Το έντονο αίσθημα δυσαρέσκειας για την υπεροχή, τα αγαθά ή την ευτυχία του άλλου.

Το’ χουμε ως λαός στο αίμα μας να διχαζόμαστε. Είμαστε η χώρα που πληγώθηκε από εμφυλίους πολέμους και διαμάχες εσωτερικές όσο καμιά άλλη. Ο φθόνος ήταν το βαθύ αίτιο που λέρωνε την Ιστορία μας. Και ο φθόνος για τον επιτυχημένο γείτονα είναι ο εφιάλτης που λερώνει τις νύχτες μας…

Το μπάσκετ κάθε χρόνο γράφει σελίδες Ιστορίας στο βιβλίο του ελληνικού αθλητισμού· το ποδόσφαιρο κάθε χρόνο κόβει κι από μία. Οταν οι (δύο έστω) ελληνικές ομάδες μάχονται για τους τελικούς της κορυφαίας μπασκετικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης, οι άλλες, οι ποδοσφαιρικές, υποσκάπτουν η μια το μέλλον της άλλης, περιγελώντας το άθλημα της καλαθόσφαιρας: «Ποιος ασχολείται με το μπάσκετ; Το μονόστηλο στις ευρωπαϊκές εφημερίδες! Τρεις ομάδες σε όλη την Ευρώπη παίζουν. Μπάλα με σπυριά»… και άλλα ευτράπελα. Κι όσο οι ποδοσφαιρικοί λοιδορούν, οι μπασκετικοί καλπάζουν και ο φθόνος θριαμβεύει…