Οπως είναι γνωστό, οι αποφάσεις του Δικαστηρίου του Στρασβούργου έχουν υποχρεωτική ισχύ για τα κράτη που καταδικάζονται, τα οποία οφείλουν να συμμορφώνονται. Το ελληνικό κράτος οφείλει να εφαρμόσει την απόφαση Βαλιανάτος με την οποία καταδικάστηκε.

Σύμφωνα με το ΕΔΔΑ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), ο ελληνικός νόμος που θεσπίζει το σύμφωνο συμβίωσης περιορίζει ρητά τη δυνατότητα σύναψης αυτού μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια, εξαιρώντας έτσι τα ομόφυλα. Με τον τρόπο αυτόν εισάγεται διαφορετική μεταχείριση που βασίζεται στον σεξουαλικό προσανατολισμό και η χώρα μας καταδικάστηκε για παραβίαση των άρθρων 8 και 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Συμμόρφωση της χώρας όμως δεν νοείται η καταβολή αποζημίωσης στους προσφεύγοντες, αλλά η ουσιαστική και μόνιμη απάλειψη της παραβίασης, η οποία μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με την τροποποίηση της νομοθεσίας και την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Εάν δεν γίνει αυτό, τότε θα συνεχίζουμε να καταδικαζόμαστε και η παραβίαση θα καταστεί συστηματική. Σε κάθε περίπτωση δεν νοείται ευρωπαϊκό κράτος να εμμένει σε παράνομες συμπεριφορές, ούτε έχει θέση στην ΕΕ αφού δεν είναι κράτος δικαίου.

Η παραπάνω απόφαση έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και για δύο άλλα θέματα. Είναι η πρώτη φορά που το Στρασβούργο:

α) επεκτείνει την έννοια της οικογένειας και στα ζευγάρια που έχουν σταθερή μεν σχέση αλλά δεν μένουν μαζί και

β) θεωρεί την παραδοσιακή έννοια της οικογένειας ως αόριστη και αναφέρει ότι πρέπει να λαμβάνονται από τα κράτη πλέον υπόψη για τις νομικές ρυθμίσεις των ζευγαριών οι σημερινές εξελίξεις στην κοινωνία, στις αντιλήψεις των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων και οι αλλαγές των σχέσεων.