e-mail

Καλώς ήλθατε στο ωραίο Μονακό!

Αγαπητή Φοίβη,

Πότε θ’ αποφασίσουν επιτέλους να αστυνομεύσουν τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ λωρίδα της οδού Λένορμαν που οδηγεί προς το Περιστέρι, ανάμεσα στις καθέτους Παλαμηδίου και Τριπόλεως, όπου οι πινακίδες επιτρέπουν τη διέλευση ΜΟΝΟ στα λεωφορεία του ΟΑΣΑ;

Με το να μπαίνει ο καθένας είναι αυτονόητο το μπάχαλο που δημιουργείται, ακυρώνοντας αυτούς που εφαρμόζουν τον κώδικα κι επιτρέποντας στους επικίνδυνους ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ να επιβάλλουν τον νόμο της ζούγκλας!

Σας επαναφέρω πάραυτα στην τάξη, αγαπητέ Νίκο (σλαααααςςςςς – το μαστίγιο!) Δεν γνωρίζετε σε ποια χώρα ζούμε; Στη χώρα όπου πρώην ποδοσφαιριστής και πρώην πολιτευτής της νουδούλας φτάνει να ανοίγει ενεχυροδανειστήριο για να αγοράζει χρυσαφικά από τον κοσμάκη (που οι αστικοί μύθοι, οι οποίοι κυκλοφορούν για τα ανάλογα «ευαγή εγκαθιδρύματα», λένε ότι καταλήγουν στα… αμπάρια της Γερμανίας που συλλέγει χρυσό). Σε αυτή τη χώρα ζούμε (σλαααααςςςςςς – το μαστίγιο!). Εχετε κι απορίες;

Κάτιναααααα, σαλαμάκι (και σε διόδια!)

Αγαπητή κυρία Αθηναίου,

Πρόσφατα άνοιξε για πρώτη φορά σε εκδήλωση ύστερα από 1.800 χρόνια σιωπής το θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης. Τότε εκατοντάδες επισκέπτες, κυρίως από την Αθήνα, βρέθηκαν στη Μεσσήνη, διασχίζοντας προφανώς τον νέο εθνικό δρόμο που πλέον μέσω Τρίπολης οδηγεί στην Καλαμάτα.

Αναρωτιέμαι όμως αν έστω και ένας από αυτούς τους «επισήμους» που πήραν τον εθνικό δρόμο (ακόμη και ο μεσσήνιος Πρωθυπουργός ήταν να πάει στη μουσική εκδήλωση η οποία εγκαινίασε το θέατρο) δεν πρόσεξαν την παγκόσμια πρωτοτυπία του: ότι έχει τουλάχιστον τρεις σταθμούς διοδίων σε μια απόσταση κοντά 40 χιλιομέτρων και μάλιστα σταθμούς που εισπράττουν 1,40 ευρώ ο ένας, 1,90 ευρώ ο άλλος, γενικώς μικρότερα ποσά και όχι ένα και «καλό». Μάλιστα στον τελευταίο σταθμό πληρώνεις διόδια για τα επόμενα 6-7 χιλιόμετρα, γιατί εκεί τελειώνει πια ο εθνικός δρόμος και επιστρέφεις στον επαρχιακό.

Αναρωτιέμαι λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου: ποιος έξυπνος το σκέφτηκε αυτό με τα κατακερματισμένα διόδια, που σε σταματάνε κάθε τόσο και σε κάνουν να ψάχνεις ψιλά; Ποιος επέτρεψε να εισπράττονται διόδια για έναν δρόμο μόλις 6 χιλιομέτρων που δεν είναι έτοιμος;

Σε τι χώρα ζούμε, αγαπητή κυρία Αθηναίου;

Αρσινόη Παπαδοπούλου

Φαίνεται, αγαπητή Αρσινόη, ότι είναι κι αυτός από κείνους τους άγραφους νόμους του «εμπορίου» α λα ελληνικά, της κατηγορίας «τα παίρνω με κάθε τρόπο», που πολύ φοριούνται στην ημεδαπή: σαλαμοποίηση και είσπραξη. Εκτός αν το έκαναν για να μη μας τρομάξουν με το συνολικό ποσό που έχουν φτάσει τα διόδια να είναι περισσότερα από ένα εισιτήριο ΚΤΕΛ (και σςςςςςςςςς, σιωπή, διότι μπορεί να μας ακούσουν και να ακριβύνουν και τα ΚΤΕΛ).

Ασελγώ, ασελγείς, ασελγεί…

Αγαπητή Φοίβη.

Φαίνεται ότι δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα με τους «θανώντες» και τους «τεθνεώτες». Αφορμή το γράμμα αναγνώστη σου από τη Θεσσαλονίκη κατόπιν του οποίου αισθάνθηκα σαν δαρμένος σκύλος! Πράγματι ο θανών είναι μετοχή αορίστου β’ και όχι ενεστώτος, όπως εκ παραδρομής (λέμε τώρα) ισχυρίσθηκα εγώ.

Αγαπητή Φοίβη, σας βεβαιώνω ότι όταν πήγαινα σχολείο είχα πολύ καλές σχέσεις με όλους τους χρόνους και τους τύπους της Γραμματικής, και με τον αόριστο β’, ακόμη… και με τον γ’! Ελα όμως που πέρασαν τόσες πολλές δεκαετίες και πού να φανταστώ ότι κάπου καραδοκούσε αυτός ο άτιμος ο αόριστος β’ για να με κάνει ρεζίλι! Ας είναι όμως, ευχαριστώ πολύ τον αναγνώστη για τη διόρθωσή του, την οποία δέχομαι προθύμως.

Ομως για να πιάσουμε λίγο και την πιο σοβαρή πλευρά του θέματος, για όλους εμάς (ασφαλώς και τον φίλο κ. Δετοράκη) στους οποίους προκαλεί άφατον οδύνην ο γλωσσικός εκτραχηλισμός των ημερών μας και παρατηρούμε κατ’ επανάληψη στα ΜΜΕ διάφορους βαρύγδουπους και μη να ασελγούν ανενδοίαστα επί του σώματος της ελληνικής γλώσσας. Η γλώσσα μας είναι η πιο ιερή παρακαταθήκη που μας άφησαν οι προπάτορές μας και οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού.

Οπως έγραψε, αγαπητέ Γιώργο, και ο συντοπίτης του αναγνώστη που σας επανέφερε στα… ίσια του αορίστου β’, ο Θεσσαλονικιός Ντίνος Χριστιανόπουλος, ίσως κάποιος πρέπει να απαγγείλει –με νόημα –σε όλους αυτούς τους ασελγείς παραλαλούντες τους γλαφυρούς στίχους του (δυστυχώς, εδώ, με μονοτονικό σύστημα): «μην καταργείτε την υπογεγραμμένη / ιδίως κάτω από το ωμέγα / είναι κρίμα να εκλείψει / η πιο μικρή ασέλγεια / του αλφαβήτου μας».