Ανήκω σε εκείνους που δεν έπεσαν από τα σύννεφα όταν ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε το Αγιον Ορος. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι, έχει υποχρέωση να πείσει ότι, αν κυβερνήσει, όποιο πολιτικό πρόγραμμα κι αν υλοποιήσει, χρειάζεται να περιλαμβάνει χωρίς διακρίσεις όλους τους έλληνες πολίτες, δεξιούς κι αριστερούς, πλούσιους και φτωχούς, θρησκευόμενους και άθρησκους. Κάθε δημοκρατική κυβέρνηση σε κάθε δημοκρατική χώρα δεν μπορεί να μην αποβλέπει σε ευρύτερες συναινέσεις.

Προφανώς, βεβαίως, η πίστη στις συναινέσεις δεν σημαίνει ότι τα στρατηγικά συστατικά του προγράμματος δεν θα υλοποιηθούν, ότι ας πούμε ο χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους, που ανέκαθεν ήταν στρατηγική επιλογή της Αριστεράς, με οποιοδήποτε πρόσημο, θα εγκαταλειφθεί. Και προτιμώ να μην πιστέψω τις κατηγορίες ότι η επίσκεψη στο Ορος υπαγορεύθηκε από μια στρατηγική δημοσίων σχέσεων, στο πλαίσιο των οποίων άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «παρών» σε νομοσχέδιο που αφορούσε «ιερές» φοροαπαλλαγές.

Για τους παραπάνω λόγους, δεν αισθάνομαι ότι είναι κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό που ο Αλέξης Τσίπρας συναντιέται με τον Πάπα Φραγκίσκο. Μαθαίνω ότι είχε ζητήσει να τον δει πριν από τις ευρωεκλογές (όταν προφανώς η επίσκεψη θα είχε επικοινωνιακή διάσταση), όμως από το γραφείο του Πάπα (που, εικάζω, κάτι θα έχουν ακούσει για τη σχέση επικοινωνίας και πολιτικής) καθυστέρησαν να ανταποκριθούν στο αίτημα.

Οπως και να ‘χει, πάντως, είναι υπερβολή η πομπώδης αναφορά στη συνάντηση, μάλιστα στον χώρο του πρώτου θέματος της κομματικής εφημερίδας. Η θεσμική υπόσταση ενός πολιτικού αρχηγού όπως ο κ. Τσίπρας προϋποθέτει συναντήσεις με διεθνείς προσωπικότητες –και δεν χρειάζεται να ψάχνει δικαιολογίες γι’ αυτές, ότι και καλά θα δει τον Πάπα των Φτωχών. Το Βατικανό, όπως όλα τα κράτη και όλες οι εξουσίες, έχει συνέχεια και διάρκεια, οι διπλωματικές σχέσεις δεν συνάπτονται α λα καρτ, κανείς δηλαδή (εκτός ίσως από τους ιδεοληπτικούς στο κόμμα του) δεν θα είχε να του προσάψει τίποτα, ακόμα κι αν συναντούσε τον «Πάπα των Πλουσίων».

Εχω την αίσθηση ότι ο Αλέξης Τσίπρας πορεύεται προσπαθώντας να αποδείξει ότι έχει σημαντικές σχέσεις με διεθνείς προσωπικότητες που τον αποδέχονται. Διάφορους πάπες, σε διάφορα μέρη του κόσμου. Πάπες του στοχασμού ας πούμε –έτσι προέκυψαν οι Ζίζεκ, Αγκαμπέν, Ναόμι Κλάιν. Πάπες της πολιτικής –αν και δεν έχει ώς σήμερα σοβαρές επαφές πέραν του αριστερού ριζοσπαστισμού και της διαμαρτυρίας, της ιδεολογίας του. Πάπες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος –αλλά η αναφορά του σε αυτούς στη ΔΕΘ προκάλεσε την αντίδραση των κύκλων Ντράγκι. Αναζητώντας έναν Πάπα την ημέρα, περνά και από το Βατικανό.

Καλή επιστροφή στην Ελλάδα, εδώ όπου η πραγματικότητα είναι σημαντικότερη από τα σύνδρομα και τους συμβολισμούς.

Τελευταία Νέα