα προς τη γερμανίδα καγκελάριο να δείξει ευελιξία στο θέμα της ελληνικής κρίσης. Και δεν εκπλήσσει γιατί η Ουάσιγκτον αντιλαμβάνεται πολύ καλά τη γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας για το ΝΑΤΟ.

Για την Ανγκελα Μέρκελ, καταλήγει ο Μπρους Ακερμαν, δεν είναι αργά να διορθώσει το λάθος της. Αυτή είναι η τελευταία ελπίδα για τη Γερμανία για να αποφύγει μια καταστροφική επιστροφή ως αδιαμφισβήτητη δύναμη της Ευρώπης. Η αποτροπή της εδραίωσης αυτής της δύναμης σε μόνο μία χώρα ήταν ένας από τους στόχους των αρχιτεκτόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εχει η γερμανίδα καγκελάριος το θάρρος να υπερασπιστεί το όραμά τους;