Αναζήτηση
Εχω έναν γνωστό που ψηφίζει ΚΚΕ. Νέο παιδί, ξύπνιο, και ορκίζεται στο όνομα της Αλέκας. Τον ρώτησα χθες αν συμφωνεί και με τη δικτατορία του προλεταριάτου. «Φυσικά», μου απάντησε. Και με την αποδέσμευση από την ΕΕ; «Εννοείται». Τον ρώτησα, τέλος, σε τι ελπίζει, δεδομένου ότι το κόμμα του τάσσεται κατηγορηματικά εναντίον των συμμαχιών. Είναι δυνατόν να πιστεύει αυτά τα παραμύθια για διακυβέρνηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας; «Γιατί όχι; Πώς δηλαδή έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 25%; Το ίδιο μπορεί να συμβεί και μ’ εμάς».
Καταλαβαίνω, και σέβομαι, έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που για συναισθηματικούς ή οικογενειακούς λόγους υποστηρίζει το ΚΚΕ. Ομολογώ όμως πως δυσκολεύομαι να καταλάβω έναν 25άρη ο οποίος έλκεται από μια καταφανώς παρωχημένη γλώσσα και μια καταφανώς αποτυχημένη ιδεολογία (μήπως όμως και αυτό το «καταφανώς» είναι μια μορφή δογματισμού;) Ο γνωστός μου συμπαθεί και το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, με το επιχείρημα ότι είναι το μόνο που αντιστέκεται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και στην παγκοσμιοποίηση, κ.λπ., κ.λπ. Φαντάζομαι την απογοήτευσή του όταν πληροφορήθηκε ότι χαιρετισμό στο 19ο Συνέδριο έστειλαν τα κομμουνιστικά κόμματα της Αλβανίας, του Μπανγκλαντές, της Βιρμανίας και της Σουαζιλάνδης(!), αλλά όχι και οι σύντροφοι της Βόρειας Κορέας. Μάλλον θα πέσουν κεφάλια στην Πιονγκγιάνγκ.
Απομονωμένοι από τον πολύβουο κόσμο και απαλλαγμένοι από τους ενοχλητικούς διαφωνούντες, οι σύνεδροι του Περισσού θα εξετάζουν μέχρι την Κυριακή τρόπους να αποτρέψουν την περαιτέρω κατρακύλα και να εξασφαλίσουν ότι «όλα τα σφυριά θα χτυπάνε στον ίδιο στόχο». Και όλοι οι υπόλοιποι θα περιμένουμε να μάθουμε αν θα υπάρξει αλλαγή ηγεσίας τώρα ή αργότερα. Αλλες ειδήσεις δεν θα βγουν. Ούτε φρέσκες ιδέες θα πέσουν στο τραπέζι. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: σε κανένα αριστερό τραπέζι, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν πέφτουν τα τελευταία χρόνια φρέσκες ιδέες.
Διάβαζα στην «Γκάρντιαν» ότι τον τελευταίο καιρό επισκέπτονται τη Βρετανία σπουδαίοι διανοητές, μεταξύ των οποίων ο νομπελίστας ινδός οικονομολόγος Αμάρτια Σεν, ο επίσης νομπελίστας ισραηλινός ψυχολόγος Ντάνιελ Κάνεμαν ή ο περουβιανός οικονομολόγος Ερνάντο ντε Σότο. Και με ποιους έχουν συναντήσεις; Με τους ηγέτες του Εργατικού Κόμματος; Με αριστερούς οικονομολόγους; Οχι. Την Ντάουνινγκ Στριτ επισκέπτονται, για να λάβουν μέρος σε σεμινάρια που οργανώνει η κυβέρνηση Κάμερον. Ο μόνος πολιτικός χώρος της Αγγλίας στον οποίο υπάρχει σήμερα διακίνηση ιδεών είναι η Κεντροδεξιά. Οι υπόλοιποι είναι κολλημένοι στο παρελθόν.
Ας μην είμαστε, λοιπόν, τόσο αυστηροί με το ΚΚΕ. Μπορεί να μην έχουν ιδέες, διακρίνονται όμως τουλάχιστον από συνέπεια: ήταν και είναι σταλινικοί. Τα στελέχη του μεγάλου αριστερού αντιπάλου τους, αντίθετα, κάθε μέρα λένε και κάτι διαφορετικό.
