Αναζήτηση
Να μη μείνει ατιμώρητο το έγκλημα
Εως πριν από λίγο καιρό, ο Μάικλ Γουόλτσερ τασσόταν κατά οποιασδήποτε επέμβασης των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ στη Συρία. Τώρα, όμως, πιστεύει ότι η χρήση τοξικών αερίων από το καθεστώς Ασαντ δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη.
Είναι ένα φοβερό έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, επισημαίνει στην «Κοριέρε ντελα Σέρα», και όποιος το διέπραξε θα πρέπει να ξέρει ότι θα λογοδοτήσει γι’ αυτό. Είναι πρώτα ζήτημα ηθικής και έπειτα πολιτικής ή δικαιοσύνης. Πρέπει να υπάρξει ένα προηγούμενο ώστε τραγωδίες όπως αυτή να μην επαναληφθούν ποτέ. Φτάνει με τα αθώα θύματα, σημειώνει. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της, βέβαια, δεν θα πρέπει να αναμειχθούν στον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται στη χώρα. Αν έκαναν κάτι τέτοιο, οι συνέπειες θα ήταν σοβαρές και απρόβλεπτες. Θα πρέπει, όμως, να τιμωρήσουν τους δράστες του μακελειού με μια επιχείρηση περιορισμένη αλλά ισχυρή. Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους ότι η χρήση χημικών όπλων δεν είναι επιτρεπτή και δεν συγχωρείται.
Το καθεστώς της Δαμασκού ισχυρίζεται πως η επίθεση είναι έργο των ανταρτών. Εχει χάσει όμως πλήρως την αξιοπιστία του, προσθέτει ο αμερικανός καθηγητής. Πιθανότατα, προσπάθησε να εξαφανίσει τα στοιχεία με τους βομβαρδισμούς που ακολούθησαν. Το καθεστώς κατηγορείται εδώ και μήνες ότι έχει χρησιμοποιήσει χημικά. Το γεγονός ότι η Δύση δεν έχει αντιδράσει τόσο καιρό έκανε τον Ασαντ να πιστέψει ότι θα μπορούσε να προχωρήσει ακόμη παραπέρα. Το ιδανικό βέβαια θα ήταν η επέμβαση να γίνει με βάση μια απόφαση του ΟΗΕ. Ωστόσο, η Ρωσία και η Κίνα έχουν ισχυρά συμφέροντα στη Συρία, οικονομικής και πολιτικής φύσης. Δεν απομένει, επομένως, παρά η επιλογή μιας λύσης τύπου Κοσόβου. Σε εκείνη την περίπτωση, το ΝΑΤΟ έθεσε τέλος στη βαρβαρότητα της Σερβίας έπειτα από δυόμισι μήνες βομβαρδισμών. Αυτό που πρέπει να προσέξει σε αυτή την περίπτωση είναι να μη διευρυνθεί ο εμφύλιος πόλεμος και να μην ξεπεράσει αυτή η σύγκρουση τα σύνορα της Συρίας. «Σε αντίθεση με το Κόσοβο, στη Συρία δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τους αντάρτες» σημειώνει.
Σύμφωνα με τον Μάικλ Γουόλτσερ, είναι αναγκαία μια άμεση επιχείρηση τιμωρίας που θα κάνει να καταλάβουν όλοι ότι κανένας δεν μπορεί να χρησιμοποιεί χημικά αέρια. «Ο μεσοπρόθεσμος στόχος είναι να αποδείξουμε πως καμία από τις δύο πλευρές δεν μπορεί να νικήσει αυτό τον πόλεμο και να διώξουμε τον Ασαντ όπως εκδιώξαμε τον Μιλόσεβιτς από το Κόσοβο», προσθέτει. Φυσικά, δεν λείπουν οι κίνδυνοι. Ο πιο σοβαρός από αυτούς δεν είναι ότι το Ιράν μπορεί να επέμβει στη Συρία, αλλά ότι μπορεί να πυροδοτηθεί ένας νέος φαύλος κύκλος τρομοκρατίας στη Μέση Ανατολή και στη Δύση. Ο κίνδυνος αυτός μπορεί να περιοριστεί από τη στάση της Ρωσίας και της Κίνας. Η πολιτική τους είναι ρεαλιστική. Και η διπλωματική λύση; Θα ήταν δυνατή – απαντά – εάν έφευγε ο Ασαντ ή εάν αποφάσιζε να διαπραγματευτεί με τους αντάρτες. Κάτι τέτοιο, όμως, μοιάζει αδύνατο.
