Ενας από τους μεγαλύτερους βλάσφημους του κινηματογραφικού σουρεαλισμού, ο Λουίς Μπουνιουέλ, συχνά καταφέρθηκε με τις ταινίες του εναντίον της θρησκείας: εναντίον της υποκρισίας πολλών εκπροσώπων της, εναντίον της χειραγώγησης των μαζών εκ μέρους τους, εναντίον του πουριτανισμού τους. Μάγος του στυλ, ιδεολογικά κατασταλαγμένος, αντικληρικαλιστής και, κυρίως, ελεύθερος άνθρωπος, δεν φοβόταν τις αντιδράσεις εναντίον του, τα εμπόδια που έθεταν στις παραγωγές του (γι’ αυτό, άλλωστε, επί πολλά χρόνια γύριζε ταινίες στο Μεξικό), τις λογοκριτικές απόπειρες και τις λογοκρισίες. Πήγαινε κόντρα και πλήρωνε το τίμημα.

Αντικληρικαλιστής και βλάσφημος εμφανίστηκε και ο βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγγέλης Διαμαντόπουλος, ο οποίος έκανε σόου σε ένα τοπικό έθιμο, στα καρναβάλια της Πρωτοχρονιάς, που ντυμένος παπα-Σούρας, ένας παπάς βαρελόφρων δηλαδή, κοινωνούσε τους περαστικούς σε μια τελετή υποτίθεται «κηδείας» του Μνημονίου. Το καρναβάλι του βουλευτή Διαμαντόπουλου αποδοκιμάστηκε από πολλούς ιερωμένους –και από τον αρμόδιο για τα θρησκεύματα εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, που γνωρίζει άριστα ότι μέρος των ψήφων σε κόμματα εξουσίας περνάει από τα παγκάρια. Πιο δηκτικός, και πιο εύστοχος, ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο οποίος δεν ζήτησε ούτε κυρώσεις ούτε τίποτα κατά του βουλευτή, επισημαίνοντας ότι ο τρόπος του, απλώς, ήταν ανόητος.

Από την άποψη αυτή, ο βουλευτής Διαμαντόπουλος αποδεικνύεται στενότατος συγγενής σπουδαίων πολιτικών του παρελθόντος που διακρίθηκαν για πολλά αλλά, πρωτίστως, για τη ροπή σε ανάλογες δημόσιες τελετές του κιτς. Κατά καιρούς, τέτοιες προσωπικότητες έχουν διαπρέψει σε πολλούς χώρους –με κορυφαίο, φυσικά, τον Πανίκα Ψωμιάδη, ο οποίος είχε ντυθεί Ζορό, είχε λάβει μέρος σε μπουγελώματα, σε αλευρώματα, σε μουντζουρώματα, ήταν τραγουδιστής και, γενικώς, μετέτρεπε το κιτς το οποίο υπηρετούσε σε δεξαμενή ψήφων.

Ηταν άλλα χρόνια. Η πολιτική γειτνίαζε με δελφινάριο, τη φτήνια της αισθητικής του οποίου εξέφραζαν κυρίως δεξιοί, του Καρατζαφέρη, νεοδημοκράτες της λαϊκής Δεξιάς και κάποιοι πασόκοι (κυρίως του λεγόμενου «πατριωτικού ΠαΣοΚ»). Στην περιοχή της ανανεωτικής Αριστεράς, αντίθετα, ο αγνός χαβαλές ήταν κάτι άτοπο, αφού η αποδοκιμασία περίμενε στην επόμενη γωνία. Χρειάστηκε η ανανεωτική να μεταμορφωθεί σε πολυσυλλεκτική ριζοσπαστική και, κυρίως, χρειάστηκε μια Βουλή στη συγκρότηση της οποίας η λογική κοιμόταν. Και ως γνωστόν, ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα. Το διαπιστώσαμε καταρχάς με την εκκεντρική παρουσία του «ανδρός πεσούσης» βουλευτή Μιχελογιαννάκη και ήδη ξέραμε ότι η κωμωδία περίμενε νέους σταρ. Ηδη έχουμε πληθωρισμό.

Επιστροφή στον Λουίς Μπουνιουέλ. «Κάνω ταινίες για να καταρρακώσω την αυτοπεποίθηση των ισχυρών», συνήθιζε να λέει όταν τον ρωτούσαν για τα προκλητικά μοτίβα που χρησιμοποιούσε. Αλλά η προβοκάτσια είναι τέχνη. Δεν είναι τσιτάτα, τουπέ, γουναράδικα και κακοχωνεμένος Ψωμιάδης.

Τελευταία Νέα