ΛΕΝΕ πως το twitter καίει κόσμο σε 120 χαρακτήρες. Αλλωστε, άμα γράφεις από το κινητό σου, η παρόρμηση γίνεται εύκολα ατάκα, που ακόμη ευκολότερα μπορεί να αποδειχθεί κοτσάνα. Μόνο που τότε είναι πια αργά, αφού την έχει ήδη διαβάσει όλο το Διαδίκτυο. Με απλά λόγια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι τα πιο αποτελεσματικά όπλα μαζικής αυτοκαταστροφής που έχει γνωρίσει η εποχή της πληροφορίας. Ετσι δεν την πάτησε η Βαλερί Τριερβελέρ, σύντροφος του Φρανσουά Ολάντ, όταν «κάρφωσε» από κεκτημένη ταχύτητα την «πρώην» Σεγκολέν Ρουαγιάλ και μετά τής γύρισε μπούμερανγκ;

ΤΟ αντεπιχείρημα είναι ότι η Μαρία Ρεπούση δεν έχει ανάγκη το twitter. Η ιστορικός είναι παντός μέσου –από σχολικά βιβλία του δημοτικού μέχρι το βήμα της Βουλής. Το χθεσινό «Ελιά Ελιά με Μπένι βασιλιά» είναι απλώς το τελευταίο κρούσμα. Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ αξιοποιεί την ιστορική της επιστημοσύνη, προσαρμόζοντας χολερικά το «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά» στα μέτρα ενός άλλου Βενιζέλου.

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ κατά μέρος τις εξυπνάδες, μπορούμε να κάνουμε μια γενική διαπίστωση. Οποιοσδήποτε κάνει κάτι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς ενοχλεί αυτομάτως κάποιον άλλον. Ο Τσίπρας ενοχλεί τον Λαφαζάνη. Ο Φλωράκης ενοχλεί μετά θάνατον τον Κουτσούμπα και την Αλέκα. Και οι πενήντα οκτώ ενοχλούν περίπου τους πάντες. Οι παπανδρεϊκοί λένε ότι το θέατρο χωρούσε επτακόσια πενήντα άτομα –άρα πώς μπήκαν τρεις χιλιάδες; Η Σώτη Τριανταφύλλου εκνευρίστηκε –καλά τι περίμενε; –από το καπέλωμα του Σημίτη. Το «κόμμα Παπαδήμου» απογοητεύθηκε γιατί ήθελε μπροστάρη τον Παγουλάτο και όχι τον Γιαννίτση. Ο Φλωρίδης έχει τα πολιτικο-υπαρξιακά του, οπότε δεν συμμετέχει, ενώ η Διαμαντοπούλου δεν είναι βέβαιη αν αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να πηδήξει πάνω στο τρένο ή αν είναι κατάλληλο αυτό το τρένο ή αν αυτό είναι τρένο.

ΦΥΣΙΚΑ το tweet της Ρεπούση – κι αυτό συμβαίνει όταν πετάει κανείς παρορμητικά μια εξυπνάδα –φανερώνει ποιος δεν θέλει με τίποτε μια πρωτοβουλία για την Κεντροαριστερά. Η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη –γιατί υπάρχει και άλλη ΔΗΜΑΡ. Δεν τη θέλει ενώ, ας πούμε, πέρσι μάζευε αβέρτα εκσυγχρονιστές του ΠαΣοΚ που υποτίθεται ότι δεν εκφράζονταν από τη νέα ηγεσία. Δεν είναι ακριβώς ότι θέλει να γίνει ΠαΣοΚ στη θέση του ΠαΣοΚ. Είναι περισσότερο ότι θέλει να εκφράσει τον κεντροαριστερό χώρο. Είναι όμως φανερό από όσα έχουμε δει από πέρσι μέχρι φέτος ότι η ΔΗΜΑΡ μπορεί να δάγκωσε την Κεντροαριστερά, της πέφτει όμως πολύ μεγάλη για να τη μασήσει. Μόνη της δεν μπορεί –άρα δεν αφήνει και κανέναν άλλον.

ΜΑΛΙΣΤΑ. Ωραία και χρήσιμα όλα αυτά για να μας θυμίζουν κάτι. Οταν η Κεντροαριστερά είναι μια συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ επωνύμων της πολιτικής, επόμενο είναι να εκφυλίζεται σε προσωπικές κόντρες και αντιπαλότητες από το παρελθόν. Εχει, άλλωστε, και η πολιτική τις κατινιές της. Η συζήτηση περί Κεντροαριστεράς θα βγει από αυτή την ατμόσφαιρα, όταν αποκτήσει μαζικότητα. Αυτό είναι το κρας τεστ για τους πενήντα οκτώ. Εκτός αν η χρησιμότητά τους εξαντλείται στο να αναγκάσουν τη ΔΗΜΑΡ να μιλήσει με το ΠαΣοΚ, τους παπανδρεϊκούς να πάνε στο τραπέζι με τους σημιτικούς και, γενικά, στο να υποχρεώσουν τις φυλές του χώρου να τα βρουν –λίγο σαν τις συναντήσεις ανάμεσα στις διαφορετικές φράξιες της συριακής αντιπολίτευσης κατά του Ασαντ.

Τελευταία Νέα