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ
Η Δύση δεν μπορεί να αλλάξει έτσι το Ισλάμ
Οι τέσσερις πιο ισχυρές χώρες του ΝΑΤΟ – οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Τουρκία, η Βρετανία και η Γαλλία – εξετάζουν το θέμα της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία. Οι εικόνες των νεκρών παιδιών που εμφανίζονται συνεχώς στις οθόνες μας έχουν προετοιμάσει ηθικά την κοινή γνώμη.
Οι «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις αυτού του τύπου, επισημαίνει ο Ρενό Ζιράρ στην «Κοριέρε ντελα Σέρα», αποτελούνται συνήθως από τρεις φάσεις: την επίθεση, τη σταθεροποίηση και την ανοικοδόμηση. Η πρώτη φάση ολοκληρώνεται συνήθως χωρίς μεγάλη δυσκολία χάρη στην εμφανή τεχνολογική ανωτερότητα των δυτικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το ίδιο θα ισχύσει και στην περίπτωση της συριακής σατραπείας. Αντίθετα, τα προβλήματα αρχίζουν στη δεύτερη φάση. Μετά την ανατροπή ή την εξόντωση του τυράννου θα πρέπει να αναπληρωθεί το κενό εξουσίας που δημιουργείται. Οπως έχει αποδειχθεί, όμως, εμείς οι Δυτικοί δεν έχουμε καταφέρει ούτε μία φορά να προσφέρουμε σταθερότητα σε μια χώρα του Ισλάμ. Οχι ότι δεν προσπαθήσαμε. Οι πρόσφατες και δαπανηρές επεμβάσεις μας στη Σομαλία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Λιβύη έφεραν την ειρήνη σε κάποια από αυτές τις χώρες;
Θα έλεγε κανείς – συνεχίζει ο Ρενό Ζιράρ – ότι οι αξίες που προσπαθούμε να επιβάλλουμε με τις «ανθρωπιστικές» μας επεμβάσεις, όπως είναι η δημοκρατία, η νομιμότητα, η ανεκτικότητα, η ελευθερία, η ισότητα, η αλληλεγγύη, δεν μπορούν να υπερπηδήσουν το τείχος της μουσουλμανικής κουλτούρας. Ο λόγος είναι ότι η μουσουλμανική δεν είναι διατεθειμένη να δεχθεί τις αξίες μας ή πρόκειται για δική μας έλλειψη ευθυκρισίας; Αναμφίβολα και τα δύο.
Εμείς οι Γάλλοι γνωρίζουμε πολύ καλά τη Συρία. Είχαμε καταλάβει αυτή τη χώρα στρατιωτικά από τον Ιούλιο του 1920 έως τον Απρίλιο του 1946. Βάσει της εντολής της Κοινωνίας των Εθνών, έπρεπε να μεταλαμπαδεύσουμε τις δημοκρατικές αξίες σε αυτήν την πρώην οθωμανική επαρχία για να προετοιμάσουμε την ανεξαρτησία της. Το Κοινοβούλιο που φτιάξαμε και οι εκλογές που οργανώσαμε δεν έπεισαν, ωστόσο, το σύνολο του πληθυσμού. Αντιμετωπίσαμε πολλές εξεγέρσεις, τις οποίες πνίξαμε στο αίμα.
