Εγώ ένα θέλω από εσάς τώρα που θα πάτε για ψήφο. Να είστε ανυπόμονοι στο πήγαινε και υπομονετικοί στο έλα. Μετά και το πρόσφατο γκραν σουξέ, τα έξιτ πολ θα έχουν, κατά τη γνώμη μου, μεγάλη πέραση. Μεγαλύτερη από το 2000, τότε που πανηγύριζε στον βρόντο ο Αρης Σπηλιωτόπουλος και δεκατέσσερα χρόνια αργότερα πήρε στον λαιμό του τον Νίκο Βούτση. Διότι, κατά πώς λέει και ο ποιητής, «η ιστορία των ανθρώπων είναι μία συνεχής παλινδρόμησις». Λέει και άλλα σιβυλλικά ο Νίκος Γκάτσος. Δεν θα σας κουράσω. Παραθέτω μόνον την εναρκτήρια στροφή: «Τω καιρώ εκείνω ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυός εκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως. Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν εις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοί των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως».

Ποιος είναι ο Τίγρης, ποία η σύγχυσις και ποιο το παράλογο; Την «παλινδρόμηση», που λέγαμε παραπάνω, την είδα με τα μάτια μου και την άκουσα με τ’ αφτιά μου την περασμένη Κυριακή, όταν η Ρένα Δούρου διέταξε το πόπολο που μπούκωνε το ημινικητήριο τηλεοπτικό πλάνο της να κάνουν «όλοι ένα βήμα πίσω». «Εγέρθητου» το έλεγε ο άλλος και τον είχαμε παρεξηγήσει. Ορίστε. Και να που αισθάνομαι κιόλας πρωτόπλαστη. Τότε που η γλώσσα δεν είχε ακόμη εφευρεθεί και ο μόνος που είχε δικαίωμα να δίνει παραγγέλματα ήταν ο όφις ο πονηρός.

–Να ένα μήλο! Να σ’ το καθαρίσω;

–Να μου λείπει, μάστορα.

(Αν το είχε πει, αν το είχε κάνει, τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας θα είχαν εντελώς αποφευχθεί).

Τελευταία Νέα