Ο Σταύρος Μπένος το έθεσε πρόσφατα με τον δικό του καθαρό και κατηγορηματικό τρόπο: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργηθεί τον τελευταίο αιώνα». Και υπάρχουν κάποιοι, δηλαδή κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες, που αυτές τις ημέρες αισθάνονται ακριβώς έτσι. Είναι οι νέοι της Ουκρανίας, που αψηφούν το κρύο και την καταστολή και μαζεύονται κάθε μέρα στην Πλατεία της Ανεξαρτησίας για να διακηρύξουν ότι το όραμά τους για το μέλλον είναι ακριβώς το αντίθετο από εκείνο του προέδρου τους και του Πούτιν. Δεν είναι μια ένωση αυταρχική, αντιδημοκρατική, αλλά ενεργειακά πλούσια –η ευρασιατική τελωνειακή ένωση -, δεν είναι κάτι εναλλακτικό προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση, με όλα τα ελαττώματα, τα ελλείμματα και τις δυσλειτουργίες της.

Πράγματι, ενώ εμείς αποστασιοποιούμαστε όλο και περισσότερο από την Ευρώπη της ανεργίας, του νεοφιλελευθερισμού και της γραφειοκρατίας, εκείνοι ανεμίζουν την ίδια στιγμή με ενθουσιασμό την ευρωπαϊκή σημαία της ειρήνης, της ευημερίας και της δημοκρατίας. Τι συνέβη; Μιλά για διαφορετικό πράγμα η κάθε πλευρά; Η εμείς λαμβάνουμε ως αυτονόητα πράγματα που για άλλους είναι αντικείμενο διεκδικήσεων και αγώνων; Μήπως, ακόμη και εν μέσω της κρίσης, είμαστε οι τυχεροί της Ιστορίας;

Ναι, έχει δίκιο ο Μπένος. Ακόμη και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το ξέρει, που από την Ευρώπη, αυτή την Ευρώπη, ζητά νομιμοποίηση. Οχι μόνο από την Ευρωπαϊκή Αριστερά, που θα τον ανακηρύξει αυτή την εβδομάδα υποψήφιό της για την προεδρία της Κομισιόν, αλλά και από τους πιο σκληρούς ευρωπαίους αξιωματούχους, όπως είναι ο Ολι Ρεν. Αυτόν συναντά σήμερα ο Τσίπρας, σε αυτόν θα πει να μην ακούει τις αντιευρωπαϊκές κορόνες των Λαφαζάνηδων, είναι καλό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ήπιο, φιλοευρωπαϊκό, συστημικό, κι αν λέμε και καμιά μαλακία είναι χάριν της ενότητας, μη μας παρεξηγείτε. Την εξουσία λαχταράμε, κι ύστερα θα τα βρούμε.

Κανονικά θα έπρεπε αυτές τις ημέρες να γίνονται κάθε μέρα διαδηλώσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες υπέρ των φιλοευρωπαίων Ουκρανών. Να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι δεν είναι καταδικασμένοι να υποκύψουν στους πολιτικούς και οικονομικούς εκβιασμούς των εξ Ανατολών γειτόνων τους, ότι δεν τους αντιμετωπίζουμε ως υποδεέστερα όντα, ανάξια για τη δημοκρατία και τις αξίες της. Οτι μπορούμε και θέλουμε να μιλάμε μαζί τους, να ανταλλάσσουμε εμπειρίες και καλαμπούρια, να τσακωνόμαστε, να τραγουδάμε και να χορεύουμε μαζί τους.

Ετσι όπως τραγουδούσαμε και χορεύαμε προχθές το βράδυ στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, το Στρασβούργο, ακούγοντας δύο συγκροτήματα να παίζουν ισπανικά, ιταλικά και γιουγκοσλαβικά παραδοσιακά τραγούδια, φλαμένκο και τσιγγάνικα, και να μην αποτελεί η γλώσσα κανένα φραγμό, όλα τα καταλαβαίναμε, όπως καταλαβαίνουμε τα συνθήματα των Ουκρανών, η λέξη του συρμού αυτόν τον καιρό στο Κίεβο είναι άλλωστε πολυεθνική, «ευρωμεϊντάν», Ευρώπη και πλατεία. Τελικά, αντί να παίρνουν θάρρος εκείνοι από εμάς παίρνουμε εμείς, βλέποντάς τους, ελπίδα, δύναμη και πίστη.

Τελευταία Νέα