Αλλοι συλλέγουν έργα τέχνης και σπιρτόκουτα, εγώ συλλέγω αντισώματα. Αν μου σηκώσεις το μανίκι, το χέρι μου είναι κανονικό δειγματολόγιο. Δαμαλισμός, αναδαμαλισμός, ανεμοβλογιά, μαγουλάδες, λεπτοσπείρωση, χοντροσπείρωση, υδαρείς κενώσεις, καθόλου κενώσεις, λύσσα, χολέρα, κίτρινος πυρετός, κακός ύπνος και μαλάρια. Λογικά, μπορώ να ταξιδέψω παντού, εκτός ίσως από τον ελληνικό Φεβρουάριο.

Και μήπως δεν ήμουν εγώ η πρώτη και η μόνη απ’ όλον τον ενεργό πληθυσμό της χώρας που κάθησα να μου μπήξουν τα ληγμένα του Αβραμόπουλου; Ακόμα τό ‘χω το σγρουμπούλι στο μπράτσο, ενθύμιον από το εμβόλιο της Η1Ν1, εάν θυμάστε την περίπτωση. Ολως περιέργως, τότε δεν έπαθα απολύτως τίποτα. Ούτε παρέλυσα ούτε άρχισα να μιλάω σαν το κοριτσάκι του «Εξορκιστή» ούτε ποτέ περπάτησα βουστροφηδόν όπως μας διαβεβαίωναν ότι θα το πάθουμε οι εφημερίδες. Μη βιαστείς να χαρείς γιατί όλα εδώ πληρώνονται. Εμένα που δεν με βλέπεις, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος σήκωσα το μανίκι μου στον φαρμακοποιό και τι κατάλαβα η ανόητη; Από το κρεβάτι του πόνου απ’ όπου και σας μιλώ, κλινήρης και φρουρούμενη, μετρώ γύρω μου τα θερμόμετρα, τα αποσυμφορητικά και τα μυξομάντιλα σαν συστοιχίες από πυραύλους πάτριοτ και κρουζ. Τι λες κι εσύ Αδωνι; Τι θα γίνει με την πάρτη μας, ημών των εμβολιασμένων; Θα τον βγάλω τον μήνα ή τζάμπα κατάντησα τζάνκι του μαζικού εμβολιασμού;