Ως συνήθως ο Πάγκαλος μίλησε και αμαρτίαν ουκ έχει. Αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ πρέπει να αυτοδιαλυθούν και μαζί με τους ενδιάμεσους παίκτες της Ελιάς να συγκροτήσουν όλοι μαζί κάτι νέο. Είναι δηλώσεις από το μέλλον και πού να βγει καμιά Βάσω Παπανδρέου να πει τις απόψεις της το βράδυ της 25ης Μαΐου…

Ας το πούμε απλά, αν και δεν παύει να είναι δυσάρεστο. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έφτιαξε ένα ευρωψηφοδέλτιο με αναφορά στον ίδιο, αλλά τα ιστορικά στελέχη έχουν αναφορά στο ΠαΣοΚ και στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο που αυτό εξέφρασε. Δεν είναι διατεθειμένα να τον χαρίσουν στον Σαμαρά, αν αποφασίσει κεντρώο άνοιγμα ή στον πρώτο τυχόντα –λέγε με Ποτάμι. Την ίδια ώρα, ο Φώτης Κουβέλης δείχνει να έχει διαχειριστεί τη ΔΗΜΑΡ με αναφορά στις δικές του προτεραιότητες, αν και είναι όλο πιο δύσκολο να τις αντιληφθεί κανείς ή καθίσταται δύσκολη η υλοποίησή τους. Η δήλωσή του ότι η προεδρική εκλογή θα οδηγήσει σε κάλπες προήλθε από την επίμονη εικοτολογία που τον ήθελε να ενδιαφέρεται ο ίδιος. Το ευρωψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ είναι συνθετικό και υποκρύπτει διάθεση συμβιβασμού αλλά αν το αποτέλεσμα είναι κακό θα είναι πολύ αργά.

Με αυτά τα δεδομένα, οι δρόμοι είναι δύο: θεωρίες συνωμοσίας και ευκαιρίες για ανασύνθεση. Η αλήθεια είναι ότι ο προοδευτικός χώρος υποφέρει από μεγάλη κόπωση για να έχει όρεξη να αρχίσει να ψάχνει σχήματα στο χαλί. Το μάθημα της εποχής είναι ότι κανείς δεν μπορεί μόνος του. Μέχρι ο Μπαλτάκος πίστευε ότι, με τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ μαζί, η ΝΔ θα κυβερνούσε για 50 χρόνια! Η κατεύθυνση της σκέψης του ήταν στρεβλή και η επιλογή εταίρων σόκινγκ, αλλά ακόμη και ο γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου το είχε πιάσει. Είναι η εποχή των μετώπων. Αν δεν τα κάνεις πριν από τις εκλογές, τα κάνεις μετά. Εδώ έγκειται και το πιο σοβαρό ελαφρυντικό του Βενιζέλου. Το είχε επισημάνει και το ζήταγε ήδη από την άνοιξη του 2012. Ο Κουβέλης δεν το ήθελε και αυτόν πληρώνουν όλοι. Παρ’ όλα αυτά, το εγχείρημα έχει μια αδυναμία που αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του επιχειρήματος του Πάγκαλου και φάνηκε στο ναυάγιο της Ελιάς.

Αυτοδιάλυση και ανασύνθεση δεν σημαίνει ανακύκλωση των ίδιων προσώπων που, μην το υποτιμάμε, τα έχει απορρίψει το εκλογικό σώμα θέτοντάς τα εκτός Βουλής. Το θέμα δεν είναι να φτιαχτεί ένα μέτωπο που να σηκώσει όλες αυτές τις βαρέων βαρών υπουργάρες των κυβερνήσεων Παπανδρέου και πιο πίσω που είναι στην απέξω και δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη μέρα τους. Οπως δεν έχει νόημα να βρεθεί στασίδι για τις αιώνιες περσόνες μιας κλιμακτηριακής Κεντροαριστεράς που μετεωρίζεται. Φυσικά, και εδώ υπάρχει αντεπιχείρημα. Αν δεν πάτωνε το ΠαΣοΚ στις εκλογές δεν θα την πλήρωναν όλοι αυτοί. Στο κάτω κάτω η Βουλή είναι γεμάτη τρίτης κατηγορίας πρόσωπα που εξελέγησαν άλλα με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα με κόμματα τύπου ΑΝΕΛ. Καλύτεροι από τους εξοστρακισμένους –λόγω πολιτικού ατυχήματος –πασόκους δεν είναι. Οπως καλύτερα δεν είναι και διάφορα ούφο που είδαν φως κι ανέβηκαν τώρα που άδειασε το μαγαζί.

Ούτως ή άλλως, το μετεκλογικό τοπίο θα είναι γεμάτο νάρκες και στην κεντροαριστερή πλευρά του.

Τελευταία Νέα