Η Γαλλία δεν είχε χρησιμοποιήσει σε καμιά περίπτωση τοξικά αέρια, αντίθετα με το αέριο μουστάρδας που είχαν χρησιμοποιήσει οι Βρετανοί στο γειτονικό Ιράκ για να καταπνίξουν την εξέγερση των σιιτικών φυλών το 1921. Ευτυχώς για τη βρετανική κυβέρνηση της εποχής, τότε δεν υπήρχαν τηλεόραση, YouTube και smartphone. Ο αξιωματικός που έδωσε την εντολή ήταν ο συνταγματάρχης Χάρις. Πέθανε το 1945 στον βομβαρδισμό της Δρέσδης και το άγαλμά του κοσμεί σήμερα το κέντρο του Λονδίνου. Μετά την αποχώρησή μας από τη Συρία το 1946, το κοινοβουλευτικό καθεστώς συνέχισε να λειτουργεί για μερικούς μήνες. Ακολούθησαν διάφορα πραξικοπήματα ώς το 1970, οπότε η οικογένεια Ασαντ κατέκτησε την εξουσία – επίσης με πραξικόπημα. Σήμερα, μια σύντομη επέμβαση δεν θα ήταν ανώφελη εάν οδηγούσε σε μια ειρηνευτική διάσκεψη με τη συμμετοχή της Ρωσίας και του Ιράν. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι η διπλωματία δεν ανακαλύφθηκε για να μιλάμε με τους φίλους αλλά με τους εχθρούς.
Η ευθύνη γιατην επίθεσημε χημικά
Η συριακή αντιπολίτευση υποδεικνύει το καθεστώς ως δράστη, ενώ το καθεστώς κατηγορεί την αντιπολίτευση για προβοκάτσια στόχος της οποίας είναι η επέμβαση των ξένων δυνάμεων
Τα υπάρχοντα στοιχεία
– Τηλεφωνική συνομιλίαανάμεσα σε αξιωματούχοτου υπουργείου Αμυνας καιστον διοικητή της Μονάδας Χημικού Πολέμου, την οποία υπέκλεψε η CIA και ενοχοποιείτο καθεστώς
– Υποπτες συνομιλίες πουέχει υποκλέψει και η ισραηλινή Μοσάντ
– Μαρτυρίες γιατρών
– Βίντεο από τον τόποτης επίθεσης
– Φωτογραφίες από δορυφόρους που αποκαλύπτουν μεταφορά χημικών από τις αποθήκες
Τα στοιχεία που αναζητούνται
– Ιχνη νευροπαραλυτικώναερίων στο σάλιο, στις τρίχεςή στο αίμα των θυμάτων
– Χημικά στοιχεία σε στερεάή υγρή μορφή στο έδαφος
Τα εμπόδιαστην έρευνα
– Δύσκολη πρόσβασηστην περιοχή δεδομένου ότι πρόκειται για εμπόλεμη ζώνη
– Οι βομβαρδισμοί που ακολούθησαν κατέστρεψαν στοιχεία
– Δυσκολία συγκέντρωσης ανεξάρτητων μαρτυριών
Η συμμαχική δύναμη πυρός
– Αμερικανικά καταδρομικά που φέρουν πυραύλους τύπου Τόμαχοκ (ταχύτητα 800 χλμ./ώρα, βεληνεκές από 1.300 έως 2.400 χλμ., κόστος εκτόξευσης 1,5 εκατ. δολάρια)
– Αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones)
– Αμερικανικά βομβαρδιστικά
Β-2 Stealth
– Αμερικανικό αεροσκάφος
Ε4Β (σε μέγεθος Boeing 747 Jumbo, βρίσκεται πιθανότατα στη βάση του Ιντζιρλίκ
στη Τουρκία και λειτουργεί ως εναέριο κέντρο διοίκησης)
– Μαχητικά F-16 της RAF
(θα μπορούσαν να επιχειρήσουν από τη βρετανική βάσητης Κύπρου)
– Βρετανικά πυρηνικάυποβρύχια της σειράς Τραφάλγκαρ (περιπολούνστη Μεσόγειο)
– Επιμελητειακή υποστήριξηαπό Ιορδανία και Τουρκία
Οι πιθανοίστόχοι
– Αεροπορικές βάσεις
– Στρατιωτικά αεροδρόμια
– Κέντρα στρατιωτικής διοίκησης
– Υποδομές τηλεπικοινωνιών
