Φίλος με τον Γ. Παπακωνσταντίνου δεν είμαι –μάλιστα, παρά τα αδιαμφισβήτητα προσόντα του, τον θεωρώ «καβαλημένο καλάμι» και αλαζόνα. Ωστόσο το ενδεχόμενο να καταλήξει στη φυλακή για μια ανοησία το θεωρώ μεγάλη αδικία. Διότι δεν πιστεύω ότι χρησιμοποίησε το αξίωμά του για να βγάλει χρήματα, ότι εκμεταλλεύτηκε τη θέση του για να αποκομίσει κάποια υλικά οφέλη ή, ακόμη, ότι βοήθησε φίλους του να προωθήσουν τα συμφέροντά τους με στόχο να κερδίσει ο ίδιος.

Είμαι βέβαιος όμως ότι ο ίδιος –αν και το αρνείται –έβγαλε τα ονόματα των συγγενών του από τη λίστα Λαγκάρντ διότι φοβήθηκε ότι η αποκάλυψη πως οι ξαδέλφες του είχαν βγάλει χρήματα στο εξωτερικό θα τον ζημίωνε πολιτικά, σε μια περίοδο μάλιστα όπου η κυβέρνηση είχε θέσει ως πρώτη προτεραιότητα την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ο πρώην υπουργός έκανε, θεωρώ, την απαράδεκτη αυτή πράξη εκτιμώντας ότι θα περνούσε απαρατήρητη. Πού να φανταζόταν ότι η υπόθεση της λίστας θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις!

Είναι όμως δίκαιο να οδηγηθεί στη φυλακή ο Παπακωνσταντίνου για έναν ανέντιμο χειρισμό, όταν μάλιστα ήταν αυτός που ανέλαβε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο την ευθύνη να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία; Και ενώ άλλοι πρώην υπουργοί και πρωθυπουργοί πριν από αυτόν διέπρεψαν στον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, ακόμη και όταν οι ευρωπαίοι εταίροι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την επερχόμενη οικονομική καταστροφή της χώρας;

Οι νόμοι πρέπει να τηρούνται. Αλλά το να τιμωρηθεί ένας πολιτικός με μια υπερβολική ποινή ως εξιλαστήριο θύμα δεν τιμά τη Δημοκρατία, ούτε ξεπλένει το πολιτικό σύστημα για τις ανομίες του παρελθόντος.