Πολλά πράγματα είναι θέμα επιμονής. Κι αν επιμένεις, τα βλέπεις τελικά να γίνονται, ενώ είχαν μεσολαβήσει στιγμές που δεν το πίστευες. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος το ξέρει. Δεν έγινε αρχηγός με την πρώτη ή σε εύκολες συνθήκες. Αλλά ήρθε η φάση που έγινε αρχηγός και μάλιστα εύκολα. Χωρίς αντίπαλο.

Είναι με ακριβώς αυτή τη φιλοσοφία –αλλά και γιατί η εμπειρία παράγει τελικά ένα απόσταγμα σοφίας –που ο Βενιζέλος επιμένει σε ένα διάλογο κωφών για την Κεντροαριστερά. Που στέλνει συγχαρητήρια επιστολή στον Κουβέλη για την επικύρωση της παρουσίας του στην προεδρία της ΔΗΜΑΡ μετά το Συνέδριο του περασμένου Σαββατοκύριακου. Και που κάνει πως δεν καταλαβαίνει όλα όσα λένε οι κουβέληδες ότι δεν θέλουν να κατέβουν μαζί με τη Χαριλάου Τρικούπη στις εκλογές. Δηλαδή, όλα αυτά που συνοψίζονται στο: απεταξάμην το ΠαΣοΚ.

Γιατί το κάνει ο Βενιζέλος και –παράλληλο ερώτημα –γιατί συνεχίζονται οι υπόγειες και υπέργειες διεργασίες μεταξύ ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ; Διότι η ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς είναι αναπόφευκτη. Τη θέλει ένας άστεγος προοδευτικός κόσμος που δεν μπορεί να τρέχει από δω κι από εκεί. Την υπαγορεύουν –αν δεν την επιβάλλουν –οι δημοσκοπήσεις. Οπως θα έλεγε ένας επικριτής της –ένας χολερικός συριζαίος, ας πούμε –η Κεντροαριστερά είναι σαν κότα χωρίς κεφάλι. Συνεχίζει να περπατάει. Εντάξει –το βάδισμα είναι όμως που έχει σημασία. Οπως στους σουρεαλιστικούς πίνακες του Μαξ Ερνστ, ένα κεφάλι θα βρεθεί για να κολλήσει στο σώμα του πτηνού. Και μετά φύγαμε! Ποιος αμφιβάλλει, άλλωστε, ότι η ελληνική πολιτική είναι, ούτως ή άλλως, σε φάση σουρεαλισμού;

Η μνεία του κεφαλιού –πέραν της προσθετικής χειρουργικής και της σουρεαλιστικής τέχνης –έχει κι άλλη σημασία. Η εποχή έχει ξεπεράσει τα αρχηγικά παιχνιδάκια. Και δεν της αρέσει να την κοροϊδεύουν. Οταν ο Παπανδρέου πήγε να μετατρέψει το πρόβλημα παραμονής του στην εξουσία σε δημοψήφισμα, εξαερώθηκε. Αντίστοιχα, όλη η επιχειρηματολογία του Κουβέλη δεν αρκεί για να κρύψει ότι οι ελιγμοί της ΔΗΜΑΡ με τον ίδιο στο τιμόνι δεν είναι άσχετοι με τις προσωπικές του επιδιώξεις. Αντιθέτως, όλοι αυτοί που μιλούν για Ελιά δεν το κάνουν για να μπει ο Μπένι βασιλιάς, κατά την εξυπνάδα της Ρεπούση. Αλλά για να μπει άλλος από πάνω. Ο Βενιζέλος έχει καταλάβει ότι τα πρόσωπα, ή μάλλον οι προσωπικές φιλοδοξίες, έχουν χτυπηθεί σαν χταπόδι μετά το 2009. Αυτή είναι η δύναμή του. Οι έντεκα ή δώδεκα ή δεκατρείς του ΠαΣοΚ που εμφανίζονται ως σκιάχτρα ενός παπανδρεϊσμού που θέλει με κάθε τρόπο να συνεχίσει να υπάρχει, μάλλον δεν το έχουν καταλάβει.

Εκεί βρισκόμαστε: ακέφαλα πτηνά, αρχηγοί, ορφανοί ψηφοφόροι και αναλυτές. Ή, μάλλον, έτσι περιγράφεται η γωνιά αυτή του πολιτικού σκηνικού. Η Κεντροαριστερά θα υπάρξει. Το θέμα είναι ποιος θα την εκφράσει σωστά –γιατί αυτός θα οδηγήσει και τους υπόλοιπους. Η δυναμική δεν ανακόπτεται ούτε μπαίνει σε κουτί. Οπως δεν υπάρχουν και λύσεις του κουτιού.

Τελευταία Νέα